Hmmm... Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron myślałam tak: "No, to nie jest dla osoby, która nie miała styczności z jogą. Te całe nazwy asan, swami, aśramy i inne "ś" są raczej nie do przejścia w tej książce dla nie-jogina (niekoniecznie praktykującego). Jestem ciekawa czy coś wyniknie z całej tej opowiastki, bo na razie to ta Lucy tak sobie gada, żeby gadać... W sumie chyba raczej niszowa książka, bo a) dla tych co kumają jogę b) dla tych spośród tych w a) którym nie przeszkadza takie lajtowe głupkowate podejście..." Po przeczytaniu całości okazuje się, że kawałek ostatniego (!) rozdziału rehabilituje poprzednie 343 stron i to "lajtowe głupkowate podejście". Ale tylko trochę. Jeśli to ma być powieść, to nadal twierdzę, że za dużo jest fachowego słownictwa związanego z jogą. Jeśli to ma być przewodnik po szkołach jogi w Indiach - ok, może się nada dla kogoś, kto tego poszukuje, ale będzie mało przydatne, bo książka nie ma formy przewodnika (nie ma np. podziału na rejony Indii ani konkretne szkoły; spis treści jest tu nieprzydatny bo to tylko tytuły rozdziałów; na końcu książki są adresy szkół, ale po to nie trzeba jej czytać). Generalnie to raczej swobodny dziennik podróży. Dość bełkotliwy, bo nie zapadają w pamięć ani jakieś sceny, ani miejsca, ani ludzie. Niestety. Trochę czuć atmosferę Indii, ale mogłoby tego być więcej, autorka często traktuje opisy pewnych charakterystycznych miejsc dość skrótowo a skupia się na tym, czego szukała i na tym czy w danym miejscu to znalazła czy nie (z reguły nie). Jak pisze wydawca:

"Po dziesięciu latach spędzonych na pracy w agencjach reklamowych i piciu drinków Lucy ma już dość rozmów na temat śpiewających słoneczników na reklamach margaryny i postanawia poszukać innej drogi życiowej. Chce znaleźć guru, który pomoże jej odzyskać duchowy spokój i kosmiczną szczęśliwość w harmonii z samą sobą i innymi. Marzy jej się zostanie boginią jogi, ucieleśnieniem kobiecej doskonałości - spokojnej, spełnionej, czułej. A przy okazji z ciałem jak precel, pozbawionym tłuszczu, giętkim i silnym. Jednak to, co znajduje po dotarciu do Indii, przerasta najśmielsze wyobrażenia. Wszechobecna obsesja samodoskonalenia, płytkie oświecenie, blichtr i pozory. Zachwycające są jedynie Indie same w sobie. Czy Lucy wróci do domu, wyglądając jak modelka? Czy osiągnie wewnętrzny spokój? Czy też wydarzy się coś znacznie zabawniejszego, bardziej interesującego i skomplikowanego? "Najgorsza w szkole jogi" to emocjonujący dziennik z podróży, zabawna historia o poszukiwaniu sensu życia na Dalekim Wschodzie, o uprawianiu jogi i o miłości do Indii."

Odpowiedziami na te pytania jest: nie. Kończąc lekturę nie mamy poczucia, że oto przeczytaliśmy czyjąś historię, wymyśloną czy nie, która miała początek i koniec, i ten koniec jest satysfakcjonujący. Przeczytaliśmy historię kogoś, kto szukał sam niezbyt dobrze wiedząc czego, i w końcu nie znalazł, wrócił do domu. Ech, książka nie jest zła, jest średnia (ale nadal przy założeniach z początku tego opisu), szkoda jednak że lepiej jej nie zredagowano. Jest trochę chaotyczna i przydługa. Po co 377 stron, żeby się dowiedzieć, że nic wielkiego się nie wydarzy? Czytamy o Lucy, singielce bardziej chyba pasującej do "Seksu w wielkim mieście"... Towarzyska, lekko roztrzepana osóbka. Nie wiemy dlaczego poszukuje najlepszej dla siebie szkoły jogi. Nie wiemy właściwie dlaczego zaczęła praktykować. Nie znamy głębszych przemyśleń bohaterki, oprócz tych końcowych wniosków.
Dla zainteresowanych jogą opisy życia w aśramach i adresy na końcu mogą być przydatne. Dla pozostałych książka będzie bezsensowną paplaniną.
Gdyby mi jej nie pożyczono, raczej bym po nią nie sięgnęła. A jeśli bym się skusiła i kupiła ją - żałowałabym wydanych pieniędzy.
I założę się, że w oryginale lepiej by się czytało, chociaż te wszystkie "swami i aśramy" pewnie sprawiałyby trudność...

Hmmm... Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron myślałam tak: "No, to nie jest dla osoby, która nie miała styczności z jogą. Te całe nazwy asan, swami, aśramy i inne "ś" są raczej nie do przejścia w tej książce dla nie-jogina (niekoniecznie praktykującego). Jestem ciekawa czy coś wyniknie z całej tej opowiastki, bo na razie to ta Lucy tak sobie gada, żeby gadać... W sumie...