Życie Mali Stornes w dziewiątym tomie przygód jest skąpane we łzach. Odchodzą Ci, dla których Mali zrobiła wszystko, dla których poświęciła swoją duszę i ciało. Mimo bólu dziewczyna nie składa broni, nie wywiesza białej flagi, przeciwnie, walczy, a swoją siłą zaraża tych, którzy ją utracili.
Książka niezmiennie mnie intryguje z jednego powodu: bo, choć fabuła bywa irracjonalna, to wiedza etnograficzna, jaka jest sprzedawana Czytelnikowi, między stronicami, zachęca mnie do głębszego skupienia się na losach Mali Stornes, jej dzieci oraz przyjaciół. Muszę jednak przyznać otwarcie, że lektura tej książki niezmiernie męczy, psychicznie jestem wykończona po odłożeniu jej na półkę, gdyż zbyt wiele w niej jest nieszczęść, i choć, jak zwykle, bohaterka potrafi wyjść cało z każdej opresji, dawka cierpienia jest "końska", i może dobić.
Zdecydowanym plusem lektury jest fakt, że narracja jest świetna, momentami wręcz genialna, na przykład podczas opisywanej sceny pogrzebu: była ona tak plastyczna i wyrazista (co do detalu),że sama czułam się jakbym stała nad trumną denatki i razem z żałobnikami opłakiwała drogą zmarłą...
Zdecydowanie polecam tym, którzy zaczęli. Nie może teraz zawracać w połowie drogi i zostawić Mali Stornes samą z jej zmartwieniami i kłamstwami. Ja bardzo chce poznać zakończenie, więc dziesiąty tom sagi już rozgrzewa moje dłonie.
Moja ocena:
7/10

Życie Mali Stornes w dziewiątym tomie przygód jest skąpane we łzach. Odchodzą Ci, dla których Mali zrobiła wszystko, dla których poświęciła swoją duszę i ciało. Mimo bólu dziewczyna nie składa broni, nie wywiesza białej flagi, przeciwnie, walczy, a swoją siłą zaraża tych, którzy ją utracili.
Książka niezmiennie mnie intryguje z jednego powodu: bo, choć fabuła bywa...