Horrorów nie lubię i nie czytam. Dla tej książki zrobiłam wyjątek, bo zainteresował mnie fragment drukowany w "Przekroju" - tym starym, dobrym, krakowskim. No i gdzie ten horror? Owszem, mamy tu diabła wcielonego, są rogi i kopytka, ale przede wszystkim jest ludzka natura, którą ciągnie do Zła. Szatańskie rekwizyty na bok, tu rządzi psychologia. Uważam, że książka genialnie przedstawia problem zdrady (zwłaszcza psychicznej), manipulacji i fanatyzmu religijnego.
Początkowo Guy i Rosemary są bardzo zgodną parą i rozumieją się bez słów. Uwielbiam scenę, w której Guy symbolicznie odgradza się od całego świata, by zostać z żoną we własnej twierdzy. I nagle diabli (dosłownie) biorą jego uczucie, przywiązanie i lojalność. Jak niewiele potrzeba, by zdradzić najbliższą osobę za powodzenie w życiu zawodowym! Naiwność i pewna niedojrzałość Rosemary tylko wzmacnia ten efekt.
Diaboliczni sąsiedzi państwa Woodhouse mogą wzbudzać śmiech swoimi wierzeniami i praktykami, ale jeśli spojrzeć na nie od strony manipulacji drugim człowiekiem, szkodzenia innym, by spełnić swoje cele - śmiech zamiera w gardle.
Robi wrażenie scena, w której Rosemary jest pewna, że znalazła sojusznika i pomoc w ucieczce, a zostaje ponownie wydana swoim prześladowcom. To pewnie klasyka w horrorze i thrillerze, nie znam się, więc jestem zachwycona.
Ciekawa rzecz, na którą nikt tutaj nie zwrócił uwagi. Rosemary jest katoliczką, która odeszła od Kościoła tak sobie, mimochodem, przez zaniedbanie. Szatan przybywa do Nowego Jorku w dniu pielgrzymki papieża i Rosemary w swojej narkotycznej wizji przeżywa orgazm jak diabli, a jednocześnie ma wyrzuty sumienia, że nie poszła na stadionową mszę. Można się oburzyć na taki koncept, ale można też zauważyć, jak łatwo Zło atakuje osoby letnie religijnie, i wyciągnąć odpowiednie wnioski. "Dziecko Rosemary" w roli katechezy? Ale pojechałam! :D
Ach, jeszcze jedno. Teraz już raczej nie wracam do przeczytanych raz książek, ale dwadzieścia lat temu podczytywałam niekiedy urywki z "Dziecka Rosemary" i za każdym razem po prostu MUSIAŁAM jeść przy tym mus czekoladowy. Niebezpieczna lektura, diabelnie idzie w biodra.

Horrorów nie lubię i nie czytam. Dla tej książki zrobiłam wyjątek, bo zainteresował mnie fragment drukowany w "Przekroju" - tym starym, dobrym, krakowskim. No i gdzie ten horror? Owszem, mamy tu diabła wcielonego, są rogi i kopytka, ale przede wszystkim jest ludzka natura, którą ciągnie do Zła. Szatańskie rekwizyty na bok, tu rządzi psychologia. Uważam, że książka genialnie...