Kolejne porządne, klasyczne sci-fi od Peteckiego, tym razem o pierwszym kontakcie. Trochę zakończenie rozczarowujące, ale nie szkodzi.

Kolejne porządne, klasyczne sci-fi od Peteckiego, tym razem o pierwszym kontakcie. Trochę zakończenie rozczarowujące, ale nie szkodzi.

Końcówka ksìążki nieco zawodzi, ale jak na czasy, w których była pisana naprawdę mnie zadowala (komuna się ujawnia rylko w 2 czy 3 momentach) . Temat mega interesujący. Przede wszystkim: dobrze się czyta.

Końcówka ksìążki nieco zawodzi, ale jak na czasy, w których była pisana naprawdę mnie zadowala (komuna się ujawnia rylko w 2 czy 3 momentach) . Temat mega interesujący. Przede wszystkim: dobrze się czyta.

Dosc mi sie podobala. Jakos z butow mnie nie wyrwala, zakonczenie takie niby z nadzieja, ale jakby mocniejszego uderzenia zabraklo.

Dosc mi sie podobala. Jakos z butow mnie nie wyrwala, zakonczenie takie niby z nadzieja, ale jakby mocniejszego uderzenia zabraklo.

Messier 13. Nie oczekiwałam od niej cudów i cudów nie dostałam, jednak zostałam wciągnięta w tę przygodę kosmiczną. Akcja dzieje się płynnie, starałam się czytać szybciej, żeby tylko przejść przez nią i dowiedzieć się co dalej. Bohaterowie są prości i dają się lubić na swój sposób, wszelkie opisy krajobrazów i obiektów były szczegółowe i zrozumiałe. Jest to pozycja dla kogoś kto ma ochotę na sci-fi w starym stylu, które jednocześnie jest proste i nie wymaga całkowitego skupienia.

Messier 13. Nie oczekiwałam od niej cudów i cudów nie dostałam, jednak zostałam wciągnięta w tę przygodę kosmiczną. Akcja dzieje się płynnie, starałam się czytać szybciej, żeby tylko przejść przez nią i dowiedzieć się co dalej. Bohaterowie są prości i dają się lubić na swój sposób, wszelkie opisy krajobrazów i obiektów były szczegółowe i zrozumiałe. Jest to pozycja dla...

7,5/10

7,5/10

Powieść nawet i ciekawa ale zakończenie mogłoby być lepsze.

Powieść nawet i ciekawa ale zakończenie mogłoby być lepsze.

Powieść z ciekawym założeniem, i dość dobrą końcówką. Za plus można też poczytać pozostawienie wielu elementów fabuły w niedopowiedzeniu. Ogólne wykonanie jednak zgrzyta, i to czasami dość mocno.

Podstawą intrygi jest misja agenta SAO, Słonecznej Agencji Ochrony, która pilnuje, by na Ziemię nie przedostały się żadne obce organizmy, i by ewentualny kontakt z obcą rasą nie zakończył się unicestwieniem ludzkości. Zadaniem bohatera - o imieniu Ago (kolejne trzyliterowe imię do kolekcji dziwolągów PRL-owskiej SF) - jest nadzorowanie grupki naukowców na odległej planecie. Nie dość, że jest na niej pełno śladów dawno wymarłej cywilizacji, to jeszcze nad morzem ktoś urządza tajemnicze świetlne pokazy, a w przestrzeni kosmicznej fruwa kapsuła z zasuszonym małpoidem o dwóch normalnych i dwóch szczątkowych ramionach. Wszystko wskazuje na to, że zbliża się kontakt z obcą rasą...

I fajnie. Gdyby nie biegnące dwoma torami problemy. Pierwszy to taka sobie psychologia postaci. Bohater jest milkliwym gburem, wręcz celowo wkurzającym ludzi. Bo – jak rozumiem – w SAO po prostu trzeba być chamem i traktować wszystkich zwykłych ludzi jak uciążliwe insekty. W końcu buta i arogancja to najlepszy sposób na wymuszenie posłuszeństwa. Oczywiście do kompletu dochodzi tu romans z młodą, urokliwą naukowiec, nieodparcie ciążącą ku naszemu gierojowi. Co się dziwić. Przecież – jak mawiają – buraki są najsłodsze. Odrębną sprawą jest to, że większość sportretowanych osób notorycznie się dąsa, zbywa milczeniem pytania oraz ukrywa przed bohaterem (i czytelnikiem) informacje. Chwilami książkę czyta się więc z mocno przeciętną przyjemnością.

Drugi problem to wątpliwości natury logicznej. Żeby nie było - jak najbardziej subiektywne. Po pierwsze - Messier 13 leży 25 TYSIĘCY lat świetlnych od Ziemi. Dlaczego trzeba było tak daleko w kosmos pchnąć akcję? W sumie nie wiadomo. Ot, fanaberia. O tyle bez znaczenia, że ziemskie statki pokonują ten dystans w... ułamku sekundy. Dzięki generowaniu sztucznych pól grawitacyjnych. W tej sytuacji i tak dobrze, że padło na Messiera 13, inaczej zwanego Gromadą Herkulesa. W końcu są gwiazdy odległe od Ziemi i o miliardy lat świetlnych. Do nich też leci się u Peteckiego ułamki sekund.

Jak by nie było, tylko tam znaleziono ślady cywilizacji. Na miliony przebadanych układów planetarnych. Prawdziwy rodzynek. Jedyna, niepowtarzalna szansa poznania obcej architektury, sztuki i techniki. W końcu zachowały się tam nawet - zrujnowane, bo zrujnowane - fabryki. Masa roboty dla armii archeologów. Sęk w tym, że pracuje ich tam wszystkich może z tuzin. Na całej planecie, pełnej ogromnych, rozsypujących się ze starości miast. Odnoszę wrażenie, że więcej ludzi z miotełkami można spotkać na byle wykopkach w zapadłej dziurze na - dajmy na to - Podlasiu. I to dziurze, do której podróż ewidentnie trwa wielokrotnie dłużej niż lot w rejon takiego Messiera 13. Innymi słowy - ciężko brać na serio przedstawione w książce realia.

Dziwnie robi się też w chwilach, gdy bohater jest operacyjnie zmieniany pod względem fizycznym. Ot, pół godziny, może godzina, i nawet nie przypomina człowieka. Przy czym od razu może normalnie funkcjonować. Żadnych szwów, osłabienia czy rekonwalescencji. A dzień, dwa później, znów można machnąć operację. Po co? W sumie nie służy to niczemu konkretnemu w fabule (autor uważa, że służy, ale gdyby wyciąć wątek przemian, nic by się nie zmieniło),a tylko drażni, że przy takiej technice nie ma śladu ludzi, którzy by się dzięki temu lepiej dopasowywali do warunków pracy, czy choćby podążali za trendami mody. Jest to jednak raczej kwestia niewykorzystania potencjału niż błędu w kreacji.

"Messiera 13" czyta się więc chwilami z zainteresowaniem, chwilami z dystansem, a chwilami z przeświadczeniem, że rzecz jest już lekko przestarzała i może należałoby pozwolić jej w spokoju porastać kurzem na bibliotecznych półkach, a nie robić wznowienia...

(Esensja.pl)

Powieść z ciekawym założeniem, i dość dobrą końcówką. Za plus można też poczytać pozostawienie wielu elementów fabuły w niedopowiedzeniu. Ogólne wykonanie jednak zgrzyta, i to czasami dość mocno.

Podstawą intrygi jest misja agenta SAO, Słonecznej Agencji Ochrony, która pilnuje, by na Ziemię nie przedostały się żadne obce organizmy, i by ewentualny kontakt z obcą rasą nie...

Dosyć naiwne... ale swój urok ma :-)!

Dosyć naiwne... ale swój urok ma :-)!

Ciekawie przedstawiony wątek kontaktu z obcą cywilizacją, zagrożeń z tym związanych oraz wzajemnej podejrzliwości, która ten kontakt utrudnia.

Ciekawie przedstawiony wątek kontaktu z obcą cywilizacją, zagrożeń z tym związanych oraz wzajemnej podejrzliwości, która ten kontakt utrudnia.

Polecam omówienie podcastowe: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/07/20/petecki-przerywa-milczenie-07-messier-13/

Polecam omówienie podcastowe: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/07/20/petecki-przerywa-milczenie-07-messier-13/