Książka przedstawia historię rodziny, która musi poradzić sobie z chorobą dziecka. Sześcioletni Rowan jest autykiem, więc jego kontakt ze światem zewnętrznym jest mocno ograniczony. Ma również problemy z kontrolowaniem funkcji fizjologicznych oraz cierpi na intensywne ataki złości wywoływane często neutralnymi sytuacjami, z którymi zdrowy człowiek spotyka się kilka razy dziennie. Jego ojciec zauważywszy, iż Rowanowi poprawia się po kontakcie z końmi i również, że dobrze reaguje na szamanów, mimo lęków i niepokoju postanawia wybrać się z rodziną w podróż do Mongolii, gdzie będą mieli okazję spotkać tamtejszych uzdrowicieli oraz jeźdźców konnych i pasterzy.
Pan Rupert Isaacson pisze w bardzo ciekawy sposób. Dokładnie zdaje relację ze swojej podróży życia. Opowiada o trudach wędrówki, problemach z autystycznym dzieckiem, które rodzą się w jej trakcie, ale także o rytuałach, kontakcie z przyrodą i postępach, które wywołały u jego syna. Niezwykle obrazowo opisuje piękne krajobrazy Mongolii, tak że niemal można je zobaczyć. Żałuję, że nie ma w książce więcej zdjęć, abym mogła rzeczywiście popatrzeć na te wspaniałe widoki. Wyżej wspomniane fotografie stanowią kolejną zaletę tej książki.
Wadami powieści są te fragmenty, kiedy przestawałam wierzyć autorowi, lub takie kiedy snuł jakieś swoje dziwne teorie - na szczęście takich momentów było niewiele.
Książka nie zachwyca, ale nie jest też zła. Czyta się sprawnie, do tego trochę poszerza świadomość o autyzmie. Dla mnie również jest początkiem zdobywania wiedzy o azjatyckim szamanizmie. Poleciłabym fanom reportaży obyczajowych z lekką domieszką reportażu podróżniczego.

Książka przedstawia historię rodziny, która musi poradzić sobie z chorobą dziecka. Sześcioletni Rowan jest autykiem, więc jego kontakt ze światem zewnętrznym jest mocno ograniczony. Ma również problemy z kontrolowaniem funkcji fizjologicznych oraz cierpi na intensywne ataki złości wywoływane często neutralnymi sytuacjami, z którymi zdrowy człowiek spotyka się kilka razy...