Trylogia "Niebieski rower" została perfekcyjnie skonstruowana. Wstęp, rozwinięcie, punkt kulminacyjny i rozwiązanie akcji - wszystkie te elementy kompozycji przemyślane i dopracowane, dlatego też, gdy dowiedziałam się o czwartej części, od razu pomyślałam: Po co psuć coś, co jest doskonałe?
Wzięłam się jednak za lekturę i powoli zaczynało do mnie docierać, że jest to świetny epilog - dopowiedzenie dalszych losów bohaterów. Co się z nimi stało? Czy udało im się rozpocząć nowe życie? Czy potrafili zapomnieć?
Wprawdzie wojna się skończyła, to jednak wciąż nie można mówić o pokoju. Najpierw trzeba rozliczyć się z historią i ukarać winnych. Jedni chcą sprawiedliwości i uczestniczą w procesie norymberskim, inni zrobią wszystko, aby pamiętać, i nie spoczną, dopóki nie pomszczą swoich braci. Do nich należą palestyńscy aniołowie śmierci i zniszczenia dla niemieckiego "narodu oprawców, siepaczy, katów" - oni to rozpoczynają akt zemsty, którego następstwem jest "zniknięcie wysoko postawionych dygnitarzy nazistowskich, oficerów SS i szefów gestapo".
Już sam tytuł podsuwa nam domysły. I rzeczywiście, rozrachunek z przeszłością zatacza coraz szersze kręgi. Europa przestaje wystarczać, więc razem z bohaterami opuszczamy ją, by rzucić się wir niebezpiecznych przygód w Argentynie, w której tak wielu nazistów znalazło schronienie.
Doskonała fabuła, ale nie mogę dać najwyższej oceny, bo Albertine nie pojawia się w tej części. Nagle okazuje się, że siostra ciotki Lisy ma na imię Estelle (w poprzednich częściach służąca starszych panien de Montpleynet). Uważam, że taki błąd jest niedopuszczalny.
Ponadto ktoś ma problem z ortografią i nie wie, jak się pisze czasowniki w trybie przypuszczającym (znalazłam dwa błędy).

Trylogia "Niebieski rower" została perfekcyjnie skonstruowana. Wstęp, rozwinięcie, punkt kulminacyjny i rozwiązanie akcji - wszystkie te elementy kompozycji przemyślane i dopracowane, dlatego też, gdy dowiedziałam się o czwartej części, od razu pomyślałam: Po co psuć coś, co jest doskonałe?
Wzięłam się jednak za lekturę i powoli zaczynało do mnie docierać, że jest to...