Bardzo ciekawa opowieść młodej Kubanki o codziennym życiu na Kubie i w samej Hawanie… W telegraficznym skrócie nie zważając na zagrożenie własne i swojej rodziny przedstawia nam proste zdarzenia i fakty oraz listę wiecznie żywych absurdów wszechobecnego komunizmu na Kubie, które tak dobrze znamy i … nie pamiętamy. Chleb, który już dawno stracil smak i którego z dnia na dzień jest coraz mniej, a walka o jego zdobycie jest ceną, jaką trzeba zapłacić za przeżycie kolejnego dnia. Nowe buty czy szklanka mleka ciągle są w kategorii wielkich, niespełnionych tęsknot, a mówienie ludziom prawdy czy zwyczajne spotkanie z przyjaciółmi nadal obciążane są ryzykiem poniesienia „zasłużonej kary za próbę obalenia systemu”.

(…)Wierzę, że wcześniej wyślemy człowieka na księżyc, wygramy klasyfikację medalową na następnej olimpiadzie albo wynajdziemy szczepionkę przeciwko AIDS niż dawno zapomniana poranna kawa z mlekiem będzie dostępna dla każdego człowieka na Wyspie.

Okno na świat, jakim jest dla nas Internet, na Kubie jest ciągle dość szczelnie zamknięte, a dostęp do elektroniki niemal żaden. Na szczęście – jak w każdym komunistycznym reżimie – są dziury i szczeliny ideowej ignorancji, przez które dochodzi odrobina światła. I to przez te szczeliny oraz wielki ludzki upór i determinację powstają indywidualne „produkty” i rozwiązania - wystarczy popatrzeć na „wynalazki” kubańskiej motoryzacji. A skąd m y to znamy? Zasada okupacyjna jest wciąż ta sama - jak nie można kupić to zrób to sam
Ale to nie jest tylko opowieść o uwięzionych duszach kubańczyków - to także rekonesans po dobrze nam znanych, szarych, brudnych ulicach, które krzyczą z każdego zaułka. To smutne wspomnienie naszych własnych uwięzionych dusz stęsknionych za wolnością, normalnością, za spokojnym, przewidywalnym życiem, za sprawiedliwością i praworządnością. Za bezpieczeństwo we własnym domu. Po zrujnowanych przez dziesiątki lat ulicach Hawany przemykają pod murami smutne cienie odarte z uśmiechu, radości czy zwyczajnej uprzejmości, ale za to w markowych ciuchach z second-handu i nowych Adidasach. To tak dobrze nam znany obrazek, prawda? Strach niby odszedł, a ciągle jest wszechobecny, choć boimy się już inaczej…? Ekipa wszechobecnej i wszechwiedzącej czerwonej partii spod znaku sierpa i młota zabrała może swoje zabawki, swoje zakrwawione czerwone sztandary, ale po tylu latach wciąż drenuje nasze dusze, mózgi i kieszenie. A co z wolnością? Co zostało z naszej wywalczonej i wytęsknionej wolności za którą tak tęsknią Kubańczycy? Dla nas straciła smak i wartość, a oni wciąż o niej marzą. Tak szybko zapomnieliśmy …

Ta opowieść jest niczym ostrzeżenie, jak przestroga dla świata, byśmy nie przysnęli w tych swoich nowych, super-wygodnych fotelach, przed nowa „plazma” z setką programów, byśmy nie poddali się hipnotycznym spin doktorom, którzy codziennie drenują nasze mózgi, usypiają czujność, mamią obietnicami i …zamieniają na naszych oczach kłamstwo w prawdę…! A my nie reagujemy. Co więcej - wyłączamy po kolei stare, niepotrzebne mechanizmy obronne - logikę, rozum, wiedzę, honor, przyzwoitość, uczciwość, za to otwieramy kolejne zimne piwo z ulubionej reklamy i łykamy bezmyślnie i bezrefleksyjnie kolejna serie teleekranow…

(…)Nie ma nic za darmo. Każdego dnia płacimy za wszystko wysoką cenę. Nie tylko w pieniądzach, czasie i wysiłkach, ale także w wolności. Sami opłacamy klatkę, karmę i nożyczki, którymi podcinają nam skrzydła.

Kto dzisiaj pamięta żelazną zasadę rodem z PRL, która znało każde dziecko na pamięć – „ Telewizja kłamie!” A przecież nic się nie zmieniło, kochani Oni ciągle kłamią, tylko może trochę ładniej…, Dlatego polecam te książkę, jako antidotum na wszechogarniająca nas demagogie, żebyśmy się wreszcie obudzili i przypomnieli sobie, co w życiu jest naprawdę ważne i wartościowe?

Bardzo ciekawa opowieść młodej Kubanki o codziennym życiu na Kubie i w samej Hawanie… W telegraficznym skrócie nie zważając na zagrożenie własne i swojej rodziny przedstawia nam proste zdarzenia i fakty oraz listę wiecznie żywych absurdów wszechobecnego komunizmu na Kubie, które tak dobrze znamy i … nie pamiętamy. Chleb, który już dawno stracil smak i którego z dnia na...