To druga część czterotomowego cyklu "Upadli". Pierwszą był "Nefilim". I o ile była to po prostu dobra książka, ale niezbyt wyróżniająca się z tłumu, to część druga nabiera już większych rumieńców. Jest to właśnie taki przypadek cyklu, gdy kolejna część jest lepsza od poprzedniej, rozwija cykl, a nie tylko odwleka nieunikniony koniec.

"Nefilim" był książką co najmniej dobrą, nie rewelacyjną, ale taką, którą chce się czytać. Brakowało w nim tylko jednej rzeczy, którą o dziwo, zauważyłem dopiero po przeczytaniu "Lewiatana". Mianowicie, brakowało punktu zaczepienia - osi, wokół której rozgrywały się wszystkie wydarzenia. Była co prawda postać Aarona, ale nie wciągała czytelnika w zabawę "zgadnij co będzie dalej". W "Lewiatanie" jest już inaczej. Pojawia się konkretny przeciwnik, potężne prehistoryczne monstrum żądne władzy nad światem. Czy Aaron będzie musiał się z nim zmierzyć? A jeśli tak, to czy da radę go pokonać? Te i wiele innych pytań będzie mógł zadać sobie czytelnik w trakcie lektury.

Autor najwidoczniej przyjął, że pierwsza część cyklu będzie jedynie wprowadzeniem, ciągiem luźno powiązanych wydarzeń kreujących obecny stan głównego bohatera. Było to ciekawe, ponieważ dotyczyło tematyki aniołów. W "Lewiatanie" pan Sniegoski idzie dalej, poszerzając swój świat o kolejne istoty, zadziwiające postacie oraz przerażającą bestię. Skupił również wydarzenia wokół jednego centralnego punktu, nie zapominając przy tym o głównym wątku poszukiwań uprowadzonego brata. Jest więcej psa Gabriela, pojawia się też bardziej rozbudowany wątek Stevie'go, brata Aarona. Rozwój powieści jak i całego cyklu widać gołym okiem.

I znowu dylemat, jak przy poprzedniej części cyklu. Czy to jest książka dla szerszej publiczności? Moim zdaniem nie. To typowa książka dla młodzieży. Tym razem już maksymalnie wciągająca, ale czasami raziła oczywistością niektórych pisarskich decyzji. Najbardziej chyba mogą denerwować dylematy moralne głównego Aarona. W poprzedniej części usilnie odrzucał swoją prawdziwą naturę, którą ostatecznie zaakceptował. W "Lewiatanie" znowu jest to samo: niby Aaron wie już wszystko, ale nie akceptuje rzeczywistości. Męczy się, trochę bezsensownie, ale i tak wiadomo, że ostatecznie musi się przełamać. Mnie, jako 'starszemu' to trochę przeszkadza, jednak patrząc na ogół dostępnych obecnie w księgarniach pozycji młodzieżowych, takie właśnie konstrukcje są popularne, jeśli nie powiedzieć, że są standardem.

Mimo tak oczywistego poziomu, książka mnie wciągnęła. Co by nie mówić, jak by nie krytykować za pewną wtórność, to jednak książka jest ciekawa. I to właśnie w taki młodzieżowy sposób. Bez zbędnych zawiłości, nadmiernego opisywania drzewa i liści tańczących na wietrze. Jest dużo akcji, dużo dialogów, minimum opisów. Po prostu przyjemnie spędzone godziny z książką, gdzieś w kącie łóżka, z jedną tylko myślą: "Co będzie dalej?".

Część trzecia cyklu "Upadli" w Polsce ujrzy światło dopiero gdzieś na początku 2011 roku. Czekam z niecierpliwością.

To druga część czterotomowego cyklu "Upadli". Pierwszą był "Nefilim". I o ile była to po prostu dobra książka, ale niezbyt wyróżniająca się z tłumu, to część druga nabiera już większych rumieńców. Jest to właśnie taki przypadek cyklu, gdy kolejna część jest lepsza od poprzedniej, rozwija cykl, a nie tylko odwleka nieunikniony koniec.

"Nefilim" był książką co najmniej...