"Bezsenność we dwoje" Sarah Dessen po raz pierwszy przeczytałam kilka lat temu, w wieku trzynastu , może czternastu lat. Sięgnęłam po nią wtedy, ponieważ wcześniej przeczytałam "Zamek i klucz" - moje pierwsze spotkanie z twórczością tej pisarki. "Bezsenność we dwoje" podobało mi się zdecydowanie bardziej. Pamiętałam o tym, kiedy kilka dni temu zauważyłam ją na półce w bibliotece i postanowiłam ją wypożyczyć. Niektóre rzeczy zapamiętałam bardziej, niektóre mniej.
"Bezsenność we dwoje" przeczytane po raz drugi przypomniało mi dlaczego wtedy tak bardzo mi się spodobała. Ale Auden - główna bohaterka i jednocześnie narratorka powieści - wkurzała mnie tak samo jak kilka lat temu. Patrzyła na innych z góry, uważała się za lepszą, bo była prymuską i świadoma swojej wysokiej inteligencji; bo rzekomo wiedziała co jest istotne w życiu, a co nie. Irytowała szczególnie gdy paskudnie traktowała swoją macochę Heidi. Oraz wtedy gdy spotkała po raz pierwszy Maggie, ubraną od gry do dołu na różowo, i z miejsca spisała ją na straty przylepiając etykietkę tępej ślicznotki która ostatni raz książkę w ręku miała w przedszkolu. I rzecz oczywista dla naszej głównej bohaterki - przerastała ją inteligencją. W sumie nie dziwne, że Auden patrzyła na wszystkich z góry skoro miała takich, a nie innych rodziców. Jej ojciec był takim egoistycznym idiotą... Już nie wspominając o matce Auden. Na całe szczęście bohaterka się zmienia, gdy poznaje cichego, nieco wycofanego Eliego, również cierpiącego na bezsenność.
Ciepła, ujmująca i urocza - dokładnie tak bym opisała "Bezsenność we dwoje" Sarah Dessen.

"Bezsenność we dwoje" Sarah Dessen po raz pierwszy przeczytałam kilka lat temu, w wieku trzynastu , może czternastu lat. Sięgnęłam po nią wtedy, ponieważ wcześniej przeczytałam "Zamek i klucz" - moje pierwsze spotkanie z twórczością tej pisarki. "Bezsenność we dwoje" podobało mi się zdecydowanie bardziej. Pamiętałam o tym, kiedy kilka dni temu zauważyłam ją na półce w...