Jest to utwór zapowiadający już i swym charakterem, i mitologiczną tematyką przyszłego autora ,,Przemian". Owidiusz wzbogacił i rozwinął w ,,Heroidach" formę elegii obiektywnej pod postacią listów miłosnych, w których pokusił się o oddanie stanów wewnętrznych, uczuć, namiętności, myśli i nastrojów słynnych kobiet znanych Rzymianom z mitologii i literatury.

(...) Obok imponującej wprost u tak młodego człowieka znajomości mitologii i literatury grecko-rzymskiej wykazał on niemałą umiejętność wczuwania się w stany duszy swych bohaterek, przy czym świadomie usiłował sprowadzić mityczne postacie na ziemię z ich wysokich patetycznych piedestałów, na których ustawiła je wielowiekowa tradycja.

(...) Te heroiny z wielkich epopei i tragedii greckich czują i myślą, płaczą i wyrzekają na swój los i na niewiernych mężów czy kochanków jak zwykłe, tęskniące, zdradzone, opuszczone kobiety jego kraju.

(...) Piekielnie trudne to było zadanie, na jakie się porwał młody poeta. Ukazać w cyklu elegii epistolograficznych tak różnorodne charaktery i postaci, powstałe przed wiekami twory wyobraźni greckiej, opromienione blaskiem bohaterskich epopei Homera, sławą Ajschylosa, Sofoklesa, Eurypidesa i tylu innych wielkich nazwisk, doprawdy trzeba tu było wiele młodzieńczej śmiałości i poczucia swej poetyckiej mocy, żeby się takiego dzieła podjąć - i nie ponieść druzgocącej klęski. A jednak Owidiuszowi udało się tego dokonać. Rzym przyjął ,,Heroidy" z uznaniem dla walorów wiersza, języka, poetyckiej fantazji i rozległej wiedzy literackiej autora. Tę ocenę podtrzymały i czasy późniejsze. Myślę, że i dziś po dwu tysiącach lat utwór młodego Nazona może zainteresować współczesnego czytelnika.