Świetne obnażenie natury państwa. Autor przekonuje nas, że ludzie porzucili bezpośrednią napaść na bliźniego na rzecz napaści pośredniej. Państwo to emocjonalny filtr do odsączania poczucia winy, narzędzie do zagłuszania jakichkolwiek podrygów empatii i instytucja do uśmierzania bólu, związanego z niskim poczuciem własnej wartości , spowodowanym nieradzeniem sobie z rzeczywistością. Ponadto niweluje oczywiście ryzyko odwetu. Państwo, można by rzec, realizuje ukryte pragnienie barbaryzmu.
Bastiat zauważa też, że by poszerzać zakres swej władzy i nie spotykać się z oporem obywateli przed nowymi podatkami, państwo żyje na koszt przyszłych pokoleń, zadłużając się. W tej materii nic się nie nie zmieniło w świecie od XIX wieku, tak jak nie zmieniło się obiecywanie "nowego" i robienie "starego". Tak niestety będzie, bo ludzie to duże dzieci. Nie rozumieją, że istnieje tylko wybór pomiędzy państwem, które jest bardzo aktywne i dużo im zabiera, albo między państwem, które mało im zabiera, ale jest aktywne na niewielu polach - najlepiej zajmujące się tylko ochroną własności i sądownictwem, powie Bastiat (najlepiej nieistniejące w ogóle, powiem ja). Ludzie nie są w stanie pojąć, że nie istnieje mieszanka tych dwóch podejść i że stanowią one sprzeczność.

Świetne obnażenie natury państwa. Autor przekonuje nas, że ludzie porzucili bezpośrednią napaść na bliźniego na rzecz napaści pośredniej. Państwo to emocjonalny filtr do odsączania poczucia winy, narzędzie do zagłuszania jakichkolwiek podrygów empatii i instytucja do uśmierzania bólu, związanego z niskim poczuciem własnej wartości , spowodowanym nieradzeniem sobie z...