Książka Pana M.Kanerta to inspirowany osobistymi doświadczeniami „przewodnik” po tych miejscach na mapie Japonii, które autor odwiedził samodzielnie, a które odegrały ważną rolę w starożytnej historii Nipponu.
Pomysł na zabarwienie opowieści historycznej, osobistym wątkiem podróży do odległego, ale jakże fascynującego kraju, jest znakomity i stwarza szanse na stworzenie znakomitej książki z pogranicza nauki i beletrystyki. Niestety, Pan Dr Kanert, zdecydowanie opowiedział po stronie nauki, marginalizując wątki beletrystyczne, co bezsprzecznie wpływa na atrakcyjność lektury.
Książce Pana Macieja Kanerta nie można zarzucić nic ponad to, że niestety ani nie porywa, ani nawet nie „wciąga”. Stanowi w gruncie rzeczy bardziej naukowy i bardziej wiarygodny przewodnik po niektórych, ważnych dla historii Japonii miejscach….
Oczywiście walory faktograficzne tej pozycji są bezsporne i warta jest przeczytania (zwłaszcza dla pasjonatów Nipponu),niestety w toku jej lektury, nie rodzą się głębsze emocje, a inspiracje ograniczają się wyłącznie do analizy faktów. Jak dla mnie, trochę za bardzo „lewopółkulowo”…

Książka Pana M.Kanerta to inspirowany osobistymi doświadczeniami „przewodnik” po tych miejscach na mapie Japonii, które autor odwiedził samodzielnie, a które odegrały ważną rolę w starożytnej historii Nipponu.
Pomysł na zabarwienie opowieści historycznej, osobistym wątkiem podróży do odległego, ale jakże fascynującego kraju, jest znakomity i stwarza szanse na stworzenie...

Nie wiem, czy będzie mi kiedyś dane pojechać do Japonii. Wiem jedno. Przed podróżą na pewno ponownie sięgnę po tę książkę a nawet więcej, zabiorę ją ze sobą. Autor nie napisał książki historycznej. Napisał coś zupełnie innego. Stworzył, jak sam podtytuł to sugeruje, przewodnik po miejscach, ludziach i czasach. Czytając ją naprawdę czułem się tak, jakbym był na wycieczce po Narze i Kioto. Mogłem widzieć te dwa miasta zarówno takimi, jakimi są współcześnie ale i tak, jak wyglądały w czasach swojej wielkości.
Kiedyś, w czasach licealnych, książki historyczne były dla mnie między innymi sposobem na spędzanie wakacji poprzez podróże, które odbywałem nie tylko w czasie ale i przestrzeni. Dzięki tej książce mogłem jeszcze raz odbyć taką przygodę.

Nie wiem, czy będzie mi kiedyś dane pojechać do Japonii. Wiem jedno. Przed podróżą na pewno ponownie sięgnę po tę książkę a nawet więcej, zabiorę ją ze sobą. Autor nie napisał książki historycznej. Napisał coś zupełnie innego. Stworzył, jak sam podtytuł to sugeruje, przewodnik po miejscach, ludziach i czasach. Czytając ją naprawdę czułem się tak, jakbym był na wycieczce po...

Książka zawiera historię Japonii od początku buddyzmu czyli od roku 538 do początku XI wieku. Zawiera on dużo dat i nazwisk co powoduje że ciężko zapamiętać to wszystko, ale czyta się ją w miarę szybko.

Książka zawiera historię Japonii od początku buddyzmu czyli od roku 538 do początku XI wieku. Zawiera on dużo dat i nazwisk co powoduje że ciężko zapamiętać to wszystko, ale czyta się ją w miarę szybko.

Książka Kanerta była dla mnie sporym zaskoczeniem. Na samo hasło „monografia historyczna” przełykam ciężko ślinę, bo nawet jeśli książka będzie pełna wiadomości, choćby najrzetelniejszych, to najczęściej styl jest fatalny i brnie się jak przez bagno (pozdrowienia dla pani Wilkoszewskiej, po nocach mi się śnią jej przekłady w „Estetyce japońskiej”…). A tymczasem jakie miłe zaskoczenie! Kanert pisze o dziejach starożytnej Japonii- czyli od czasu pierwszych cesarzy aż do końca epoki Heian- zamieniając nudny wykład historyka w pasjonującą opowieść, a obce i dalekie postacie z dawnych wieków pod jego piórem ożywają, stają się ludźmi pełnymi pasji, w jakiś sposób jednak bliskimi. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam książkę napisaną tak sprawnie. Może to kwestia wyczuwalnej miłości autora do tego okresu, może to jego fascynacja, doskonale widoczna w tej książce, a przecież nie bezstronna i bezkrytyczna, w jakiś sposób udziela się czytelnikowi?...

Książka Kanerta była dla mnie sporym zaskoczeniem. Na samo hasło „monografia historyczna” przełykam ciężko ślinę, bo nawet jeśli książka będzie pełna wiadomości, choćby najrzetelniejszych, to najczęściej styl jest fatalny i brnie się jak przez bagno (pozdrowienia dla pani Wilkoszewskiej, po nocach mi się śnią jej przekłady w „Estetyce japońskiej”…). A tymczasem jakie miłe...