Książka to dziennik himalaisty Piotra Morawskiego. Ponieważ pisane były tylko w trakcie wypraw mamy również krótkie informacje jego żony Olgi jak wyglądało ich życie razem.
Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Pisana jest w trochę melancholijnym stylu. Mimo, że czytamy tutaj jakie piękne są widoki i jak autor jest szczęśliwy będąc w górach ja odczuwałam cały czas pewnego rodzaju smutek „bijący” z jego dziennika. Z zapisków Piotra robionych podczas wypraw widać tęsknotę za rodziną, a z opisów jego żony wiemy, że nie mógł długo usiedzieć w miejscu i bardzo ciągnęło go w wysokie góry. Człowiek bardzo wytrzymały, inteligentny, wielki talent polskiego himalaizmu. W górach czuł wolność, a jednocześnie wiedział że jest to wielkie uzależnienie. Przez cały czas widać jego rozdarcie między „normalnym” życiem i wyprawami w Hilamaye czy Katmandu.
Z drugiej strony mamy żonę, która dzielnie znosi wieczną nieobecność męża. Wspiera go i tylko raz nie zgodziła się na jego wyjazd, kiedy była w ciąży (mimo to Piotr pojechał). Wielka miłość – to możemy z książki wyczytać, ale Olga trzyma czytelników w pewnym sensie na dystans i nie wyjawia wszystkiego ze swojego życia małżeńskiego. Nie dowiadujemy się także jakie były ostatnie słowa jej męża przekazane Oldze przez Petera Humora, który był z nim do ostatnich chwil życia. Nie można się jednak temu dziwić, nie wszystko jest na sprzedaż….
Pod koniec ciężko powstrzymać łzy. Bardzo piękna, ale tragiczna historia. Mimo, że nie znałam osobiście Piotra Morawskiego to miałam wrażenie, że świat jest uboższy bez niego.

Książka to dziennik himalaisty Piotra Morawskiego. Ponieważ pisane były tylko w trakcie wypraw mamy również krótkie informacje jego żony Olgi jak wyglądało ich życie razem.
Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Pisana jest w trochę melancholijnym stylu. Mimo, że czytamy tutaj jakie piękne są widoki i jak autor jest szczęśliwy będąc w górach ja odczuwałam cały czas...