Klasyk literatury weird fiction, który niestety trochę mnie zawiódł. Spośród jedenastu opowiadań zamieszczonych w książce, tylko trzy spełniły moje oczekiwania. Niestety poziom zawartych w zbiorze historii jest nierówny, świetne i klimatyczne opowiadania są w mniejszości, znakomita większość jest nadmiernie rozwlekła i pozbawiona grozy. Ewers w swych opowiadaniach ukazuje zafascynowanie przemocą, cierpieniem oraz brzydotą. Obecny jest również wątek kazirodztwa i pedofilii. Jest to idealna lektura dla fanów wszelkiego rodzaju scen gore, dla mnie jednak za mało jest w tej książce niesamowitości i horroru. Najlepsze opowiadania to „Sukkub”, „Mamaloi” oraz rewelacyjny „Pająk”. Opowiadanie „Mamaloi” traktujące o podstarzałym kolonialiście, który wdaje się w romans z kapłanką voodoo, było przerażające ze względu na wyjątkowo mocne sceny krwawych rytuałów. Natomiast ostatnie z zawartych w książce opowiadań pt. „Pająk” jest bezapelacyjnie najlepsze w całym zbiorze. Opowiadanie to charakteryzuje niesamowity klimat; popadający stopniowo w obłęd główny bohater, tajemnica pokoju hotelowego i niesamowity finał tworzą mistrzowską historię. Pozostaje jedynie żałować, że nie wszystkie z prezentowanych opowieści trzymają poziom „Pająka”. Autor przedstawia w swych opowiadaniach mroczność ludzkiej natury, bohaterowie Ewersa wykazują zdolność do niebywałego okrucieństwa, grozy w czytelniku nie wywołuje nadprzyrodzone zło, ale to, do czego zdolny jest drugi człowiek. Podczas lektury uwagę czytelnika może przykuć kilka rasistowskich i antysemickich wtrętów autora, np. to w jaki sposób opisuje on obrzydzenie otoczenia na widok żydowskiego studenta, który kojarzy się wyłącznie z brudem i ohydnym wyglądem. Nie dziwi to jednak, biorąc pod uwagę sympatie nazistowskie, którym hołdował Ewers. Pod względem językowym i literackim to uczta czytelnicza, w której niestety za mało jest grozy i horroru.

Klasyk literatury weird fiction, który niestety trochę mnie zawiódł. Spośród jedenastu opowiadań zamieszczonych w książce, tylko trzy spełniły moje oczekiwania. Niestety poziom zawartych w zbiorze historii jest nierówny, świetne i klimatyczne opowiadania są w mniejszości, znakomita większość jest nadmiernie rozwlekła i pozbawiona grozy. Ewers w swych opowiadaniach ukazuje...

Opowiadania o zróżnicowanej tematyce oraz natężeniu grozy, może nie budzące przerażenie, ale przyciągające uwagę klimatem i tajemnicami. Czytając, samemu można bawić się w detektywa i próbować rozwikłać co straszy i dlaczego. Wg mnie najbardziej pełnymi grozy i tajemnicy są opowiadania: "Oblubienica Tophara", tytułowa "Dama..." i rewelacyjny "Pająk".

Opowiadania o zróżnicowanej tematyce oraz natężeniu grozy, może nie budzące przerażenie, ale przyciągające uwagę klimatem i tajemnicami. Czytając, samemu można bawić się w detektywa i próbować rozwikłać co straszy i dlaczego. Wg mnie najbardziej pełnymi grozy i tajemnicy są opowiadania: "Oblubienica Tophara", tytułowa "Dama..." i rewelacyjny...

zarazilem sie tym Ewersem, przeczytane w kryminale

zarazilem sie tym Ewersem, przeczytane w kryminale

Klasyk literatury weird fiction, po wojnie długie lata okryty zapomnieniem z uwagi na swe zaangażowanie w ruch nazistowski. "Dama Tyfusowa" jest pierwszym powojennym wyborem jego utworów w języku polskim.

"Wizytówką" Ewersa jest obłędnie dobre opowiadanie "Pająk", wcześniej zamieszczone w antologii grozy "Czarny Pająk". Dla tych jednakże, dla których właśnie niesamowitość "Pająka' stanowiła magnes przyciągający do pisarza, zbiór "Dama Tyfusowa" będzie raczej zawodem.

Żeby było jasne - Ewers to świetna literatura, doskonałe pióro, mocne literackie momenty - ale, przynajmniej w "Damie Tyfusowej" zdedyowanie za mało jest...horroru i grozy. Jest u Ewersa mnóstwo przemocy i fascynacji cierpieniem i brzydotą, sceny gore są, jak na czas powstania opowiadań, momentami szokujące. Jest u Ewersa mnóstwo kontekstu seksualnego, i to w mocno ekstremalnych odmianach - a to kazirodztwo, a to pedofilia czy - zawsze na czasie - jawny sadyzm, Tylko nadprzyrodzonego dreszczu mało. Za klasę literacką punkty w górę, za brak grozy, obniżenie notowań - w sumie 7/10.

Słów parę o poszczególnych opowiadaniach :

1. "Sukkub" - intrygująca literacko opowieść i niespełnionym, latami tłumionym kazirodczym pożądaniu brata i siostry, którego efektem jest zajście w ciążę siostry bez fizycznego kontaktu z bratem, na odległość oceanu. Intrygujący, mroczny trop demonicznej obecności sukkuba/inkuba, pośredniczącego w kontakcie pomiędzy rodzeństwem Ewers nieznośnie jednak zagaduje ględzeniem o dzieworództwie, - 7/10

2. "Salsa De Tomatoes", "Kraina Snów" i "Stracenie Damiensa" -trzy prawie identyczne co do pomysłu opowiadania, ukazujące żądzę i zachwyt budzone widokiem cierpienia, bólu czy brzydoty. Nieźle to wyszło w naturalistycznym do granic pulpowego gore opisie hiszpańskiego pojedynku na noże ("Salsa" 7/10),kiepsko w miniaturce na temat dziecięcej fasacynacji brzydotą i chorobą ("Kraina" - 3/10),a bardzo dobrze w pasjonującej historii seksualnego upodobania opisach makabrycznych tortur ("Stracenie Damiensa" - 8/10) ,

3. "Mamaloi" - pierwszy "horror" (choć zbyt mało wątków niesamowitych !),opowiadający historię związku starszego białego plantatora z młodą kapłanką voodoo, jego ingerencję w zwyczaje kultystów i ich późniejszą zemstę - 7/10

4. "Oblubienica Tophara" to słabsza nowela, o wypychaczu zwierząt i mumii egipskiej księżniczki, dziwnym trafem podobnej do zaginionej sympatii narratora - 5/10

5. "Martwy Żyd" -robi szczególne, dość specyficzne wrażenie. Narracyjnie to przeciętna humoreska grozy, o studenckim pojedynku, i dogadującym znajomym złośliwie po śmierci, padłym w tymże pojedynku Żydem. Wprawdzie wizja powozu mknącego w burzy, z zamkniętymi w nim pijanymi i przerażonymi studentami jest rzeczywiście sugestywna, ale najbardziej w pamięć zapada ewersowski, pełny autentycznego obrzydzenia i fizycznej odrazy opis żydowskiego studenta. Prawie czuć w powietrzu klimat, na którym do władzy dojdzie za chwilę Adolf Hitler, - 6/10

6. "Moja Matka Czarownica" - to bardzo dobre opowiadanie okultystyczne, w klimacie przypominające trochę a to współczesny wiccanizm, a to teksty Romana Kostrzewskiego a to wreszcie "Suspirię" Dario Argento. Narrator z narastającym przerażeniem odkrywa, że jego ukochana mama jest w rzeczywistości czarownicą - taką klasyczną do bólu, z miotłą, truciznami, ropuchami i adoracją Kozła. Mimo, że Ewers nie do końca wykorzystuje tkwiący w opowiadaniu potencjał grozy (mogłoby mu wyjść coś w stylu "Panów Salem" Zombiego),rezultat i tak jest znakomity - 8/10

7. "Kasetka Z Żetonami" to z kolei przeciętna opowieść o zemście zdradzonego męża na niewiernej żonie i jej kochanku, zapadająca w pamięć tylko dalekowschodnim otoczeniem i,wyraźnie fascynującym Ewersa, okrucieństwem fizycznym tejże zemsty. 5/10

8. "Dama Tyfusowa" - tytułowe opowiadanie jest szczególne - zupełnie pozbawione grozy, praktycznie fabuły, fascynuje opisem duchowej zarazy, rozsiewanej przez piękną, utalentowaną damę, której powieści, obrazy, stroje i ekstrawagancki styl życia, sprowadzają na całe jej otoczenie najgorsze nieszczęścia. Opowiadanie jest absolutnie niezwykłe, z uwagi na proroczo przewidywany przez Ewersa kierunek rozwoju światowej kultury (której swoistą ikoną swego czasu jest tytułowa dama). Alkohol, narkotyki, otwarta miłość homoseksualna, oszustwa finansowe, dekadencka sztuka, hazard, skandale towarzyskie - to wszystko wywoływane jest przez obecność i działalność damy. Zniszczone przez nią ofiary gromadzą się pewnego dnia, by wydać na nią wyrok...Mimo, że nie groza, to absolutne literackie arcydzieło - dla samej "Damy" warto sięgnąć po Ewersa - 10/10.

9. No i na koniec - "Pająk" - jedno z najbardziej fascynujących opowiadań grozy wszechczasów, inspiracja dla lovecraftowskiego "Ducha Ciemności /Nawiedziciela Mroku". Naprawdę niesamowita opowieść - w pewnym pokoju hotelowym, tydzień po tygodniu, dokładnie o tej samej porze dnia, popełniają samobójstwo trzej kolejni goście. Kolejny lokator, zdeterminowany, by wyjaśnić zagadkę, prowadzi dziennik swego zamieszkania. Wkrótce zaczyna obserwować tajemniczą nieznajomą z okna naprzeciwko.... 11/10 (PS. Przy czym trzeba jednak zauważyć że "Pająk", tak bardzo creepy, tak bardzo różny od pozostałych opowiadań Ewersa, jest to parafraza historii pierwotnie napisanej przez francuskiego autora Chatriana a później powtórzonej przez czeskiego pisarza Jiri Kolara).

Klasyk literatury weird fiction, po wojnie długie lata okryty zapomnieniem z uwagi na swe zaangażowanie w ruch nazistowski. "Dama Tyfusowa" jest pierwszym powojennym wyborem jego utworów w języku polskim.

"Wizytówką" Ewersa jest obłędnie dobre opowiadanie "Pająk", wcześniej zamieszczone w antologii grozy "Czarny Pająk". Dla tych jednakże, dla których właśnie niesamowitość...

Bardzo dobry zbiór, wykraczający poza ramy "klimatycznej ramoty". Nie w każdym opowiadaniu, bo nie brakuje klasyki smętnych poddaszy, dorożek pędzących w deszcz i egzotycznych klątw - ale np. atmosfera i obrazy z "Salsy de Tomates" czy "Krainy Czarów" albo refleksja płynąca z tytułowej "Damy Tyfusowej" (zwłaszcza w kontekście sympatii autora?) wcale nie leżą zagrzebane w głębokim międzywojniu.

Zaskoczył mnie zamykający zbiór "Pająk" - bardzo podobna historia pióra Josefa Jirego Kolara i opatrzona tytułem "Pod Czerwonym Smokiem" rozpoczyna antologię "Czas i Śmierć - Antologia czeskich opowiadań grozy z XIX i początków XX wieku". Internet podpowiada, że ta druga, czyli "U Červeného draka" została wydana w roku 1889, "Pająk" natomiast ukazał się w zbiorze "Opętani" w 1909. Ciekawe więc czy istnieje utwór-matka ("Pod Czerwonym Smokiem" opatrzone jest komentarzem 'Według Chatriana' - tu francuskie duo Erckmann-Chatrian, druga połowa XIX w., co by się zgadzało - choć Pająk już się do tej inspiracji nie przyznaje)? Czy legenda jakaś znana? Czy Ewers czeskiego aktora-nowelistę czytywał? :)

Bardzo dobry zbiór, wykraczający poza ramy "klimatycznej ramoty". Nie w każdym opowiadaniu, bo nie brakuje klasyki smętnych poddaszy, dorożek pędzących w deszcz i egzotycznych klątw - ale np. atmosfera i obrazy z "Salsy de Tomates" czy "Krainy Czarów" albo refleksja płynąca z tytułowej "Damy Tyfusowej" (zwłaszcza w kontekście sympatii autora?) wcale nie leżą zagrzebane w...

"Dama tyfusowa" to zbiorek opowiadań niesamowitych, w których groza raczej łypie na nas zza rogu niż uderza nas obuchem w łeb. Nie jest to oczywiście zarzut, bo historie mają swój staromodny urok.
Znajdziemy tutaj historie różnego sortu, demony z piekła rodem, i te bardziej ludzkie, horror nadprzyrodzony i ten zgotowany przez człowieka drugiemu człowiekowi.
Same historie prezentują różny poziom. "Martwy Żyd" raczej śmieszy niż straszy, kiedy wyobrazimy sobie trupa złośliwie wygadującego do przerażonych bohaterów. Za to w "Straceniu Damiensa" mamy wstrząsający opis egzekucji, tak koszmarny i makabryczny, bo napisany chłodno i beznamiętnie. Ciekawym miniopowiadaniem jest "Kraina czarów", która pokazuje różnice w postrzeganiu świata między dorosłymi i dzieckiem, a także niezamierzone okrucieństwo tego ostatniego.
Tytułowa "Dama tyfusowa" to wycinek historii kobiety fatalnej, która zaraża trądem duchowym, pozostawia po sobie zniszczenie i śmierć, moralny upadek i fizyczne trupy, sama będąc odporną na wszelkie nałogi i duchową zgniliznę.
W każdym razie warto zapoznać się z tym niemieckim bądź co bądź klasykiem literatury grozy.

"Dama tyfusowa" to zbiorek opowiadań niesamowitych, w których groza raczej łypie na nas zza rogu niż uderza nas obuchem w łeb. Nie jest to oczywiście zarzut, bo historie mają swój staromodny urok.
Znajdziemy tutaj historie różnego sortu, demony z piekła rodem, i te bardziej ludzkie, horror nadprzyrodzony i ten zgotowany przez człowieka drugiemu człowiekowi.
Same historie...

Opowiadania Ewersa nie są to teksty "na dobranoc".
Poruszają one duszę i dają do myślenia. Pozostawiają ciarki na skórze przez idealne dozowanie napięcia. Otwarte zakończenie pozostawia pewien niedosyt.
Czyta się lekko, przez co, dosłownie, przepływa się przez kolejne opowiadania.

Ewers- Mistrz horroru.

Opowiadania Ewersa nie są to teksty "na dobranoc".
Poruszają one duszę i dają do myślenia. Pozostawiają ciarki na skórze przez idealne dozowanie napięcia. Otwarte zakończenie pozostawia pewien niedosyt.
Czyta się lekko, przez co, dosłownie, przepływa się przez kolejne opowiadania.

Ewers- Mistrz horroru.

Superr :D

Superr :D