Pierwsza część trylogii (a może tetralogii? Koniec końców Ditfurth popełnił jeszcze czwartą książkę, niewydaną już przez PIW niestety; nie wiem, w jakim stopniu związaną z trzema wcześniejszymi), w której psychiatra i neurochirurg zabiera nas w podróż przez przestrzeń, czas i świadomość - w dokładnie takiej kolejności. W "Dzieciach" snuje opowieść o niemalże nieskończonych przestrzeniach, przez które podróżujemy na naszej niewielkiej, błękitnej kuli - przy czym zadaje kłam wszystkim tym, którzy twierdzą, iż owa kosmiczna nieskończoność jest dla nas rzeczywistością skrajnie nieprzyjazną, wrogą człowiekowi i życiu ogółem. Ditfurth stawia tezę przeciwną, wyrażoną zresztą już w tytule - że nie tylko jesteśmy częścią tej przestrzeni - niewielką, wręcz mikroskopijną, ale częścią - a że wszystko, co otacza nas wyżej, niż trzy kilometry oraz niżej, niż kilkadziesiąt metrów względem powierzchni Ziemi było niezbędne, by życie w ogóle mogło powstać. Blisko 50 lat temu teza ta musiała być pewną rewolucją...

...a sam fakt, że już prawie pół wieku minęło od czasów wydania książki, dodaje jeszcze jeden smaczek. Ditfurth posługiwał się w swoim dziele najnowszymi odkryciami nauki (samo wspomnienie o istnieniu jeszcze nienazwanej wtedy czarnej dziury zachęciło mnie do sprawdzenia, kiedy owe ciała niebieskie zostały oficjalnie odkryte - i było to raptem trzy lata przed "Dziećmi"!), dzięki czemu można prześledzić postęp dokonany na przestrzeni ostatnich kilku dziesięcioleci. I tu zaskoczenie - wcale tak wiele się nie zmieniło, czy też raczej, jak należałoby stwierdzić, wiele spośród przekazywanych tu informacji nie uległo dezaktualizacji. Ot, choćby hipoteza dotycząca pochodzenia ziemskiej magnetosfery nadal pozostaje, w zbliżonej formie, obowiązującą. Oczywiście w paru miejscach można się uśmiechnąć (przekonanie o 'milionach' genów ukrytych w łańcuchu DNA człowieka), w paru miejscach jednak przychodzi również przełknąć gorzką pigułkę i stwierdzić, że nie wszystko, co wydawało się wtedy nie tylko możliwe, a kwestią kilku lat, udało się osiągnąć (przekonanie o rychłym powstaniu stałej bazy i obserwatorium na powierzchni Księżyca).

Oczywiście, "Dzieci wszechświata" to nie tylko książka popularnonaukowa, a jednocześnie pewien traktat filozoficzny; Dithfurth nigdy od tych tematów nie uciekał. W porównaniu jednak do "Na początku był wodór", a zwłaszcza "Duch nie spadł z nieba" rozważań egzystencjalnych jest tu najmniej. Czy to dobrze, czy źle? Ciężko stwierdzić, w końcu jednego Ditfurthowi zarzucić nie można. Niezależnie, jakie tematy stawia na pierwszym miejscu w swoich książkach, opowiada o nich z niesamowitą gracją i powabem. I "Dzieci wszechświata" powinny pozostać obowiązkową lekturą nie tylko dla historyków nauki czy astronomii. Lekka forma idzie tu bowiem z naprawdę istotną doniosłością przekazu - że o ile Wszechświat bez nas by istniał nadal, o tyle my bez niego już nie.

Pierwsza część trylogii (a może tetralogii? Koniec końców Ditfurth popełnił jeszcze czwartą książkę, niewydaną już przez PIW niestety; nie wiem, w jakim stopniu związaną z trzema wcześniejszymi), w której psychiatra i neurochirurg zabiera nas w podróż przez przestrzeń, czas i świadomość - w dokładnie takiej kolejności. W "Dzieciach" snuje opowieść o niemalże nieskończonych...