Zbiór typu "mydło i powidło". Dużo, niestety, nudnawych przemówień z okazji otwarcia/rocznicy/pogrzebu. Wiele wątków się powtarza, choć czasem widać, że z biegiem lat Autor do różnych tematów podchodzi inaczej. W przemówieniach aż bolą żarciki, po których widownia ma się zaśmiać, niestety czytanie tego, jeszcze na trzeźwo, to nie to samo.

Jest świetny, naprawdę świetny wywiad z samym sobą. Dobre rzeczy są też "pomiędzy", jako komentarz sklejający starsze teksty. Sporo o rodzinie, dawnej i obecnej, tu i tam coś o religii czy wolności słowa. Trochę o wojnie, o chorobach psychicznych i o samotności. Jeszcze trochę o wojnie.

Z tzw. "fikcji" jest szkic musicalu "Dr Jekyll and Mr. Hyde", i opowiadanie s-f o wybitnie obscenicznym tytule. Oba prześmieszne.

Nie czytać tuż po (ani przed) "Wampeterach" czy "Losach gorszych od śmierci" - taki Vonnegut w większych dawkach przytłacza, poza tym ma się wrażenie, że wciąż pisze o tym samym.

Plus polecanki książkowe: Shaw, Bellow, Heller, Celine, Twain, O. Henry. Na deser subiektywny ranking własnych powieści, z zastrzeżeniem "Porównuję siebie z samym sobą. W ten sposób mogę dać piątkę z plusem Kociej kołysce, zdając sobie sprawę, że istniał pisarz nazwiskiem Szekspir". Taki skromny. Bezczelnie przekleję oceny z angielskiej wikipedii, nie chce mi się przepisywać:

Player Piano: B
The Sirens of Titan: A
Mother Night: A
Cat's Cradle: A+
God Bless You, Mr. Rosewater: A
Slaughterhouse-Five: A+
Welcome to the Monkey House: B−
Happy Birthday, Wanda June: D
Breakfast of Champions: C
Wampeters, Foma and Granfalloons: C
Slapstick: D
Jailbird: A
Palm Sunday: C

Zbiór typu "mydło i powidło". Dużo, niestety, nudnawych przemówień z okazji otwarcia/rocznicy/pogrzebu. Wiele wątków się powtarza, choć czasem widać, że z biegiem lat Autor do różnych tematów podchodzi inaczej. W przemówieniach aż bolą żarciki, po których widownia ma się zaśmiać, niestety czytanie tego, jeszcze na trzeźwo, to nie to samo.

Jest świetny, naprawdę świetny...