Mam dość mieszane odczucia po tej lekturze. Biorąc pod uwagę małą ilość zachowanych źródeł historycznych, dość naiwnie spodziewałam się, że będzie to jakieś obiektywne opracowanie dotyczące rządów Echnatona, wprowadzonych przez niego reform religijnych itp. No i w zasadzie książka właśnie tych zagadnień dotyczy, ale jednak budzi we mnie wątpliwość sposób i jakość zaprezentowanych informacji.

Nie jestem, absolutnie, jakimś znawcą tematu starożytnego Egiptu, moja wiedza opiera się na ogólnie dostępnej wiedzy. Ale w tym opracowaniu, mimo powoływania się na cytaty z innych naukowców, razi przede wszystkim irytująca pewność siebie autora. Brak potwierdzonych dokumentów wymaga jednak trochę pokory, natomiast autor wysnuwa wiele wniosków, odmiennych od przyjętych powszechnie poglądów i przedstawia je w zasadzie jako pewnik. Nie było żadnej rewolucji wyznaniowej, nikt nie prześladował pamięci po faraonie-heretyku, kult Atona i Amona funkcjonowały sobie równolegle, a sam Echnaton wcale nie był nieudolnym władcą, ale po prostu skupiał się raczej na kontemplacji swoich mistycznych doznań, niż na realiach swojego państwa...

No, może i faktycznie tak było. Może kiedyś badania archeologiczne wywrócą całą naszą posiadaną na temat Echnatona wiedzę do góry nogami i ukażą jeszcze zupełnie inną prawdę na jego temat? Być może. Ale właśnie w tym sęk, że nic nie jest w tym przypadku pewne, a jedynie prawdopodobne. Tej pokory zabrakło autorowi, co psuje całą przyjemność z czytania jego książki...

Mam dość mieszane odczucia po tej lekturze. Biorąc pod uwagę małą ilość zachowanych źródeł historycznych, dość naiwnie spodziewałam się, że będzie to jakieś obiektywne opracowanie dotyczące rządów Echnatona, wprowadzonych przez niego reform religijnych itp. No i w zasadzie książka właśnie tych zagadnień dotyczy, ale jednak budzi we mnie wątpliwość sposób i jakość...