Akcja „Kosmofobii” rozgrywa się głównie w jednej dzielnicy Madrytu. Jest to miejsce o tyle specyficzne, że zamieszkane przez przedstawicieli wielu różnych
narodowości i kultur. Współistnieją one na jednym obszarze, obok siebie, po sąsiedzku, ale właściwie nigdy się ze sobą nie mieszają.

Dorośli wprawdzie nierzadko razem pracują, a dzieci uczęszczają do tej samej świetlicy, ale małżeństw mieszanych prawie nie ma, nie pozwalają na to zwyczaje,
wmówione ograniczenia, no i pilnujący ich zwykle rodzice.

Spotykamy tu niesamowity ogrom bohaterów, pochodzących z różnych stron świata. Czasami można się trochę pogubić w tych historiach i wzajemnych powiązaniach,
bo na dobrą sprawę, od każdego z nich można bez problemu dotrzeć do całej reszty. Zawsze bowiem ktoś kogoś zna, kto z kolei zna kogoś innego. Opowieści
te o dzieciństwie, dorastaniu, zauroczeniach, związkach i rozstaniach momentami przypominają operę mydlaną. Czasem trzeba się trochę zastanowić, żeby dojść
kto jest z kim powiązany więzami rodzinnymi albo w związku. Opowieści te płyną jednak niezwykle wartko i mają swój specyficzny klimat, który bardzo wciąga.
Tak naprawdę jest to głęboki, psychologiczny portret ludzi z marginesu, tych, którym z różnych powodów się nie powiodło, którzy wyrośli w trudnych warunkach,
często otoczeni trudnymi ludźmi. Spora część z nich powiela schematy przejęte od rodziców, kobiety są nieszczęśliwe, nierzadko bite, ale nie opuszczają
swych mężów, a jeśli już, to i tak w końcu dają się przebłagać. W życiu wielu opisanych osób dominuje stagnacja i beznadziejność, a poczucie bezsilności
prowadzi ich na skraj przepaści np. do anoreksji.

Mamy tu jednak także bohaterów hiszpańskich. Ludzi, którzy nie muszą walczyć o przetrwanie, fałszować swoich dokumentów i pracować za grosze. Zatem obok
przybyłych z innych krajów sprzątaczek, mechaników samochodowych i ekspedientek mamy też hiszpańskich wokalistów, aktorów, reżysera itd. Ich życie też
często przypomina operę mydlaną i mimo zdecydowanej różnicy w statusie materialnym i społecznym, ci drudzy nie są wiele szczęśliwsi od pierwszych, a w
życiu wielu z nich również dominuje podobna beznadziejność, choć bardzo skrzętnie ją ukrywają, nawet przed sobą.

Są dwa główne miejsca, gdzie te grupy się ze sobą spotykają. Pierwszym jest ośrodek, przy którym działa świetlica dla dzieci oraz grupa wsparcia dla kobiet.
Tam podział ról jest jasny, Hiszpanie są personelem, reszta to podopieczni. Każdy po coś tam przychodzi, a te potrzeby są zaspokajane w bardzo różnym stopniu.
Drugie miejsce to lokal marokańskiego malarza Yamala Benaniego. Tu przychodzą także ludzie z pieniędzmi, szukający egzotyki i specyficznych, artystycznych
doznań. Wielu z nich normalnie nigdy w życiu nie zapuściłoby się w tę dzielnicę, która jawi im się jako niebezpieczna i niespokojna.

Yamal jest niezwykłym człowiekiem, choć czytamy o nim wiele złego dowiadujemy się też, że ma on pewne zdolności, które można by nazwać magicznymi. Twardo
stąpający po ziemi i racjonalnie myślący psycholog nigdy nie uwierzy, że jedna z jego podopiecznych padła ofiarą tej magii, że Yamal rzucił na nią urok
czy klątwę, bo są to przecież tylko wymysły ludzi, którzy tkwią wciąż w ciemnocie i zabobonach. Przychodzi jednak moment, kiedy ów psycholog zetknie się
z Yamalem osobiście i sam doświadczy przy nim czegoś niezwykłego. Moim zdaniem jest to moment, kiedy w pewnym sensie owe kultury się jednak pomieszały.
W poukładane i nudnawe życie małżeństwa Claudii i Isaaca nagle wkradnie się coś zupełnie nowego i dotąd nieznanego. Odrobina magii, która naprawdę działa.


Dla mnie „Kosmofobia” jest książką niezwykłą. Przede wszystkim dlatego, że autorka nie dzieli ludzi na lepszych i gorszych, po prostu przekazuje nam to
wszystko, co oni mają do powiedzenia, nie krytykuje, nie gani, nikogo nie wywyższa ani nie poniża. Każdy z przedstawionych bohaterów jest specyficzny,
każdy ma swoje problemy i swój bagaż przeszłości. Czyż jednak ich problemy nie są w istocie tak często do siebie podobne niezależnie od tego, czy są biedni,
czy bogaci, czy ktoś ich wielbi lub szanuje, czy też każdy nimi pogardza? Czy każdy z nas nie odnajdzie w sobie czegoś z tych zgnębionych przez życie wygnańców?
Czy nie zachowywaliśmy się nigdy jak pokręcony wokalista rockowego zespołu albo jak rozkapryszona gwiazda kina?

„Kosmofobia” to po prostu opowieść o ludziach, takich jak my, choć pozornie tak różnych. To podróż w głąb człowieka i w głąb nas samych. Do tego jest świetnie
napisana. Autorka bardzo dobrze potrafi oddać klimat pewnych miejsc, uczucia bohaterów i ich spojrzenie na świat. Dlatego wszystko, co opisała wydaje się
tak bardzo prawdziwe, tak realne i tak bliskie.

Akcja „Kosmofobii” rozgrywa się głównie w jednej dzielnicy Madrytu. Jest to miejsce o tyle specyficzne, że zamieszkane przez przedstawicieli wielu różnych
narodowości i kultur. Współistnieją one na jednym obszarze, obok siebie, po sąsiedzku, ale właściwie nigdy się ze sobą nie mieszają.

Dorośli wprawdzie nierzadko razem pracują, a dzieci uczęszczają do tej samej...