Katolicki światopogląd - przynajmniej w założeniu - opiera się na miłości do bliźniego, pokojowej z nim koegzystencji, a nawet poświęceniu. Przykład pochodzi z góry [dosłownie] - Jezus Chrystus, Syn Boży, oddał swoje życie za niedoskonały świat, który eony wcześniej stworzył jego ojciec. Tak, wiem, wszyscy znamy tę historię. Co jednak by się stało, gdyby Jezus wcale nie chciał skonać na krzyżu, a zamiast tego zszedł by z miejsca kaźni, rozprawił się z tymi, którzy go tam wysłali i stworzył nowy Kościół, twór imperialistyczny, który od tej pory sprawowałby władzę nad światem [albo przynajmniej sporą jego częścią]? I to za sprawą specjalnie do tego celu powołanej Świętej Inkwizycji...

Żeby tak było w istocie, musielibyśmy zamieszkać w uniwersum stworzonym przez Jacka Piekarę w cyklu o Mordimerze Madderdinie - inkwizytorze Świętego Officjum, którego ostatni tom, zatytułowany "Ja inkwizytor. Dotyk zła" zamierzam właśnie zrecenzować. A więc do dzieła! ;)

Chociaż "Dotyk zła" wyszedł jako ostatni tom opowieści, chronologicznie toczy się on znacznie wcześniej, niż części rozpoczynające cykl, a mianowicie chwilkę po ukończeniu przez Mordimera Akademii Inkwizytorium. Wiążą się z tym pewne zmiany. Bohater nie jest jeszcze przeżarty do cna przez cynizm wieloletniej służby; nie czuje się też tak pewnie na swoim stanowisku, przez co zachowuje się w sposób mniej arogancki, niż znany później Madderdin. Ciągle oczywiście jest butny i błyskotliwy, a tłumacząc swoje postępowanie odwołuje się do co najmniej pokrętnej logiki [mam tu na myśli głównie kwestie moralności i związanego z nią postępowania wobec podejrzanych]. Tym razem przyjdzie mu rozwiązać dwie zagadki - wyjaśnić sprawę majętnego kupca, który w przypływie gniewu w sposób niezwykle brutalny uśmiercił swoją małżonkę oraz określić położenie świętej relikwii, której niezwykła moc zapewnia rzekomy dobrobyt mieszkańcom kilku okolicznych górskich wiosek. W obu tych sprawach Mordimer będzie musiał wykazać się zdecydowaniem, ciężką ręką i żelazną wiarą. Ostatecznie, nawet pomimo tych przymiotów, okaże się, że w niezachwianej dotąd wierze naszego inkwizytora zasiane zostało ziarenko wątpliwości...

Książka napisana jest ze swadą i w typowy dla Piekary, charakterystycznie swobodny sposób. Choć można by zarzucać autorowi szablonowość i pisanie według schematu, w tym przypadku pisanie według schematu oznacza też pisanie według oczekiwań. Chyba niewielu jest czytelników rozpoczynających swoją przygodę z Inkwizytorium od tej części. Przeważająca większość będzie ją traktować jako kontynuację - pełną ciekawostek i ukazującą wcześniejsze życie bohatera poznanego już w pozostałych tomach cyklu. Przyznam, że to tej grupy sama się zaliczam. Sięgając po lekturę oczekiwałam, że pozwoli mi ona na spędzenie kilku miłych godzin w towarzystwie może nie najłagodniej pod słońcem usposobionego bohatera, ale na pewno wyrazistego i wyróżniającego się. Dlatego pomimo pewnego stopnia schematyzmu i trochę [muszę to dodać] przerysowanych, nawet jak na Mordimera, scen z sali tortur, na książce na pewno się nie zawiodłam - mogę dać Wam na to moje słowo [chociaż, jak twierdzi Madderdin: "słowo, które dałem, jest tak czy inaczej moją własnością"].

Katolicki światopogląd - przynajmniej w założeniu - opiera się na miłości do bliźniego, pokojowej z nim koegzystencji, a nawet poświęceniu. Przykład pochodzi z góry [dosłownie] - Jezus Chrystus, Syn Boży, oddał swoje życie za niedoskonały świat, który eony wcześniej stworzył jego ojciec. Tak, wiem, wszyscy znamy tę historię. Co jednak by się stało, gdyby Jezus wcale nie...