Autorem powieści jest Poul Anderson (ten sam, który napisał „Stanie się czas”). Książka jest bardzo krótka, ale ile się w niej dzieje!
Zacznijmy od krótkiego porównania obu dzieł Andersona. Już od samego początku byłam zaskoczona, jak bardzo ta historia różni się od „Stanie się czas” – nie tylko fabułą, ale także formą, stylem wypowiedzi, czymś nie do końca określonym, co sprawiło, że była dużo ciekawsza, lepiej przyswajalna, przyjemniejsza.

Fabuła:
Akcja dzieje się w czasach, kiedy spotkania z rycerzami były codziennością, a wszelkie niezrozumiałe wydarzenia były przypisywane czarnej magii i złu.
Głównym bohaterem utworu jest zakonnik Parvius, trochę śmieszny, bardzo religijny i bogobojny człowieczek, opisany tak, że od razu bardzo się do niego przywiązujemy. Parvius jest anglikiem, służącym swemu panu baronowi Rogerowi wraz z jego żoną lady Katarzyną. Swe imię zakonne, jak wyjaśnia na początku (historia jest napisana mniej więcej w formie dziennika), to przełożone na łacinę przezwisko z dzieciństwa.
Pewnego razu w małym miasteczku gdzieś w Anglii ląduje latający statek kosmiczny wraz z niebieskimi obcymi na pokładzie. Ponieważ są oni nieprzyzwyczajeni do walki wręcz i jakiegokolwiek oporu (ich cywilizacja jest o wiele dalej przesunięta w osiągnięciach z dziedziny techniki od ówczesnej ziemskiej), szybko zostają wybici przez odważnych Anglików. W ich rękach pozostaje jedynie jeden z przybyszów, do pewnego czasu uważany przez biednych tubylców za demona. Okazuje się, że Ziemia jest pierwszą planetą, której udało się obronić się przed najazdem wroga.
W głowie barona pojawia się niebezpieczny pomysł, by Francuzów, z którymi Anglia prowadzi wojnę, przestraszyć nowym nabytkiem – statkiem kosmicznym. Kiedy znajdują się już na jego pokładzie, pojazd zostaje chytrym sposobem sprowadzony przez obcego jeńca z kosmosu na kurs do imperium niebieskich nieprzyjaciół.

Ta propozycja Poula Andersona odpowiada mi o wiele bardziej, niż poprzednio przeze mnie czytane „Stanie się czas.”. Jest lekka i łatwa, co nie znaczy, że mógłby napisać ją byle kto. Z pewnością nie nazwałabym jej prostą – raczej przemyślaną oraz utrzymaną w pozytywnym klimacie. Choć temat podróży kosmicznych wydaje się dość już wytarty, Poul Anderson wprowadza nas w niego innymi drzwiami. Tymi drzwiami są zderzające się ze sobą realia ziemskiej epoki średniowiecznej i współczesności obcej i nieznanej ojczyzny „kosmitów”. Choć wydaje się, że w starciu obu światów nasza niewystarczająco rozwinięta wtedy jeszcze planeta nie ma najmniejszych szans, okazuje się, że nie jest to wcale takie oczywiste.
Szczególnie urzekającą w tej historii postacią jest sam baron Roger, wykazujący się wielką wyobraźnią, umiejętnością improwizacji i pomysłowością w obliczu zagrożenia.

Akcja toczy się wartko, ponieważ jest to bardzo krótka opowieść, krótki też odcinek w czasie – dzieje opisane zakonnika Parviusa odbywają się na przestrzeni zaledwie kilku tygodni.
Muszę jednak przyznać, że nie jestem nią zachwycona. Jedynym minusem, ale za to bardzo ważnym, jest zalatujący lekko nudą tekst. Po prostu, powieść nie powala na kolana, a po jej przeczytaniu, szybko wyleciała mi z pamięci. Wątpię, bym zapamiętała ją na dłużej.

Polecam jedynie, tak jak „Stanie się czas”, fanom science-fiction.

Autorem powieści jest Poul Anderson (ten sam, który napisał „Stanie się czas”). Książka jest bardzo krótka, ale ile się w niej dzieje!
Zacznijmy od krótkiego porównania obu dzieł Andersona. Już od samego początku byłam zaskoczona, jak bardzo ta historia różni się od „Stanie się czas” – nie tylko fabułą, ale także formą, stylem wypowiedzi, czymś nie do końca określonym, co...