Fabuła tej liczącej 240 stron powieści zaczyna się w zrujnowanej mieścinie na pograniczu mojej ulubionej Brythuni. Tutaj to przybywa Conan, po drodze spotykając kilku Hyrkańczyków. Okazuje się, że miejscowość jest schronieniem dla rozmaitych dezerterów, bandytów i innych wykolejeńców, którzy muszą salwować się ucieczką z ościennych krajów. Te bowiem, nietypowo, postanowiły zawrzeć chwilowy rozejm i wyplenić wszelkie szkodniki.
Uwagę Cymerianina zwraca uwaga, że w jednej gospodzie zatrzymała się podobno legendarna królowa amazonek Achilea, wygnana ze swego królestwa. Naturalnie Conan szybko nawiązuje z nią znajomość i przez jakiś czas przebywają razem.

Akurat kiedy barbarzyńca zaczyna narzekać na nudę w mieści i wieszcząc mu marna przyszłość, do ich gospody zagląda para dziwnych bliźniąt, pragnąc wynająć ochronę na czas podróży w głęboką pustynie na wschód od Shemu. Ich celem jest odnalezienie jednego z pogrzebanych tam miast.

Uznając to za przygodne zrządzenie losu, Conan, Achilea, jej dwórki i karzeł, oraz Hyrkańczycy postanawiają wyruszyć razem z nimi na tą odległą wyprawę.

Choć mogłoby się wydawać inaczej, ani przygoda, ani dynamika między Cymerianinem i Amazonką nie są mocnymi stronami tej powieści. Wiele jest tutaj schematów, wiele dłużyzn i wypełniaczy. Tylko miejscami, na 1-2 strony akacja potrafi porwać, gównie na ostatnich kilku rozdziałach. Doświadczenia z książką nie wspomina się jednak jako lekkiego.
Natomiast sama końcówka jest tak pośpieszona, tak niedbała i tak prostacka, że musiała tu zajść jakaś decyzja edytorska. Zapewne Roberts usłyszał, że ma się absolutnie zmieścić na 240 stronach. Efekt jest bardzo, bardzo słaby.

Conana JMR opisuje tu bardzo marnie. Charaktery Conana w tej powieści niema prawie nigdzie, miejscami wręcz pozwala sobą pomiatać nie tylko Achilei, ale i jej dwórkom. Być może potrafię sobie wyobrazić okres kiedy coś takiego było możliwe, kiedy Conan był na tyle młody aby amazonka mogła dostatecznie zawrócić mu w głowie, ale i na tyle obeznany z cywilizacją, aby nie wyrżnąć jej świty za zniewagi, ale tu mówimy już o najemniczym okresie życia Conana.
Jego umiejętności z kolei zostały przedstawione z ogromną przesadą. Nie tylko nikt nie jest dla niego żadnym wyzwaniem w walce, czy wspina się jak mucha. Szczytem jest sytuacja, kiedy bez jedzenia i wody przez kilka dni chodzi po pustyni, dźwigając drugą osobę i nie wydając się nawet za bardzo zmęczonym.

Inne postacie w większości przypadków nie wyglądają wcale lepiej.
Główną z nich, zaryzykuję prawie stwierdzenie, że to ona miała być główną bohaterką tej historii, jest sama tytułowa Amazonka – Achilea. Jej opis przywodzi na myśl znaną z serialowego Herculesa Atalantę, czyli potężną, skromnie ubraną kulturystykę. Najbardziej charakterystycznym elementem jej opisu jest fakt, że zawsze chodzi boso, czemu jednak tak jest, nikt nie wie.
Z charakteru jest niestety typową ikoną wojującego feminizmu. Rozwydrzoną, zadufaną w sobie smarkulą, z która nie wiadomo czemu ktokolwiek miałby się zadawać. Podobnie jak wszystko, tak i ona pod koniec książki staje się sensowniejsza i mniej karykaturalna, ale to za mało aby była ciekawa.
Jej dwórki w zasadzie w ogóle nie zasługują na opis i nie wiem czemu dostały własne imiona, skoro są kompletnie wymienne i jeszcze bardziej nudne niż ich władczyni.
Z całej świty amazonki tylko Jeyba, wspomniany karzeł, trochę się wyróżnia, ale na tym tle nie jest to trudne.
Z innymi postaciami jest już troszkę lepiej, ale nieznaczne. Przywódca Hyrkańczyków jest przez pewien etap książki przyjemnie przyziemnym człowiekiem, w końcu staje się to jednak karykaturalne. Bardziej niż człowieka, zaczyna on przypominać zwierze.
Bliźnięta które wynajmują całą drużynę są intrygujące przez swoje dziwne, tajemnicze zachowanie. Niestety w pewnym momencie znikają nam z oczu, zastąpieni przez inną, o wiele bardziej karykaturalną parę.
Najciekawiej w tym wszystkim wypada mag, który podąża tropem drużyny, choć ma bardzo mało „czasu antenowego”. Jego sposób rzucania czarów jest jednak ciekawy i dość oryginalny. Choć do świata Ery, ten mag raczej nie do końca pasuje.

Od strony technicznej książka ta, też prezentuje się marnie. Literówki, brakujące przecinki, czy wręcz błędy ciągłości (najpierw dostajemy opis jak to amazonki jeżdżą bez siodeł i strzemion, aby kilka kartek później jedna z nich stanęła w strzemionach). Jest to o tyle dziwne, że aż dwie panie zajmowały się korektą tego tomu.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera, czyli dziś praktycznie niespotykanie wysoka jakość, jeśli idzie o standardowe wydanie fantastyki. Twarda, lakierowana okładka, szyte strony. Wielkość pozwala zmieścić książkę w bocznej kieszeni większości bojówek.

Okładkę ponownie zdobi Ken Kelly i znów niestety, nie ma ona nic wspólnego z treścią. Zgadza się chyba tylko kulturysta na koniu, choć nawet topora nigdzie nie używa. Cała reszta – ani trochę.

Słowem zakończenia, Conan i Amazonka to książka słaba. Nie ma wiele z klimatu Conana, jako zwykłą powieść fantasy czy przygodowa bardzo często nuży, nie ustrzega się też przegięć ani nieścisłości. Trudno mi znaleźć kogoś, komu mógłbym ją polecić, być może wojującym feministkom.

Fabuła tej liczącej 240 stron powieści zaczyna się w zrujnowanej mieścinie na pograniczu mojej ulubionej Brythuni. Tutaj to przybywa Conan, po drodze spotykając kilku Hyrkańczyków. Okazuje się, że miejscowość jest schronieniem dla rozmaitych dezerterów, bandytów i innych wykolejeńców, którzy muszą salwować się ucieczką z ościennych krajów. Te bowiem, nietypowo, postanowiły...