Juliusz Fuczik to nie tylko komunista, to nie tylko bolszewik, to przede wszystkim marksista. Jest w tej książce miłość do komunizmu i ZSRS. Niska ocena za to, że po prostu nie wierzę autorowi. Nie wierzyli też jego rodacy, ale podobno nie znaleziono dowodów na to, że był podwójnym agentem NKWD i Gestapo. Zachęcam do przeczytania, objętość książki nie powinna odstraszać.

Juliusz Fuczik to nie tylko komunista, to nie tylko bolszewik, to przede wszystkim marksista. Jest w tej książce miłość do komunizmu i ZSRS. Niska ocena za to, że po prostu nie wierzę autorowi. Nie wierzyli też jego rodacy, ale podobno nie znaleziono dowodów na to, że był podwójnym agentem NKWD i Gestapo. Zachęcam do przeczytania, objętość książki nie powinna odstraszać.

Poczucie humoru, inteligencja, wnikliwość, elementy prorockie, autentyczność, dobro to na plus. Wątki komunistyczne na mały minus. Na mały, bo wtedy to był jeden z pomysłów jako alternatywa dla nazizmu.

Poczucie humoru, inteligencja, wnikliwość, elementy prorockie, autentyczność, dobro to na plus. Wątki komunistyczne na mały minus. Na mały, bo wtedy to był jeden z pomysłów jako alternatywa dla nazizmu.

Nie pamiętam dlaczego nabyłem to wydawnictwo z 1949 roku, ale to jest warte pieniędzy.
Istnieje w literaturze nurt "obozowy", u nas silnie rozwinięty szczególnie w pierwszych latach powojennych. Ale nie słyszałem, żeby istniał w literaturze nurt "więzienno-śledczy" z czasów wojny. Jest to poniekąd zrozumiałe, bo mało kto, kto siedział w więzieniu śledczym gestapo, miał możliwość potem o tym pisać, a już pisanie na bieżąco "reportażu" to chyba jest wypadek jednostkowy Juliusza Fuczika. Tak wiele jest tu rzeczy godnych uwagi, począwszy od opisu śledztwa skończywszy na bezgranicznej wierze w komunizm. O wierze w komunizm pisało wielu, na przykład Jacek Kuroń w świetnej "Wierze i winie", ale zazwyczaj albo było to pisane po fakcie, z dystansu, albo w epoce stalinowskiej i najprawdopodobniej koniunkturalnie. A tu mamy wyznanie absolutnie nie koniunkturalne i na bieżąco. Bardzo daje do myślenia.

Poczytałem sobie o pośmiertnych losach Julisza Fuczika. Żona wydała jego notatki na gorąco w 1945 roku. Po 1948 roku w Czechosłowacji już komunistycznej Fuczik został "komunistycznym świętym" i katowano jego historią dzieci w szkołach. Oczywiście w 1989 roku wahało przechyliło się w drugą stronę i pomnik Fuczika zniknął z Pragi. Oczywiście, jak i u nas, szukano wszystkiego co podważyłoby znaczenie jego tekstu: wysuwano podejrzenia, że to nie może być oryginał (bo jakby go wyniesiono z więzienia gestapo),że jeśli to oryginał to na pewno zmanipulowany, że Fuczik był de facto agentem gestapo i że wcale nie zginął tylko uciekł do Boliwii (jak Butch Cassidy i Sundance Kid) z grupą esesmanów, no i jeszcze wiele innych oskarżeń i podejrzeń (np. że był agentem NKWD co jest o tyle niedorzeczne, że jako komunista pełnym sercem wszystko sam by opowiedział Kominternowi, gdyby go zapytano). A - jak twierdzono - jeśli to oryginał, to Fuczik chciał siebie ustylizować na Jezusa Chrystusa. Co do tego ostatniego to faktycznie pewne podobieństwo może i jest, ale wydaje mi się wynikać z pewnego podobieństwa okoliczności i chyba sam autor nie miał na to wpływu.

Co ciekawe, Juliusz Fuczik okazał się być całkiem odporny na "odbrązowienie". Laboratorium kryminalistyczne potwierdziło własnoręczność jego tekstów, wykluczyło także ingerencje osób trzecich w tekst. W pierwszym wydaniu co prawda dokonano pewnej redakcji ale raczej stylistycznej i nie zmieniającej treści ani wymowy. Nie potwierdzono obecności Fuczika w Ameryce Południowej ani na innych planetach. Pomnik (chyba już inny) znów pojawił się w Pradze. To też bardzo daje do myślenia.

Nie pamiętam dlaczego nabyłem to wydawnictwo z 1949 roku, ale to jest warte pieniędzy.
Istnieje w literaturze nurt "obozowy", u nas silnie rozwinięty szczególnie w pierwszych latach powojennych. Ale nie słyszałem, żeby istniał w literaturze nurt "więzienno-śledczy" z czasów wojny. Jest to poniekąd zrozumiałe, bo mało kto, kto siedział w więzieniu śledczym gestapo, miał...

Książka poruszająca - chociaż zawiera mnóstwo wątków prokomunistycznych - główny bohater zachęca czytelników do pójścia w jego ślady oraz gloryfikuje przykłady małych wielkich komunistów. Jednak tak naprawdę ta książka nie jest tylko o tym, ponieważ człowieka nie można określić: religią, którą wyznaje, poglądami politycznymi czy rasą, na którą nie wpływu.
Według mnie reportaż ten opisuje człowieka zakochującego się raz po raz na nowo w swojej żonie, opowiada o dobru, które jest albo go nie ma niezależnie od poglądów politycznych, o tym jak człowiek dąży do pozostawienia po sobie spuścizny oraz o tym jak można zachowuję się przed śmiercią, co można myśleć i czuć.
Polecam tę książkę dla osób trochę zatraconych w naszej rzeczywistości , by móc wziąć oddech i skłonić umysł do refleksji.

Polecam z całego serca.

Książka poruszająca - chociaż zawiera mnóstwo wątków prokomunistycznych - główny bohater zachęca czytelników do pójścia w jego ślady oraz gloryfikuje przykłady małych wielkich komunistów. Jednak tak naprawdę ta książka nie jest tylko o tym, ponieważ człowieka nie można określić: religią, którą wyznaje, poglądami politycznymi czy rasą, na którą nie wpływu.
Według mnie...

To jedna z tych książek, których nie ośmielę się ocenić. Bo i co miałabym oceniać? Język, którym posługuje się człowiek wiedząc, że już za moment zostanie stracony? A może historię? Kim jestem, by oceniać przedstawioną historię, by dawać gwiazdki więźniowi faszystowskiego reżimu?

"Reportaż spod szubienicy" znalazłam podczas książkowych porządków. Ta mała, stara książeczka (wydanie z 1947 roku) przykuła moją uwagę i niemal od razu zaczęłam ją czytać. Pierwszy cios: od samego początku, już od pierwszej strony wiadomo, że bohater zginie. Oczywiście łatwo to też sprawdzić, ale gdyby ktoś tego zaniechał, dowie się o tym już z pierwszych słów.

Drugi cios: język. Pierwsze rozdziały tej niedługiej, więziennej historii rozbrajają wręcz niezwykłym poczuciem humoru. Tak, dokładnie. Jakiż dysonans rozbrzmiewa w głowie czytelnika, który właśnie poznaje przebieg tortur opisanych tak, jak gdyby była to dziecięca igraszka. I do jak tragicznych wniosków dochodzi ów czytelnik, gdy zorientuje się, że tam, na Pankracu, tylko śmiech mógł uchronić przed obłędem.

Książkę skończyłam czytać, ale jeszcze o Juliuszu myślę. Wyobrażam sobie go jako tkliwego nihilistę, trochę cynika. Mam wrażenie, że bym go polubiła. To, w jaki sposób rozumował, jak prostą, a zarazem heroiczną walkę podjął, by uchronić od zapomnienia - nie siebie, ale wszystkich wokół. Już wtedy, w połowie wojny wiedział, że będzie się mówiło o "bezimiennych bohaterach", przewidział istnienie niezliczonych grobów nieznanego żołnierza. "Reportaż spod szubienicy" to aktywny opór przed oddawaniem czci bezimiennym. Fuczik stara się wymieniać ich z imienia i nazwiska lub chociażby z pseudonimu - wszystko po to, by po śmierci zostali zapamiętani nie jako figury, ale ludzie, niegdyś żywi, posiadający dane osobowe, posiadający domy, rodziny, rzeczy osobiste, wady i zalety, a nawet pragnienia i troski.

Krótkie to świadectwo mówi o wojnie więcej, aniżeli niejedno opasłe tomiszcze. Mówi w sposób zwyczajny: szczery, prosty, momentami humorystyczny. Juliusz jawi się momentami jako osoba odrobinę zbyt zadufana w sobie (rzecz znamienna, że zwykliśmy o bohaterach opozycji mówić wyłącznie w superlatywach),czasem naigruje się z czytelnika niczym uczniak, któremu kazano zostać po lekcjach w kozie i Pankrac wydaje się wówczas nie gestapowskim więzieniem, a taką klasą właśnie, w której zamknięto chuliganów - nie za jakieś wielkie zbrodnie, wszak to dobrzy chłopcy...

A potem znów przychodzą ponure opisy reżimu, Fuczik grozi palcem, jakby chciał powiedzieć: "No, no, pośmialiśmy się, a teraz uważaj, bo wojna to nie zabawa". I tak to zmienia się nastrój tej krótkiej książeczki, czyniąc ją niezwykle przejmującym świadectwem, świadectwem żywym, obdartym z pompatycznych przemów, wymyślnych monologów. W tym tkwi moc tego tekstu. Chciałabym ją kiedyś ujrzeć na liście lektur obowiązkowych, wniosłaby dużo dobrego do sposobu pojmowania przez młodzież bohaterów.

To jedna z tych książek, których nie ośmielę się ocenić. Bo i co miałabym oceniać? Język, którym posługuje się człowiek wiedząc, że już za moment zostanie stracony? A może historię? Kim jestem, by oceniać przedstawioną historię, by dawać gwiazdki więźniowi faszystowskiego reżimu?

"Reportaż spod szubienicy" znalazłam podczas książkowych porządków. Ta mała, stara książeczka...

Cóż można powiedzieć o reportażach pisanych z myślą, że niedługo będzie miała miejsce nasza egzekucja? Że są wstrząsające, autentyczne, oddające ducha epoki i tym podobne sprawy?
"Reportáž psaná na oprátce" przede wszystkim jest zbiorem autentycznym, którego prawdziwość była zweryfikowana. Jest to bardzo ważne, ponieważ sam tekst służył jako narzędzie propagandowe w czasach komunistycznej Czechosłowacji, mógł więc zostać podkoloryzowany lub częściowo sfałszowany. Tak się nie stało.
Czytanie tych reportaży było dla mnie raz fascynujące (mentalność względnie młodego komunisty, jego zaangażowanie w sprawę),raz strasznie nudne (bo ile można gadać o dobru sprawy).
Uważam, że warto po to sięgnąć, ale czy trzeba? Nie powiedziałabym.

Cóż można powiedzieć o reportażach pisanych z myślą, że niedługo będzie miała miejsce nasza egzekucja? Że są wstrząsające, autentyczne, oddające ducha epoki i tym podobne sprawy?
"Reportáž psaná na oprátce" przede wszystkim jest zbiorem autentycznym, którego prawdziwość była zweryfikowana. Jest to bardzo ważne, ponieważ sam tekst służył jako narzędzie propagandowe w czasach...

Trzeba przeczytać. Komunista w praktyce.

Trzeba przeczytać. Komunista w praktyce.

Kiedy zaczęłam ją czytać nie rozumiałam jednej rzeczy ( no cóż mam tylko 14 lat, nie rozumiem wielu spraw związanych z wojną i okupacją, ale staram się to zmienić) więc zasięgnęłam informacji od nauczyciela historii. Lecz jeśli nadal czegoś nie rozumiem proszę mi to wypomnieć i wybaczyć.
Komuniści w trakcie Wony byli uważani za tzw "mniejsze zło" w porównaniu do hitlerowców, ale nigdy nie byli postrzegani jako " ci dobrzy". No,ale jak wszystko mieli też grono popierające ich ideę.
Autor tej książki jest prokomunistycznym, czeskim redaktorem, ale oprócz poglądów jest jak każdy z nas.
W sumie to w obliczu śmierci wszyscy jesteśmy równi,a ja czerpałam przyjemność z czytania tej książki ponieważ mogłam choć w małym stopniu wyobrazić sobie co czuła osoba, której śmierć była już przesądzona.
Książki z okresu Wojny jak i kolejnych lat po niej są o tyle ciekawe, że nam, którzy nie żyjemy w czasach gdzie za rogiem może czekać na nas śmierć starają się przybliżyć sposób w jaki trwało wtedy życie.
To na prawdę niesamowite.

Kiedy zaczęłam ją czytać nie rozumiałam jednej rzeczy ( no cóż mam tylko 14 lat, nie rozumiem wielu spraw związanych z wojną i okupacją, ale staram się to zmienić) więc zasięgnęłam informacji od nauczyciela historii. Lecz jeśli nadal czegoś nie rozumiem proszę mi to wypomnieć i wybaczyć.
Komuniści w trakcie Wony byli uważani za tzw "mniejsze zło" w porównaniu do...

Fučík to czeski dziennikarz i działacz komunistyczny. O socjalizm i przeciw faszyzmowi walczył słowem. Reportaż spod szubienicy to jego ostatnie słowo.

Fučík to czeski dziennikarz i działacz komunistyczny. O socjalizm i przeciw faszyzmowi walczył słowem. Reportaż spod szubienicy to jego ostatnie słowo.

Precz z komuną!

Precz z komuną!