Nie lubię porzucać nieprzeczytanych książek, ale po prostu nie mogłam przez to przejść. Nudne rozmowy osób z wyższych sfer i infantylna 17 latka. Ktoś poniżej napisał że książka powinna się zaczynać od księgi II, od losów małżeństwa, byłoby to znacznie ciekawsze, ale nie dobrnęłam do tego momentu.
Zbyt dużo ciekawych pozycji czeka w kolejce a półki pękają w szwach.

Nie lubię porzucać nieprzeczytanych książek, ale po prostu nie mogłam przez to przejść. Nudne rozmowy osób z wyższych sfer i infantylna 17 latka. Ktoś poniżej napisał że książka powinna się zaczynać od księgi II, od losów małżeństwa, byłoby to znacznie ciekawsze, ale nie dobrnęłam do tego momentu.
Zbyt dużo ciekawych pozycji czeka w kolejce a półki pękają w szwach.

Podobała mi się ta historia, jak się rozwija i zmienia perspektywa patrzenia na głównych bohaterów, bardzo polecam, choć jest smutna i zupełnie inna niż wielki Gatsby.

Podobała mi się ta historia, jak się rozwija i zmienia perspektywa patrzenia na głównych bohaterów, bardzo polecam, choć jest smutna i zupełnie inna niż wielki Gatsby.

W księdze pierwszej poruszyła mnie głęboka, romantyczna sensualność bohaterów, taka, która zdarza się człowiekowi samoistnie w specyficznym stanie umysłu, w sprzyjających okolicznościach. Absolutnie każdy dołożył tu cegiełkę do tego, jak to się poplątało, bo od razu czuć podskórnie, że nie chodzi o zwykłą amoralność wysokich sfer, aktorów, ludzi sztuki i pieniadza. Od pierwszego wyjścia na plażę, gorący piasek i pierwszy dotyk chłodnej fali, która wabi w głąb, zaprasza, obiecując słodkie ukojenie można poznać, ze kryje sie za tym jakaś udręka.

Księga druga pozwala zgłębić naturę małżeństwa Diverów. Odsłaniają się przed czytelnikiem mroczne tonie. Za dużo tu psychicznej zależności, za dużo pieniędzy, za dużo alkoholu, żeby sprawy mogły potoczyć się dobrze. Jest tu przyczyna i motywy. Tragedia mężczyzny starej daty, który wybrał partnerkę życia bazując na jej deklaracji miłosnej, choć wszelka logika każe mu uciekać, wycofać się, to samotność i potrzeba bycia kochanym zwycięża.

O zgrozo, całe to małżeństwo przypomina problem rodzin tzw. współuzależnionych. Dick jest współchory na traumę żony, dostosowuje swoje życie pod stany emocjonalne żony, nieprzewidywalne fale przypływu i odpływu od świata realnego. Ucieka w alkohol, ucieka w Rosemary, ale to wszystko na nic, bo zwyczajnie ucieka od życia, które zostało wręcz wyreżyserowane i nigdy nie było jego.
I te ucieczki wchodzą mu w krew, stają się w końcu jego sposobem na przetrwanie.

I jeszcze sama Rosemary, która stapia się z wizerunkiem aktorki, a starając się przetrwać w hollywoodzkiej rzeczywistości (rzeczywistości wykreowanej, w istocie, gdzie spojrzenia ludzi są tylko okiem kamery, słońce i gwiazdy reflektorami i jedynym zadaniem jest autokreacja postaci, autoprezentacja, HIPERŚWIADOMOŚĆ otaczania, czyli skrajne przeciwieństwo odrealnionego świata Nicole),nigdy nie wyhodowała prawdziwej osobowości. Szukając szczęścia, nie zważa na cudze nieszczęścia, ale jest cudownie bezosobowym zapalnikiem, punktem zwrotnym, momentem ujawnienia wszelkich słabych punktów skomplikowanej konstrukcji "Dicole", zupełnie przypadkiem, gdyż sama Rosemary jest w istocie albo bezbrzeżnie naiwna albo płytka, absolutnie niezdolna do świadomego, wyrachowanego działania. Jej płytka miłość trafiła jedynie na podatny grunt, ale nie zazna hollywoodzkiego hepiendu.

W losach poszczególnych postaci jest jakaś smutna logika, tragiczne piekno, choć kierowana raczej depresją, niż nadzieją. Co rodzi pytanie: co ja mam za uszami, że mnie to wzrusza?

W księdze pierwszej poruszyła mnie głęboka, romantyczna sensualność bohaterów, taka, która zdarza się człowiekowi samoistnie w specyficznym stanie umysłu, w sprzyjających okolicznościach. Absolutnie każdy dołożył tu cegiełkę do tego, jak to się poplątało, bo od razu czuć podskórnie, że nie chodzi o zwykłą amoralność wysokich sfer, aktorów, ludzi sztuki i pieniadza. Od...

Jest ok, ale raczej do niej nie wrócę. Nie urzekła mnie, myślałam, że jest nieco lepszą opowieścią.

Jest ok, ale raczej do niej nie wrócę. Nie urzekła mnie, myślałam, że jest nieco lepszą opowieścią.

Wersja audio ( bardzo, bardzo w tym przypadku polecam)

Miałam kłopot z tą książką. Fitzgeralda jest mistrzem jeśli chodzi o prowadzenie narracji. Opisy, akcja i jej rytm, a także świat przedstawiony są na tak wysokim poziomie, że trudno by było nie uznać tego za mistrzostwo.

Kłopot u autora (nadal go lubię) mam z tym jak buduje swoich bohaterów. Niezależnie od tego po jaką książkę Fitzgeralda sięgniesz, to każda kobieta w jego opowieściach będzie miała cechy dokładnie takie same jak w innych. Rosmary będzie miała swój odpowiednik w "Pięknych i przeklętych " (niemal kalkę) i Nicole też ... Co więcej bohaterki te mogą wydać się współczesnym tak urocze...jak też skończenie głupie, miałkie, infantylne i moralnie małe.

To co mam na obronę bohaterek, to fakt, że Fitzgerald opisuje zwykle niedoświadczone życiowo 18 latki, które naiwne mają prawo być, a chętnie konfrontuje je z osobami dojrzałymi robiąc niejako atut nie z pięknej naiwności jaką niesie ze sobą młodość, a wyostrzając fiksacje, upartość i brak wspomnianego doświadczenia czyli wszystkiego co zaletą nie jest.


Jest to coś co powoduje lekki zgrzyt, nadal jednak uważam za wielką przyjemność móc pobyć w świecie szeleszczących na schodach sukien oraz opatrzonych czerwoną szminką uśmiechów. To przyjemność niemal estetyczna, bo świat w którym się znajdziemy jest pkękny i opisany z niezwykłym pietyzmem.

Polecam znacznie bardziej niż sztandarowe dzieła autora💟

Wersja audio ( bardzo, bardzo w tym przypadku polecam)

Miałam kłopot z tą książką. Fitzgeralda jest mistrzem jeśli chodzi o prowadzenie narracji. Opisy, akcja i jej rytm, a także świat przedstawiony są na tak wysokim poziomie, że trudno by było nie uznać tego za mistrzostwo.

Kłopot u autora (nadal go lubię) mam z tym jak buduje swoich bohaterów. Niezależnie od tego po...

Zelda Fitzgerald była flapperką. To taka subkultura lat dwudziestych: krótkie włoski, papieroski, samochody, entuzjastyczne podejście do seksu i alkoholu. Zelda była bogata z domu. Jej styl życia był do pomyślenia tylko dzięki starym pieniądzom starej amerykańskiej rodziny. O Zeldzie można długo: o schizofrenii, odklejeniu od spraw codziennych (od dziecka otoczona rojem służących),pijackich wybrykach, spowodowaniu wypadku samochodowego na stokach gór francuskiej riviery...

A Scott Fitzgerald był tym fantastycznym, silnym (owszem, lubił stawać na rękach),dobrze zapowiadającym się, a potem rozpitym, słabiejącym, rozczarowanym i zgorzkniałym typem. Przekonanym, że zmarnował talent.

Powiedzieć, że "Czuła jest noc" to książka z wątkami autobiograficznymi to chyba za mało. Fitzgerald zrobił sobie wiwisekcję, w przekonujący formalnie (kapitalne było to cofnięcie narracji w czasie!) i poruszający fabularnie sposób.

Zelda Fitzgerald była flapperką. To taka subkultura lat dwudziestych: krótkie włoski, papieroski, samochody, entuzjastyczne podejście do seksu i alkoholu. Zelda była bogata z domu. Jej styl życia był do pomyślenia tylko dzięki starym pieniądzom starej amerykańskiej rodziny. O Zeldzie można długo: o schizofrenii, odklejeniu od spraw codziennych (od dziecka otoczona rojem...

Książka była dla mnie strasznie męcząca. Niektóre fragmenty były interesujące, większość jednak była nijaka. Na niekorzyść działa również redakcja i tłumaczenie książki — sporo literówek, Dick czasami jest Nickiem albo ickiem, nie wszystkie fragmenty po francusku są objaśniane w przypisach.

Książka była dla mnie strasznie męcząca. Niektóre fragmenty były interesujące, większość jednak była nijaka. Na niekorzyść działa również redakcja i tłumaczenie książki — sporo literówek, Dick czasami jest Nickiem albo ickiem, nie wszystkie fragmenty po francusku są objaśniane w przypisach.

Bardzo ciężko mi było przebrnąć przez tą książkę, jedynie ostatnie strony coś sobą reprezentowały. Wydała mi się niesamowicie infantylna i sztuczna. Postaci były jak dla mnie niczym wydmuszki, z pozoru myślące ale jednak puste, ich historie mnie nie poruszyły. Nawet nie chcę rozkładać książki na części pierwsze i szukać w niej czegoś głębszego. Jest wiele pozycji o lepszej konstrukcji i treści.

Bardzo ciężko mi było przebrnąć przez tą książkę, jedynie ostatnie strony coś sobą reprezentowały. Wydała mi się niesamowicie infantylna i sztuczna. Postaci były jak dla mnie niczym wydmuszki, z pozoru myślące ale jednak puste, ich historie mnie nie poruszyły. Nawet nie chcę rozkładać książki na części pierwsze i szukać w niej czegoś głębszego. Jest wiele pozycji o lepszej...

Wyśmienity wgląd w życie pięknych i bogatych, które wcale takie piękne to nie było. Ech, czar lat dwudziestych, francuskie Cannes... i choroba psychiczna. To dopiero mieszanka ;)

Wyśmienity wgląd w życie pięknych i bogatych, które wcale takie piękne to nie było. Ech, czar lat dwudziestych, francuskie Cannes... i choroba psychiczna. To dopiero mieszanka ;)

,, Czuła jest noc " F.S Fitzgeralda to studium psychologiczne małżeństwa Diverów. Dick jest psychiatrą a Nicole jego byłą pacjentką. Lato roku 1925 spędzają na Francuskiej Rivierze, gdzie poznają młodziutką początkującą aktorkę Rosemary. Dziewczyna zakochuje się w Dicku ,następuje powolny rozpad małżeństwa , do tego dochodzą inne problemy małżonków. U Nicole nasila się choroba psychiczna, a jej mąż coraz więcej pije.
Uczciwie przyznam, że miałam dwa podejścia do tej książki, początkowo mnie wynudziła . Jak dla mnie powieść mogłaby się zacząć od księgi drugiej, w której poznajemy historię znajomości Dicka i Nicole, oraz przyczynę choroby dziewczyny. Ta część była ciekawa i wciągająca, reszta taka sobie, przeważnie zgłębianie psychiki bohaterów - za długie , zbyt nużące.Jak to u Fitzgeralda bywa fabuła nie ma jakiegoś szalonego tempa, skupia się na życiu socjety pogrążonej w intrygach, romansach , zdradach i nałogach. Do przeczytania tej książki zachęcił mnie opis i informacja, że niektóre wątki autor zaczerpnął z własnego życia. Myślę, że choćby dlatego mimo wszystko warto było ją przeczytać.

,, Czuła jest noc " F.S Fitzgeralda to studium psychologiczne małżeństwa Diverów. Dick jest psychiatrą a Nicole jego byłą pacjentką. Lato roku 1925 spędzają na Francuskiej Rivierze, gdzie poznają młodziutką początkującą aktorkę Rosemary. Dziewczyna zakochuje się w Dicku ,następuje powolny rozpad małżeństwa , do tego dochodzą inne problemy małżonków. U Nicole nasila się...