Całkiem wysoko oceniłam ten romans historyczny, może dlatego, że niewiele się po nim spodziewałam. Okazało się mianowicie, że akcja toczy się w średniowieczu. Zwykle postaci w takim romansie są mocno irytujące. Tu jednak nie było tak źle. Rycerz, choć niezwyciężony, mocarny i posępny raczej wykazywał się intelektem niż nieustępliwością. Natomiast zaradna i piękna dziedziczka bywała może zbyt uparta, ale przynajmniej nie okazała się kompletną idiotką.
Bohaterka jest właścicielką malutkiej lecz malowniczej wyspy, słynącej z wyrobu pachnideł. Dla zapewnienia bezpieczeństwa swoim ziemiom, ludziom i zasobom przynoszącym dobrobyt, musi ona odpowiednio wyjść za mąż, chociaż wcale nie ma na to ochoty. Co ciekawe w podjęciu decyzji pomagają jej zapachy, na które panna jest wyczulona i często kieruje się nimi w różnych sytuacjach.

Całkiem wysoko oceniłam ten romans historyczny, może dlatego, że niewiele się po nim spodziewałam. Okazało się mianowicie, że akcja toczy się w średniowieczu. Zwykle postaci w takim romansie są mocno irytujące. Tu jednak nie było tak źle. Rycerz, choć niezwyciężony, mocarny i posępny raczej wykazywał się intelektem niż nieustępliwością. Natomiast zaradna i piękna...

Mam mieszane odczucia odnoście tej powieści. Duży plus za osadzenie akcji w epoce średniowiecza. Po kilku wcześniejszych romansach historycznych mogłam na chwilę odpocząć od XVIII/XIX wieku. Niestety sam opis epoki trochę mnie rozczarował. Autorka zdecydowanie większy nacisk kładła na opis emocji i rozważań bohaterów co z czasem stawało się po prostu nudne. Myśli się powtarzały a ciekawe momenty czy dialogi książki przerywały nic nie znaczące dla akcji dygresje, najczęściej wspomnienia bohaterów. Początek książki wręcz rewelacyjny, rycerz wjeżdża do zamku i ofiarowuje swój sławy miecz damie, którą zamierza poślubić. A potem noc poślubna, gdzie bohaterka niesamowicie mnie zirytowała i nie chodzi bynajmniej o to, że nie miała ochoty na konsumowanie małżeństwa, do którego sama musiała się zmusić. Bohaterka chwalona była za inteligencję oraz troskę o swoje ziemie, z tego powodu poślubia rycerza, który ma za zadanie bronić jej ziemi przed grabieżami i napaściami. To powinien być jej główny cel, a tymczasem zaczyna zachowywać się jak rozpuszczona nastolatka kierującą się bardziej własnymi pragnieniami (przyjaźni z mężem) niż troską o lud i ziemie. Dla mnie to alogiczne zachowanie, zważywszy również na to, że to ŚREDNIOWIECZE. Autorka aż nadto uwspółcześniła charakter lady Clare. A sir Gareth? Oczywiście na początku kreowany na mężnego i walecznego rycerza najemnika, ale momentami, od połowy książki zaczyna zachowywać się jak "ciepła klucha" (nie jest to przytyk wyłącznie do tej książki).

Mam mieszane odczucia odnoście tej powieści. Duży plus za osadzenie akcji w epoce średniowiecza. Po kilku wcześniejszych romansach historycznych mogłam na chwilę odpocząć od XVIII/XIX wieku. Niestety sam opis epoki trochę mnie rozczarował. Autorka zdecydowanie większy nacisk kładła na opis emocji i rozważań bohaterów co z czasem stawało się po prostu nudne. Myśli się...

Nie wiedziałam o tym, a tu – średniowiecze. Które mnie w ogóle, absolutnie nie kręci. Nic a nic. Ale tutaj to nie miało za bardzo znaczenia, bo postaci i ich zachowanie niczym się nie różni od bohaterów Quickowych romansów regencyjnych. A ponieważ się nie różni, to ten romans był raczej śmiesznawy... Pani np. zakładała szlafrok...
Ale abstrahując od wątpliwej prawdy historycznej, bohaterowie byli bardzo sympatyczni, pan i władca :) czyli Gareth (fajne imię) bardzo intrygujący... Rycerz z dymu i srebra. Dobre.
Bardzo podobał mi się obraz, jaki malował się w mojej wyobraźni, kiedy czytałam opisy miejsca, scenerię. Cała ta Wyspa Pożądania, pełna kwiatów i ziół, słynąca z wyrobu pachnideł – to bardzo fajne było.

Nie wiedziałam o tym, a tu – średniowiecze. Które mnie w ogóle, absolutnie nie kręci. Nic a nic. Ale tutaj to nie miało za bardzo znaczenia, bo postaci i ich zachowanie niczym się nie różni od bohaterów Quickowych romansów regencyjnych. A ponieważ się nie różni, to ten romans był raczej śmiesznawy... Pani np. zakładała szlafrok...
Ale abstrahując od wątpliwej prawdy...

Momentami zabawna i to wszystko co dobre w książce, większość książek autorki trzyma w lekkim napięciu, tu niestety mi tego zabrakło.

Momentami zabawna i to wszystko co dobre w książce, większość książek autorki trzyma w lekkim napięciu, tu niestety mi tego zabrakło.

Uśmiałam się nad zachowaniem bohaterów i bardzo ich przez to polubiłam.

Uśmiałam się nad zachowaniem bohaterów i bardzo ich przez to polubiłam.

Jako iż Amanda Quick znana jest jako autorka XIX-wiecznych romansów sądziłam, że także ta pozycja będzie utrzymana w tej konwencji. Nic z tego... Mamy tu do czynienia ze średniowieczem, a to zdecydowanie nie moja bajka. Skoro bohaterowie pamiętają uczestników wypraw krzyżowych, to akcja najprawdopodobniej toczy się na początku XIV wieku lub wcześniej.
Historia zapowiadała się zresztą ciekawiej (przezabawny opis na okładce) aniżeli była nią w istocie. Obca jest mi mentalność ówczesnych ludzi, dlatego wiele rzeczy dziwiło mnie, ale bywały też sceny, przy których nie mogłam się nie roześmiać, np. ta o poranku po nocy poślubnej - bezcenna. Najbardziej w tej książce denerwowały mnie okrzyki głównej bohaterki, która co rusz wołała: 'na...świętej Hermiony!' (w miejsce kropek proszę wstawić dowolną część ciała lub garderoby). Za dziesiątym razem można było już tylko przewracać oczami. Historia była zresztą dosyć naiwna i naciągana, ale czytało się ją naprawdę szybko, jak zresztą większość książek z serii. Pojawił się wątek kryminalny, ale sceny pojedynków rycerskich mnie zawsze nudziły... Trudno jest mi tę powieść ocenić. Dodam jeszcze, że jak na romans z Da Capo jest dosyć obszerna - standardowo mają one do 320 stron, ta - 382.

Jako iż Amanda Quick znana jest jako autorka XIX-wiecznych romansów sądziłam, że także ta pozycja będzie utrzymana w tej konwencji. Nic z tego... Mamy tu do czynienia ze średniowieczem, a to zdecydowanie nie moja bajka. Skoro bohaterowie pamiętają uczestników wypraw krzyżowych, to akcja najprawdopodobniej toczy się na początku XIV wieku lub wcześniej.
Historia zapowiadała...