"Czytamy Chandlera jak Harlequiny, pijemy, palimy, siedzimy, stoimy" ten tekst Pablopavo już nieodłącznie będzie przychodził mi do głowy, w czasie czytania książek Chandlera. Atmosferę doprawia jeszcze szczypta fachowego gadania Świetlickiego z kilkoma innymi rozmówcami o twórczości autora, gdzieś kiedyś obejrzana w sieci. Przechodząc do samych opowiadań, ich miejsce jest ulokowane niezmiennie w Hollywood, często możemy zauważyć wylewający się alkohol oraz niespodziewane pojawienie się subtelnego pistoletu. Chandler jednakże bywa dosyć schematyczny. Gdybym po raz pierwszy zetknął się z twórczością autora poprzez niniejsze opowiadania, zapewne byłbym pod wielkim wrażeniem i zwracałbym większą uwagę na ładny język, lecz jestem po przeczytaniu "Żegnaj laleczko", przez co cały czas miałem wrażenie, że dostaję tę samą lekko modyfikowaną historię. Niestety, zbyt często opanowywały mnie momenty zniechęcenia co do poznawania losów bohaterów opowiadań, i w takich sytuacjach książka wędrowała w oddal.

"Czytamy Chandlera jak Harlequiny, pijemy, palimy, siedzimy, stoimy" ten tekst Pablopavo już nieodłącznie będzie przychodził mi do głowy, w czasie czytania książek Chandlera. Atmosferę doprawia jeszcze szczypta fachowego gadania Świetlickiego z kilkoma innymi rozmówcami o twórczości autora, gdzieś kiedyś obejrzana w sieci. Przechodząc do samych opowiadań, ich miejsce jest...