Określając ten kryminał jednym słowem powiedziałbym, że jest miałki i to w całej swej materii. Poczynając od sposobu pisania, jako fragmentarycznych zapisków na przestrzeni tych tygodni, kiedy zdarzają się morderstwa, po zaledwie szkicowość bohaterów, do których trudno mieć jakiś głębszy stosunek. I mimo, iż cały cykl jest przypisany inspektorowi Andersowi Knutasowi to bardziej wybija się tu sylwetka dziennikarza Berga.

W tok prowadzonego śledztwa przez policję i dziennikarza Johana Berga są wplecione fragmenty poświęcone mordercy, będące jego odczuciami związanymi między innymi z popełnianymi czynami. Ale nawet to nie daje pogłębionego obrazu całej konstrukcji. Śledztwo toczy się, ale z opisu mało tego dociera do czytelnika. Właściwie przez większą część książki nie dochodzi się tu do żadnych wniosków, które ruszyłyby całosć do przodu. Nie będzie to spotkanie jak w przypadku choćby z Wallanderem, gdzie krok po kroku są opisane myśli prowadzącego sprawę. Odnosi się wrażenie, że autorka pozbawiła przez to tego szczególnego rysu, który mówiłby o zaangażowaniu policji, pokazywałby przebieg sprawy, w który mógłby zaangażować się bardziej czytelnik. Dlatego też całość jest taka płaska, a czyta się by przeczytać, bez większych emocji.
Dla początkującego, gdy chce się ktoś zetknąć z kryminałem skandynawskim, może być.

Określając ten kryminał jednym słowem powiedziałbym, że jest miałki i to w całej swej materii. Poczynając od sposobu pisania, jako fragmentarycznych zapisków na przestrzeni tych tygodni, kiedy zdarzają się morderstwa, po zaledwie szkicowość bohaterów, do których trudno mieć jakiś głębszy stosunek. I mimo, iż cały cykl jest przypisany inspektorowi Andersowi Knutasowi to...