Nie czytałam żadnej innej książki tego autora a i z tę zabrałam się nieco z przypadku. Opis na okładce zapowiadał jedną z wielu historii tego typu wydanych w ostatnich latach, ale kobieca postać wiodąca i brak czegokolwiek innego do czytania zrobiły swoje.

Na plus wyszło miejsce i realia książki. Po pierwsze bohaterowie nie latają po całym świecie a ograniczają się do małego, ale ciekawego jego kawałka. Izrael, Palestyna i ich okolice. Nawet bez tytułowego testamentu są ciekawe. Z tytułowym testamentem powinny być tym bardziej i są. Zazwyczaj.
Główne postaci to panna Costello, mediatorka ze Stanów Zjednoczonych, która w czasie trwania akcji robi wiele rzeczy, ale mediatorstwem się nie zajmuje, choć po to ją ściągnięto. Wielokrotnie od samego początku książki przewija się motyw jej wcześniejszej „wpadki” z braku lepszego określenia, która ponoć miała tragiczne skutki. Nim się dowiemy co to była za wpadka upłynie trochę czasu. Ponadto jest w średnim wieku (co podkreślane jest niejednokrotnie jej własnymi uwagami na temat jej wyglądu), próbuje sobie ułożyć życie prywatne.
Drugą ważną osobą jest syn człowieka, przez którego historia polityczna skręca na tory archeologii i przygody. Szimon Guttman, wybitny działacz sprawy żydowskiej w książce ginie w czasie rozmów między Palestyną i Izraelem. Zostaje oddelegowana do złożenia kondolencji rodzinie zabitego i rychło poznaje jego syna. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy ginie kolejna osoba… Rozmowy między Palestyną a Izraelem zostają zerwane a młodszy Guttman i panna Costello ruszają na poszukiwanie prawdy na temat śmierci Szimona Guttman i innych osób, którym niedane było dotrwać do końca książki. Mają swoje olśnienia, pościgi, porwania, wątpliwości, co do tego, która ze stron jest za to wszystko odpowiedzialna oraz wybuchy uczuć wszelakich (z miłością włącznie, ale to nie zaskakuje, ten typ książek ma zakochanie się wpisane w definicję).
Nie da się ukryć, że na nudę nie da się narzekać przez większość czasu. To, co pozostaje można przelecieć czytając co trzecią linijkę i nie być zbytnio stratnym na fabule jako takiej. Nie wiem na ile przedstawienie miejsc jest zgodne z rzeczywistością, ale ponieważ autor jest dziennikarzem piszącym dla raczej znanych gazet podejrzewam, że dobrze odrobił tę lekcję.

Jest jednak jedna rzecz, która mnie wybitnie zirytowała. O ile przez większość czasu autor doskonale radzi sobie z prowadzeniem fabuły tak, że nie wyciąga królików z kapelusza (czyli pierw sygnalizuje istnienie czegoś/kogoś a dopiero jakiś czas później czyni to kluczowym dla fabuły) o tyle rozwiązanie problemu „kto zaczął zabijać” mnie rozczarowało. Niby faktycznie były jakieś wskazówki, które mogły nakierować czytelnika na nie, ale sceny gdzie postać A rozmawia o czymś z postacią B i żadna z nich nie jest nazwana rzucają cień podejrzenia na wszystkie grupy i trudno je nazwać pomocnymi. Nie napiszę kto był odpowiedzialny za całe zamieszanie, ale i tak oznaczę opinię jako zawierającą spoiler, bo chyba dałam dość podpowiedzi, aby można było nabrać pewnych podejrzeń.

Podsumowując książka nie jest zła. Rewelacyjna też. Ot przeciętna. Nie poleciłabym jej nikomu, ale jeśli akurat obczytało się już wszystkie kartoniki mleka i butelki domestosa w domu i nie ma nic innego pod ręką, to można po to sięgnąć i mieć trochę przyjemności z czytania. Podejrzewam, że ktoś, lepiej niż ja, zorientowany w realiach Bliskiego Wschodu mógłby bardziej docenić pracę autora nad ich pokazaniem (albo wręcz przeciwnie) i to by wpłynęło na ogólną opinie o książce. Mnie po niej pozostał niesmak z rozwiązania zagadki i to wraz z nieco denerwującą mnie panną Costello odbiło się na mojej ocenie książki.

Nie czytałam żadnej innej książki tego autora a i z tę zabrałam się nieco z przypadku. Opis na okładce zapowiadał jedną z wielu historii tego typu wydanych w ostatnich latach, ale kobieca postać wiodąca i brak czegokolwiek innego do czytania zrobiły swoje.

Na plus wyszło miejsce i realia książki. Po pierwsze bohaterowie nie latają po całym świecie a ograniczają się do...