Bitwy o tron wielokrotnie przeplatały się w historii i w zasadzie były nieodłączną częścią monarchii. Zawsze znajdował się ktoś, kto wytaczał pretensje o władzę. Wojna Dwu Róż jest jedną z tych bardziej znanych, kiedy to uciekano się do każdego sposobu, aby tylko zyskać coś dla siebie. Możnowładcy obierali tę stronę, która mogła dać im korzyść. Trudno mówić tu o jakiejkolwiek lojalności, gdy kuzyn występuje przeciw kuzynowi, a brat przeciw bratu. Nie ma mowy o bezpieczeństwie. W takich właśnie czasach przychodzi żyć naszej Białej królowej, Elżbiecie Woodville.

Historia opisana w ,,Białej królowej’’ zaczyna się w momencie, gdy Elżbieta Woodville, młoda wdowa po sir Johnie Greyu zostaje ograbiona z majątku, a na wychowaniu ma dwóch synów, Tomasza i Ryszarda. Postanawia prosić o pomoc samego króla, Edwarda IV Yorka, mimo że jej rodzina od lat stała po stronie Lancasterów i nawet jej mąż zginął walcząc pod czerwoną różą. Król okazuje się czarującym młodzieńcem i Elżbieta ulega jego urokowi. Szybko rodzi się między nimi zażyłość, a jako że Elżbieta ani myśli zostać jego nałożnicą, Edward proponuje małżeństwo i szybko biorą ślub. Tym samym rujnują plany królewskiego doradcy, hrabiego Warwick, który przyobiecał ożenić króla z francuską księżniczką. Od tej pory Ryszard Neville staje się zażyłym wrogiem i przechodzi na stronę Lancasterów. Matka Edwarda, Cecylia także nie jest szczęśliwa z powodu ślubu syna i nie przepada za synową.

Zaraz po oficjalnej koronacji na królową Elżbieta dba o to, aby jej rodzina zyskała na sile. Aranżuje małżeństwa swojego rodzeństwa z najlepszymi partiami. Edward rozdaje krewnym żony ziemie i tytuły. Nie wszyscy są zadowoleni z tego powodu, a walki o tron Anglii nie ustają. Para królewska ma liczne potomstwo. Ich dumą jest książę Edward, a potem także młodszy od niego Ryszard. W razie śmierci króla ród ma zapewnioną ciągłość, a jego następcą ma być młody książę Yorku. Gdy Edward jest zmuszony wydać wyrok na swojego brata, Jerzego, który między innymi doprowadził do śmierci ojca Elżbiety, a także i brata, wydaje się, że sytuacja może się unormować. Niedługo potem król zaczyna chorować i w końcu umiera.

Normalną koleją rzeczy na następcę tronu zostaje wyznaczony jego najstarszy syn, jednak wszystko się komplikuje. Najmłodszy brat zmarłego króla, Ryszard, ma zostać opiekunem młodego władcy i porywa go z rąk brata Elżbiety, Antoniego i jej syna po Greyu, Ryszarda. Królowa Matka ukrywa się wraz z pozostałymi dziećmi w sanktuarium i już domyśla się, że jej syn może nigdy nie zasiąść na tronie. Jej małżeństwo z Edwardem zostaje unieważnione i jej dzieci tracą prawo do dziedziczenia po ojcu. Po koronę sięga szwagier Elżbiety i od tej pory jest królem Ryszardem III. Wdowa po jego bracie wypowiada mu wojnę. Młodzi książęta, Edward i Ryszard, przetrzymywani w Tower of London przez wuja giną bez śladu i po dziś dzień nie wiadomo co się wtedy tak naprawdę stało. Z oczywistych względów winą za ich zniknięcie obarczono króla Ryszarda III.

Ciekawym aspektem przewijającym się w książce jest nawiązywanie do pochodzenia Elżbiety od boginki Meluzyny. Nadaje to typowy dla średniowiecza smaczek tajemniczości i magii. Na dodatek świetnie wplata się w fabułę.

Styl pisania Philippy Gregory mnie urzekł. Mimo że narratorką jest sama Elżbieta Woodville, a akcja rozgrywa się w XV wieku wszystko jest zrozumiałe i jasne. W miarę możliwości fabuła opiera się na faktach. Oczywistą rzeczą jest to, że mamy tu także fikcję literacką. Biorąc pod uwagę burzliwość tamtych czasów i niepokój panujący w kraju na pewno trudno znaleźć jednoznaczne informacje i rzetelne źródła pochodzące z tamtego okresu.

Dla mnie czytanie ,,Białej królowej’’ było czystą przyjemnością i zapewne więcej z tego zapamiętałam, niż z suchych faktów, które wcześniej czytałam na temat Wojny Dwu Róż. Żałuję, że wcześniej nie zainteresowałam się bardziej tym tematem i zbagatelizowałam go na rzecz epoki Tudorów. Na pewno sięgnę po inne książki pani Gregory zarówno z tego cyklu, jak i spoza niego.

Bitwy o tron wielokrotnie przeplatały się w historii i w zasadzie były nieodłączną częścią monarchii. Zawsze znajdował się ktoś, kto wytaczał pretensje o władzę. Wojna Dwu Róż jest jedną z tych bardziej znanych, kiedy to uciekano się do każdego sposobu, aby tylko zyskać coś dla siebie. Możnowładcy obierali tę stronę, która mogła dać im korzyść. Trudno mówić tu o...