Mam ogromny sentyment do całej serii. Teraz, kiedy po latach ponownie zaglądam do tej książki całkowicie inaczej spoglądam na bohaterów.
Jest to jednak historia uniwersalna, każdy z nas może odnaleźć w niej swoje słabości, niezależnie od wieku.

Mennymsowie pozostają niezmienni, a jednak uczą się, na każdym swoim błędzie. Doświadczają. I cieszą się życiem, nie mniej niż ich śmiertelni sąsiedzi. Ta niezwykła rodzina musiała stawić czoło wielu problemom. Skoro nam ludziom tak trudno z nimi walczyć, szmacianym lalkom musi być jeszcze ciężej.

Trzecia część cyklu pokazuje nam, że niebezpieczeństwo może czaić się za płotem (dokładnie 4 domy dalej) i nie musi to być zagrożenie budową autostrady. Zmuszona do wcześniejszej ucieczki rodzina szmacianych lalek, tym razem zostanie uwięziona w domu i wystawiona na ogromną próbę.
Podoba mi się lekcja jaka płynie z tej części powieści: miłością można pokonać największe zło, ukrywając się przed problemem i izolując od świata możemy nie zauważyć jak błahy jest on w rzeczywistości i niestety ta najsmutniejsza, że w końcu możemy wyczerpać nasze zasoby szczęścia i ponieść ogromną karę za swoje wyczyny.
Przede wszystkim jest to jednak nadal ta sama opowieść o rodzinie, wzajemnym przywiązaniu i drugich szansach, które możemy dostać od życia, w końcu każdy popełnia błędy. Nigdy nie jest za późno aby odmienić swój los. Cieszę się, że Mennymsowie dostali kolejną szansę :)

Mam ogromny sentyment do całej serii. Teraz, kiedy po latach ponownie zaglądam do tej książki całkowicie inaczej spoglądam na bohaterów.
Jest to jednak historia uniwersalna, każdy z nas może odnaleźć w niej swoje słabości, niezależnie od wieku.

Mennymsowie pozostają niezmienni, a jednak uczą się, na każdym swoim błędzie. Doświadczają. I cieszą się życiem, nie mniej niż ich...