Mimo, że w drugiej części mamy piękny epilog, który wydaje się wystarczający ,warto sięgnąć po "Ogród letni". Czytałam inne opinie, gdzie często spotkałam się ze stwierdzeniem, że bohaterowie się zmienili, że wydaje się, że to zupełnie inne osoby i w istocie mogę to potwierdzić. Sądzę jednak, że to idealnie stopniowane przez autorkę zmiany. Cóż możemy się spodziewać po osobach, które noszą w sobie bagaż tak ciężkich doświadczeń. Czytałam gdzieś, że " łatwiej poruszać się między granatami niż chodzić po ruinach". Ciężko mi sobie wyobrazić jak człowiek, który przeżył piekło wojny może odnaleźć się w normalnym życiu. Tatiana i Aleksander muszą skrywać prawdę o sobie, o swoich korzeniach. W nowym życiu nikt nie chce mieć do czynienia z "radzieckim komunizmem". Prawda może zamknąć wszystkie drzwi. Miłość staje się dojrzała, wymagająca. To nie miesiąc miodowy w Łazariewie. Piękna podróż po różnych etapach miłości. Kolejna wojna, tym razem w Wietnamie, która zaznacza piętno na ich rodzinie. Dojdziemy aż do początku trzeciego tysiąclecia, nie tak jak niektórzy pisali,że do 1999 roku. Tatiana i Aleksander wchodzą razem w trzecie tysiąclecie jako wciąż kochający się ludzie. Piękna scena końcowa, gdzie Tatiana w dzień swoich kolejnych dojrzałych urodzin siedzi w słońcu na ławce jedząc lody, a Aleksander przechodzi na drugą stronę ulicy obserwując ją jak 22 czerwca 1941 roku.Nużyły mnie jednak opisy dzieciństwa Tatiany, które moim zdaniem niewiele wniosły do powieści, bo już wszystko co ważne zostało napisane wcześniej oraz dyskusje polityczne Aleksandra z synami. Reasumując, piękne uwieńczenie historii Tatiany i Aleksandra.

Mimo, że w drugiej części mamy piękny epilog, który wydaje się wystarczający ,warto sięgnąć po "Ogród letni". Czytałam inne opinie, gdzie często spotkałam się ze stwierdzeniem, że bohaterowie się zmienili, że wydaje się, że to zupełnie inne osoby i w istocie mogę to potwierdzić. Sądzę jednak, że to idealnie stopniowane przez autorkę zmiany. Cóż możemy się spodziewać po...