Niegdyś ta książka była niedokończoną przygodą...
...już raz miałem ją w rękach, smakowałem słowa, lecz przerwałem, książkę musiałem oddać znajomej i na jakiś czas zapomniałem o niej...przestała wypełniać mi myśli...
Zainteresowanie nią zaszczepiła we mnie moja mama. Oczarowana historią Tatiany i Aleksandra gorąco namawiała mnie, abym ją przeczytał. Wtedy moje relacje z książkami nie były tak bliskie. Nie miałem takiego zapału jak teraz. Gdybym miał wówczas taki apetyt jak obecnie, wtedy już dawno wylądowała, by na mojej półce powieści NIEZAPOMNIANYCH...
Niezapomnianych..., ze względu na emocje. Gdy otworzymy Jeźdźca miedzianego, a smak słów zaczyna docierać do naszych emocji, naszych myśli...następuje coś magicznego...
Zanim dojdę do sedna tej myśli, chcę przywołać słynną powieść niezwykłego Stephena Kinga „Zielona mila”...nie będę mówił dużo o fabule, bowiem niewielu jej nie zna...ale w głównej mierze opiera się ona o pewnego więźnia skazanego na śmierć..., za morderstwo, które popełnił, albo i nie...z biegiem stron wszystko się wyjaśnia...posiadał on pewien magiczny dar...”poprzez dotyk uzdrawiał, leczył, wskrzeszał ze zmarłych...wchłaniał w siebie tą chorobę czy śmierć, by po chwili wypluć, wyrzucić przez usta...pozbyć się niczym ości, która stanęła w gardle...pochylał się, zginając lekko kręgosłup, po czym prostował się jak struna wypuszczając z gardła chmarę małych, czarnych owadów, które wyglądem przypominały jakieś komary, może muszki...przez chwilę unosiły się w powietrzu, nabierały białej barwy, by po chwili rozpłynąć się w powietrzu...!!!
Kończąc tamtą myśl, Jeździec miedziany ma podobny dar..., bowiem, gdy otwieramy książkę zaczynają się z niej unosić jakby białe płatki śniegu...te płatki to nasze emocje..., te płatki leczą nas..., zabijają nasz zły nastrój, zabierając go jak najdalej od nas...pozostawiając samą esencję pozytywnych, wręcz kojących wrażeń, wypełnionych czymś szlachetnym...każde słowo naprawia naszą duszę...jest bezcenne dla niej...!!!
...ta historia tej wielkiej miłości, osadzonej w Rosji, w czasie trwania II wojny światowej pokazuje potęgę uczuć...to, do czego zdolny jest człowiek w imię tak wielkiej miłości...
...to miłość pełna namiętności, poświęcenia, nierozerwalnej więzi...połączenie dusz, dwóch połówek w jedną, kompletną całość...
Wraz z naszymi marzeniami, które siedzą nam w głowie, miłość stanowi istotę ludzkiego życia...to, coś, o co warto walczyć nieustannie, do ostatniej kropli potu, do ostatnich resztek sił...
Miłość Tatiany i dzielnego Aleksandra przypomina właśnie o tym, więc nic dziwnego, że nasza dusza jest natchniona, pełna pozytywnych myśli...!!! Ta miłość ma swoje wzloty i upadki, rozstania i powrotu, lecz cały czas czytelnik czuje tę siłę, tę moc...!!!
Emocje namalowane są w cudowny sposób, lecz to nie znaczy, że powieść jest idealna...ma swoje wady...
a mianowicie chodzi o autorkę, która w nonszalancki sposób podeszła to historycznych faktów, opisów...osadzając miejsce akcji w czasie trwania II wojny światowej trzeba dokładnie odświeżyć swoją historyczną wiedzę, żeby nie popełnić żadnych błędów, przeinaczeń...żeby nie karmić czytelnika czymś, co jest niezgodne z prawdą...
...nie jestem jakimś wielkim entuzjastą i miłośnikiem historii, ale znaleźć można tu wiele absurdów, które rzucają się w oczy...
...pogubiła się trochę w tym, za słabo pod tym względem się przygotowała...
Jako całość powieść jest piękna... ile większa byłaby jej wartość, gdyby nie historyczne, pozbawione czasem zwykłej, prostej logiki niedociągnięcia...
Gdyby nie to, dostałaby ode mnie 9, a tak za emocje, za uczucia daje 7..., więcej nie mogę...nie postąpiłbym w zgodzie z własnymi emocjami, wrażeniami, gdybym dał więcej...!!!

Czy warto ją przeczytać...myślę, że tak, ale to jak ją odbierzemy, zależeć będzie od naszych oczekiwań, od tego jak do niej podejdziemy...jeśli merytoryka, rzeczowość poszczególnych faktów, opisów nie jest dla czytelnika aż tak ważna, wówczas ta powieść rzuci na niego swój niebywały urok, jaki posiada...

Wszystko zależy od naszych oczekiwań...!!!

Niegdyś ta książka była niedokończoną przygodą...
...już raz miałem ją w rękach, smakowałem słowa, lecz przerwałem, książkę musiałem oddać znajomej i na jakiś czas zapomniałem o niej...przestała wypełniać mi myśli...
Zainteresowanie nią zaszczepiła we mnie moja mama. Oczarowana historią Tatiany i Aleksandra gorąco namawiała mnie, abym ją przeczytał. Wtedy moje relacje z...