Bardzo rzadko zdarza mi się czytać poezję.
Po przeczytaniu tego tomiku stwierdzam, że szkoda.
Poezja to taka esencja literatury.
Prawie jak opowiadanie w prozie - mało słów a wiele znaczeń, mądrości, podtekstów, powodów do zastanowienia.
Przynajmniej te wiersze Wisławy Szymborskiej.
Ten tomik to przekrój jej twórczości, wybrane wiersze z wielu tomików.
Ciekawe doświadczenie, bo na ich podstawie widać, jak zmieniało się spojrzenie poetki na świat, przyrodę, człowieka, relacje międzyludzkie. Jak z wiekiem jej wiersze stają się bardziej filozoficzne, rzekłabym, że nawet poważniejsze i bardziej smutne w wyrazie.
Dużo w tej poezji filozofii, odniesień do świata przyrody, są też wiersze, których tematem są osoby lub wydarzenia z historii.
Są wiersze lekkie, wręcz zabawne, są też melancholijne, przesycone smutkiem.
Każdy ma swoje ulubione. Moje to: "Jestem za blisko, żeby mu się śnić", "Radość pisania", "Do serca w niedzielę", "Wielka liczba", "Życie na poczekaniu", "Kot w pustym mieszkaniu", "Trzy słowa najdziwniejsze".

Bardzo rzadko zdarza mi się czytać poezję.
Po przeczytaniu tego tomiku stwierdzam, że szkoda.
Poezja to taka esencja literatury.
Prawie jak opowiadanie w prozie - mało słów a wiele znaczeń, mądrości, podtekstów, powodów do zastanowienia.
Przynajmniej te wiersze Wisławy Szymborskiej.
Ten tomik to przekrój jej twórczości, wybrane wiersze z wielu tomików.
Ciekawe...