Przekornym wyrokom greckich bogów zawdzięczamy opowieść, której nieśmiertelność w żadnym stopniu nie koliduje z wieczną młodością tego ponadczasowego dzieła. Chociażbym się starał w nim zobaczyć starą jak świat historię, to jednak poza jego archaiczną budową, widzę współczesną nam tęsknotę za tym co kochamy. Poprzez dwadzieścia cztery pieśni dostrzegam metaforycznie przedstawiony ludzki los, którego zmienność nie jest dla nas niczym nowym. Pomimo tego, że kiedyś go tkała Mojra a teraz sam człowiek uzyskał nad nim wielką władzę, to jego koleje pozostały od wieków niezmienne. Pozostaje wreszcie chęć przygody, która w największym stopniu spina tak odległe od siebie epoki. Ta niezmiennie silna ludzka potrzeba do nadawania pędu swemu życiu, jest identycznie taka sama od czasów Homera, poprzez wyprawy Krzysztofa Kolumba, aż do lotów w kosmos. Odyseuszem mógłby być każdy z nas. Ja również się nim w tej chwili poczułem.

W "Odysei" nie ma podstaw do tego aby się dziwić snom, bo wiele z nich zostało wykreowanych przez wszędobylskie bóstwa tylko po to, żeby uwiarygodnić ich dalsze postępowanie wobec ludzi. Bo czy boska Atena jest jedynie aktorem tego eposu, czy też reżyserem sztuki mającej kolosalny wpływ na literaturę światową? Czy w czasach nam współczesnych nie brakuje kuszących syren, które niczym "femme fatale", przebiegle próbują zawładnąć męską psychiką? Ile piękna Nauzykai lub uwodzicielstwa Kalipso należy doświadczyć aby pojąć, że to jedynie magia snów powstałych na zlecenie sił nadprzyrodzonych. Bez homeryckich bogów nie byłoby "Odysei" a bez kunsztownie zbudowanej epopei nie mielibyśmy tak rozbudowanych literackich wspomnień ze starożytnej Grecji.

Baśniowy Odys i jego tułaczka po wodach Morza Śródziemnego nie zawsze była postrzegana przeze mnie jako pożądany cel zainteresowań. W licealnych czasach, niezmiernie ciążyła mi konieczność czytania przygód dzielnego Greka. Jednak z wiekiem nabrałem ochoty do powtórnego zaglądania w szkolne zakamarki i odkurzania dzieł zapomnianych lub wtłaczanych w młode głowy na siłę. Poprzez analogię można by pomyśleć, że Odyseuszowi powrót na rodzinną wyspę zajął niewiele mniej czasu, niż moje starania odszukania utraconych młodzieńczych klimatów. Właśnie ten włóczęgowski motyw tak bardzo mnie zbliża do postaci, stosującej niezapomniane w ludzkiej pamięci fortele.

Kto nigdy nie przeczytał "Iliady", ten powinien się poważnie zastanowić nad tym, czy by tego nie uczynić, zanim zacznie swoją przygodę z "Odyseją". Oba dzieła są bardzo mocno związane sylwetkami bohaterów oraz wątkiem wojny trojańskiej. Historia Ilionu ciągnie się aż po sam kres retrospekcyjnych wspomnień Odysa. To ważny powód ku temu, aby nadrobić ewentualne braki w znajomości twórczości Homera a przy okazji bardziej świadomie przeżywać wielkość obydwóch dzieł. Starożytny epik stworzył opowieści, których splecione ze sobą losy na zawsze okryły go zasłużoną sławą. Przez przywołanie trojańskich wydarzeń wykreował przygody, nad którymi nie można przejść obojętnie w czasach tak do bólu realnych.

Przekornym wyrokom greckich bogów zawdzięczamy opowieść, której nieśmiertelność w żadnym stopniu nie koliduje z wieczną młodością tego ponadczasowego dzieła. Chociażbym się starał w nim zobaczyć starą jak świat historię, to jednak poza jego archaiczną budową, widzę współczesną nam tęsknotę za tym co kochamy. Poprzez dwadzieścia cztery pieśni dostrzegam metaforycznie...