Opowieści z Narnii" to jedna z serii która kompletnie oczarowała mnie w dzieciństwie. Gatunkowo stanowią połączenie baśni z powieścią fantasy, napisane prostym językiem urzekają pięknym baśniowym światem , pełnym mówiących zwierząt , nimf, driad i faunów oraz innych stworzeń, znanych z mitologii i folkloru różnych krajów.

Sam moment wejścia Łucji przez szafę do innego świata jest w moim odczuciu jednym z najbardziej magicznych momentów w literaturze w ogóle. Koncepcja innej rzeczywistości, która jest tuż obok, ale w której czas płynie inaczej nawiązuje na pewno do wierzeń celtyckich i walijskich o baśniowych krainach wróżek i elfów.
Opisy Narnii są przepiękne i tak sugestywne, że czujemy się niemal uczestnikami podwieczorku u pana Tumnusa czy świadkami spotkania Edmunda z Białą Czarownicą .Lewis potrafi słowami przekazać radość i czar np. rodzącej się wiosny, magicznych uczt czy spotkania z Świętym Mikołajem.
Fabularnie schemat jest prosty: czworo dzieci ma przełamać czar ciążący na magicznej krainie, w której jest wiecznie zima lecz nie ma Bożego Narodzenia .Ich pojawienie zwiastuje powrót do Narnii Aslana- mówiącego lwa ,który jest absolutnie najważniejszą istotą, synem Władcy Zza Morza i uosobieniem dobra i siły.
Wątek spotkania Edmunda z Białą Czarownicą wśród zasypanych śniegiem terenów Narnii przypomina baśń o Królowej Śniegu kiedy to mały chłopiec daje się omotać mrocznej i złej władczyni zimy. Wiedźma częstująca dziecko słodyczami przypomina motyw z baśni”Jaś i Małgosia”.
Czytając "Lwa ,Czarownicą i Starą Szafę" już nie z perspektywy dziecka zauważam ,że powieść ta jest niezwykle alegoryczna. Silne nawiązania do Biblii , historii męki Chrystusa na krzyżu i poświęcenia za grzeszników .Zawsze wolałam symbole od alegorii więc takie rozwiązanie fabularne mnie nie zadowala. Wymusza to jeden i tylko jeden odbiór przedstawionych wydarzeń.
Postaci u Lewisa nie są zbyt ciekawie przedstawione. Nie ma mowy o jakimkolwiek portrecie psychologicznym. W zasadzie każdy z nich ma zarysowane jedną lub dwie cechy, które je charakteryzują. Łucja jest wcieloną dobrocią i szczerością. Piotr to uosobienie odwagi i odpowiedzialności. Zuzanna jest ostrożna i dziewczęca a Edmund to zbuntowany i niepokorny dzieciak. Najbardziej polubiłam profesora , w którego domu dzieci przebywały. Jego dystans i pewna doza tajemniczości i rezerwy była miłą odskocznią od reszty jednoznacznie złych i dobrych postaci
W książce dominuje charakterystyczny dla baśni podział bohaterów i sytuacji na czarno-białe. Dziecku nie odbierze to przyjemności z lektury , ale dla dorosłego taka konwencja może okazać się wadą.
Miałam duży dylemat jak ocenić te książkę. Jako baśniowa opowieść jest przecież wybitna , ma czarujące opisy i jest jednym z cudowniejszych utworów o innym wymiarze rzeczywistości jakie czytałam. Oceniając ją jako powieść fantasy i porównując do Tolkiena , Zimmer czy Le Giun- nie wypada dobrze. Postanowiłam docenić świetne połączenie baśni z powieścią. Opowieść skierowana jest do dziecięcych odbiorców ,którzy nie dorośli jeszcze do „Władcy Pierścieni” czy „Mgieł Avalonu”. Książka czerpie z folkloru i baśni z różnych krajów oraz Biblii co niewątpliwie czyni ją ciekawszą.
Myślę, że czarodziejskie dzieje Narnii dadzą chwilę prawdziwej magii wielu czytelnikom. Szczerze polecam, zwłaszcza młodszym odbiorcom.

Opowieści z Narnii" to jedna z serii która kompletnie oczarowała mnie w dzieciństwie. Gatunkowo stanowią połączenie baśni z powieścią fantasy, napisane prostym językiem urzekają pięknym baśniowym światem , pełnym mówiących zwierząt , nimf, driad i faunów oraz innych stworzeń, znanych z mitologii i folkloru różnych krajów.

Sam moment wejścia Łucji przez szafę do innego...