Myślę, myślę, myślę. Niezwykle trudno jest mi ocenić tę książkę, najchętniej podzieliłabym ją na dwie części, ale przecież chodzi o to zderzenie dwóch światów, ukazanie dwóch pokoleń wpadających w jedną z największych pułapek-uzależnienia. Każde z osobna jest niezwykle trudną i zdradliwą chorobą. Owszem, chorobą, tak samo zresztą określa narkomanię autor "Requiem...".

Harry przeżywa prawdopodobnie najlepsze lato w swoim życiu-luz, swoboda, łatwy dostęp do dobrego towaru, który od czasu do czasu umila mu szarą codzienność. Wraz ze swoim kumplem Tyronem i Marion, w której stopniowo się zadurza. Ich życie to prawdziwa sielanka, lecz w głowie Harrego rodzi się pewna myśl, która nie daje mu spokoju...bogactwo. A jak inaczej w krótkim czasie zarobić fortunę niż handlując "helenką"? Przyjaciele przystają na tę propozycję i szybko rozkręcają interes. Ciesząc się zyskiem, zakochana para snuje marzenia o innowacyjnej kawiarni dla artystycznych dusz, podróżach i wspólnym życiu. Niestety, owe plany nigdy nie wyjdą poza obszar myśli głównych bohaterów, ponieważ, mimo iż przez długi okres czasu nikt nie przyjmuje tego do wiadomości smutnej prawdy-uzależnienie zdążyło już zacisnąć swe szpony na tych młodych ludziach.

Fragmenty tej historii są pisane w bardzo specyficznym stylu, który początkowo był dla mnie bardzo trudny do przyswojenia. Nie byłam w stanie się skupić i wyłapać dialogów, spomiędzy przedziwnej interpunkcji, gdzie brak było myślników wyznaczających początek i koniec wypowiedzi. Ponadto, słownictwo również zostało dopasowane do otoczenia, liczne przekleństwa i slang powodowały zniechęcenie i niesmak. I kiedy już miałam ochotę odłożyć lekturę, docierałam do tej części, która zdecydowanie bardziej budziła ciekawość.

Sara Goldfarb, matka Harry'ego jest wdową, a na dodatek jej jedyny syn, którego darzy ogromną miłością przestał okazywać jakiekolwiek zainteresowanie swoją matką. Kobiecie nie pozostaje więc nic innego, jak tylko oglądanie od rana do wieczora przeróżnych seriali i teleturniejów, a właściwie to czegokolwiek oraz jedzenie-jej druga miłość. Pewnego dnia Sara dostaje powiadomienie o możliwości wystąpienia w telewizyjnym show-pani Goldfarb nie posiada się z radości! Wypełnia arkusz jak najdokładniej i zaczyna przygotowywać się, by pokazać się od jak najlepszej strony. Ale zaraz! Przecież koniecznie musi założyć tę czerwoną sukienkę, którą miała na sobie podczas barmicwy Harry'ego! Musi tylko stracić odrobinę centymetrów tu i ówdzie, nic prostszego! Jednakże samodzielne próby schudnięcia nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, kobieta udaje się więc do lekarza, który przepisuje jej tajemnicze tabletki. Pstryk! i głodu nie ma. Myśleć: zoftik! I od razu lodówka przestaje być tak straszna.

Książce autorstwa Huberta Selby można zarzucić wszystko, oprócz braku oryginalności. Jest to bardzo specyficzny utwór, który na początku faktycznie wymaga od czytelnika skupienia, trochę go męczy i nudzi, jednakże wynagradza mu to wszystko z nawiązką, zwłaszcza na kilkudziesięciu ostatnich stronach. Drastyczne obrazy szpitala psychiatrycznego i nieludzkie traktowanie pacjentów, nałogowe opętanie oraz fizyczne i psychiczne zmagania, które są jego następstwem. Z pewnością niektóre z obrazów przedstawionych w "Requiem dla snu" zostaną w mej pamięci na długo. Dlatego też chciałabym polecić ten tytuł każdemu-warto przebrnąć przez początek, by wraz z bohaterami doświadczyć tego, na co zostali skazani(niektórzy wyłącznie przez własny wybór).

Myślę, myślę, myślę. Niezwykle trudno jest mi ocenić tę książkę, najchętniej podzieliłabym ją na dwie części, ale przecież chodzi o to zderzenie dwóch światów, ukazanie dwóch pokoleń wpadających w jedną z największych pułapek-uzależnienia. Każde z osobna jest niezwykle trudną i zdradliwą chorobą. Owszem, chorobą, tak samo zresztą określa narkomanię autor "Requiem..."....