Spośród wielu chorób, o których słyszałam, hemofilia wydaje się być najdziwniejszą, najbardziej przejmującą i najtrudniejszą. Można oczywiście wyobrazić sobie wiele gorszych schorzeń, jednak życie hemofilika, jak również nosicielki tego okrutnego genu jest to nieustanne oczekiwanie wyroku. Bohaterowie „Krwi królów”, trzej synowie królewskiego rodu, są niezwykle samotnymi i odizolowanymi od świata osobami. Szczególnie przejmującymi są historie o nich z czasów wczesnego dzieciństwa, kiedy wszelka zabawa była im zabroniona w obawie przed nawet najbardziej błahym zadrapaniem lub uderzeniem, które mogło przynieść śmierć.

Thorwald opowiada o synach ważnych, bogatych i potężnych ludzi, o następcach tronu, którzy zawsze mieli przy sobie lekarza, dla których nie szczędzono żadnych środków. Na tym przykładzie ukazuje z jaką bezradnością medyków i wszystkich ludzi dookoła styka, lub przynajmniej z początkiem XIX wieku stykał się hemofilik. W dużej mierze pozostawał tak naprawdę sam i rzadko kiedy mógł liczyć na czyjąkolwiek pomoc. Zatrważającym jest uświadomienie sobie jak mogło wyglądać życie tych chorych, którzy nie mieli w sobie królewskiej krwi.

Książkę pozbawiona jest niezrozumiałej terminologii medycznej, której nieco się obawiałam. Można przeczytać ja jednym tchem, gdyż trzy historie bardzo wciągają. Jest to niezwykle interesująca pozycja, zarówno pod względem medycznym jak i historycznym, dająca szersze pojęcie o okrutnej i tajemniczej chorobie, na którą nie ma lekarstwa i której leczenie nawet obecnie, w XXI wieku jest jedynie doraźną pomocą.

Spośród wielu chorób, o których słyszałam, hemofilia wydaje się być najdziwniejszą, najbardziej przejmującą i najtrudniejszą. Można oczywiście wyobrazić sobie wiele gorszych schorzeń, jednak życie hemofilika, jak również nosicielki tego okrutnego genu jest to nieustanne oczekiwanie wyroku. Bohaterowie „Krwi królów”, trzej synowie królewskiego rodu, są niezwykle samotnymi i...