Widzę, Że nikt jeszcze nie wystawił opinii, Więc pozwolę sobie to uczynić i tym razem postaram się bardziej niż przy innych opiniach. Styl pana Romana jest niesamowicie zaowlowny. Najlepiej przedstawia to opowiadanie „Kłak z warkocza Bereniki” Gdzie historia nam skacze z wątku na wątek, I dopiero po przeczytaniu Całego opowiadania jesteśmy w stanie powiedzieć, o czym on w ogóle był. Jednakże wcale nie odbiera to uroku opowiadaniu, wręcz przeciwnie bardzo fajnie pasuje to do ich tematyki. Ja osobiście bardzo lubię tematykę powojenną i w tym zbiorze opowiadań świetnie są przedstawione różne tragedię, różnych ludzi, w różnych warunkach powojennej Polski. Choć nie zawsze temat kręci się wokół wojny świetnym tego przykładem jest opowiadania pt. „ Ktoś musi Krajać” Ale mimo wszystko w każdym opowiadaniu zostajemy Chociażby niewielki kawałek przyszłości Wojennej bohaterów. Sądzę że też ułożenie opowiadań w zbiorze było niesamowicie przemyślane i zakończenie zbioru tytułowym „Klapa czyli Pan Bóg rozdaje karty” jest zabiegiem który sprawił że opowiadania pana Romana zostaną na zawsze w mojej pamięci. Dla przyszłych czytelników lub też tych, którzy przeczytali opowiadania z tego zbioru, zostawiam na koniec mojej opinii mały melancholijny Smaczek, który może zachęci do przeczytania, a może przytoczy miłe wspomnienia z lektury.

„- Chciałbym, żeby mój syn miał inną ojczyznę - powiedział Michał.
- I już mu wybrałeś?
- Nie. Chciałem ją tu zrobić. A teraz ty czyń, co do ciebie należy.
- Ja tego zrobić nie potrafię. Wyjedź za granicę.
- Tu jest moja ojczyzna. Tak mnie nauczyłeś. [...]”

Widzę, Że nikt jeszcze nie wystawił opinii, Więc pozwolę sobie to uczynić i tym razem postaram się bardziej niż przy innych opiniach. Styl pana Romana jest niesamowicie zaowlowny. Najlepiej przedstawia to opowiadanie „Kłak z warkocza Bereniki” Gdzie historia nam skacze z wątku na wątek, I dopiero po przeczytaniu Całego opowiadania jesteśmy w stanie powiedzieć, o czym on w...