Po ‘Rozwód doskonały’ sięgnęłam wyłącznie dlatego, iż ‘reklamuje się’ jako powieść autora ‘Kramer kontra Kramer’. I o ile tej drugiej nie czytałam, o tyle pozostały we mnie pewne wspomnienia po „Sprawie Kramerów’ z kreacjami Dustina Hoffmana’a i Meryl Streep.

Niestety, „Rozwód...” bardzo mnie rozczarował. Porzuciłam go w trakcie 8go rozdziału. Nie doczekałam się Tommy’ego, który próbuje ‘odnaleźć się w roli syna rozwiedzionych rodziców’, ‘szukającego swojego miejsca’, ‘świata złamanego na pół’, ‘pęknięcia, które przenosi się na życie młodego człowieka’... Tommy, faktycznie, gdzieś tam jest, plącze się w drugim kadrze, gdzieś tam za Karen i Rob’em, którzy są ‘inteligentni i ambitni’, ‘mają własne plany’, ’szukają spełnienia’ gdzie indziej, otaczają się ‘kręgiem zupełnie innych osób’... To raczej o nich jest ta książka. O tym, że każde słyszy echa przeszłości: miłość, małżeństwo, dziecko... O tym, że żadne nie wypiera się tej wspólnej przeszłości. O tym, że można rozejść się z klasą i nadal mieć przyjaciela. O szacunku dla kogoś, wyłącznie dlatego, że był kiedyś tym najważniejszym człowiekiem w życiu. A Tommy... gdzieś tam się szwęda w tle: chodzi do szkoły, ma dwoje przyjaciół, idzie na imprezę dla nastolatków... generalnie nie robi nic, czego nie robił wcześniej, przed rozwodem rodziców... Brak jakichkolwiek uczuć, emocji, przemyśleń, dywagacji, dyskusji z samym sobą, czy nawet jakiejś ekspresji w czynach....
Coś bardziej jak obyczajówka 40latków niż dramat psychologiczny nastolatka...

Po ‘Rozwód doskonały’ sięgnęłam wyłącznie dlatego, iż ‘reklamuje się’ jako powieść autora ‘Kramer kontra Kramer’. I o ile tej drugiej nie czytałam, o tyle pozostały we mnie pewne wspomnienia po „Sprawie Kramerów’ z kreacjami Dustina Hoffmana’a i Meryl Streep.

Niestety, „Rozwód...” bardzo mnie rozczarował. Porzuciłam go w trakcie 8go rozdziału. Nie doczekałam się Tommy’ego,...