Nudne jak flaki z olejem i na dodatek zestarzała się "scenografia" - Paryż jako atrakcja sam przez się, czyli z racji tego, że się w ogóle tam jest i chodzi się ulicami, to już obecnie nie powala... ;)

Pierwsze 45 stron, to fantazje i rozterki zakompleksionego faceta, chodzącego (na wpół w wyobraźni a na wpół w rzeczywistości),ulicami Paryża za jakąś nieznaną mu atrakcyjną facetką i snującego rozwlekłe niczym rozgotowane spaghetti rozważania - głównie w kółko na temat tego jaka ona jest super oraz na temat tego, jak niewiele on posiada pieniędzy i w związku z tym zapewne skazany jest na fiasko podrywu tegoż kobiecego wzoru niedoścignionej urody i zalet wszelakich, nawet jeśli się odważy ją zaczepić i odezwać się do niej...

Niespodziewanie spotyka znajomego, wraz z żoną (grafomanką?),traci z oczu, wbrew własnej woli, uroczą dziewczynę i przechodzi do rozmowy na temat poetyckich skłonności żony swojego przyjaciela oraz na temat możliwości poetyckich określeń dla oddania paryskiego ulicznego ruchu... i tak dalej oraz tym podobne...

Ani mi w głowie czytać następne 110 stron, żeby się dowiedzieć, jak się skończyła ta fascynująca historia - czuję, że naprawdę jestem w stanie żyć dalej z tą niewiedzą... ;))

Nie polecam - chyba, że dla towarzyskich nudziarzy, żeby sami poczuli jak to jest, kiedy ktoś przynudza, przynudza i nie może przestać - być może dzieło spełni wówczas funkcję terapeutyczną... Słuchacze nudziarza, który przestał przynudzać na skutek przeczytania tej powiastki z racji mojej rekomendacji mogą mi przesyłać privy dziękczynne oraz drobne datki na czekoladę i lody (w sezonie letnim, w szczególności... ;))

Nie polecam, rzecz jasna.
Z zasady, nie oceniam niedokończonych.

Nudne jak flaki z olejem i na dodatek zestarzała się "scenografia" - Paryż jako atrakcja sam przez się, czyli z racji tego, że się w ogóle tam jest i chodzi się ulicami, to już obecnie nie powala... ;)

Pierwsze 45 stron, to fantazje i rozterki zakompleksionego faceta, chodzącego (na wpół w wyobraźni a na wpół w rzeczywistości),ulicami Paryża za jakąś nieznaną mu...

W roku 1970 nakładem PIW-u ukazała się "Mgiełka" i w tym samej książeczce jeszcze inne opowiadanie Józefa Hena, mianowicie "Przeżyć Paryż". W obydwu wyczuwalny jest ten klimat przełomu lat 60. 70. ubiegłego wieku rosnących swobód obyczajowych, czasu rewolucji seksualnej, jak się zwykle określa to zjawisko. I sferze intymnej, damsko - męskiej, poświęcone są obydwa opowiadania. Narracja "Mgiełki" zbudowana jest na mocno dygresyjnym monologu jednego z jej bohaterów, lecz chociaż przez kilkadziesiąt stron jego toku nie rozdziela ani jeden akapit, czytelnik nie nudzi się. A więc jest, skazane na niepowodzenie, zadurzenie się statecznego profesora w młodej, lekkomyślnej lasce. A z pijackich orgii wynurzają się jakieś głębsze konfiguracje uczuciowe i konteksty natury psychologicznej.

W roku 1970 nakładem PIW-u ukazała się "Mgiełka" i w tym samej książeczce jeszcze inne opowiadanie Józefa Hena, mianowicie "Przeżyć Paryż". W obydwu wyczuwalny jest ten klimat przełomu lat 60. 70. ubiegłego wieku rosnących swobód obyczajowych, czasu rewolucji seksualnej, jak się zwykle określa to zjawisko. I sferze intymnej, damsko - męskiej, poświęcone są obydwa...

Józef Hen kojarzył mi się raczej z prozą historyczną.
Tę cieniutką powieść wzięłam na próbę z bibliotecznej półki.
Nie uwiodła mnie ani treść ani forma.
Ściśnięta treść z dialogami wplecionymi jak cytaty w treść na pewno nie ułatwia czytania. Trzeba do tego przywyknąć.
Romans starszego poukładanego faceta, szanowanego profesora, z szaloną i nieodpowiedzialną dziewczyną - nie spodobała mi się ani ta historia ani je główni bohaterowie.
Starszy facet, a zakochany i naiwny jak nastolatek. Dziewczyna z kolei kłamczucha i flirciara.
Jedynie dobrze sportretowana w migawkach Warszawa końcówki lat 60-tych ubiegłego wieku zasługuje u mnie na uznanie. Choćby ten obraz mi się nie podobał, to wierzę pisarzowi i uznaję go za realistyczny obraz ówczesnej rzeczywistości zarówno społecznej, jak i politycznej.
Dobrze, że taka krótka, bo to nie moja stylistyka.
W przyszłości chyba jednak spróbuję jakiejś historycznej pozycji tego pisarza.

Józef Hen kojarzył mi się raczej z prozą historyczną.
Tę cieniutką powieść wzięłam na próbę z bibliotecznej półki.
Nie uwiodła mnie ani treść ani forma.
Ściśnięta treść z dialogami wplecionymi jak cytaty w treść na pewno nie ułatwia czytania. Trzeba do tego przywyknąć.
Romans starszego poukładanego faceta, szanowanego profesora, z szaloną i nieodpowiedzialną dziewczyną -...

Choć tytułowa Mgiełka jest kobietą, sama powiastka znacznie więcej mówi o mężczyznach. O ich nieuświadomionym seksizmie, skłonności do mitomanii, wreszcie o skazanych na niepowodzenie próbach zamawiania pustki przy pomocy innej pustki.
Ten kameralny dramat odsłania kunszt Hena, ujmuje bezpretensjonalną wnikliwością. Dryfowanie po meandrach psychologii odbywa się na stateczku skleconym z erudycji i językowego wyczucia. Monolog narratora jest mocno autotematyczny i dygresyjny, trochę jakby z innej bajki. Ale gra to wszystko razem znakomicie, łącznie ze złotą okładką i Botticellim. Cudeńko.

Choć tytułowa Mgiełka jest kobietą, sama powiastka znacznie więcej mówi o mężczyznach. O ich nieuświadomionym seksizmie, skłonności do mitomanii, wreszcie o skazanych na niepowodzenie próbach zamawiania pustki przy pomocy innej pustki.
Ten kameralny dramat odsłania kunszt Hena, ujmuje bezpretensjonalną wnikliwością. Dryfowanie po meandrach psychologii odbywa się na...