Książka trafiła do mnie w sposób właściwie przypadkowy. Przechadzałam się między półkami, zobaczyłam okładkę... i niewiele się zastanawiając książkę kupiłam. Nie zawiodłam się!
Skoro już wspomniałam o okładce, dodam, że jest wyjątkowo urzekająca. To chyba dobre słowo. Widać, że książkę wydano ze starannością. Jednocześnie użyty rodzaj papieru sprawia, że jest lekka i wygodnie się ją czyta w podróży (zaleta dla miłośników komunikacji miejskiej :)).

Już na początku zraziła mnie budowa książki - jest podzielona na rozdziały odpowiadające okresom czasu. Każdy z nich jest zlepkiem wielu fragmentów napisanych w pierwszoosobowej narracji prowadzonej na zmianę przez wielu bohaterów. Nie przepadam za narracją tego typu, jednak w tej książce pasuje ona idealnie. Pozwala spojrzeć na tą samą sprawę oczami matki chorej dziewczynki, ojca, potem np. lekarza. Doskonale oddaje też rosnące napięcie. Bardzo udany zabieg.

Fabuła wciąga od pierwszych stron. Ciekawi. Nie jest banalna, przez co nie odniosłam wrażania, że książka skończyła się, zanim zdążyłam się w nią zagłębić (a tak jest przy wielu banalnych historiach). Dobry styl sprawia, że czyta się świetnie.
Historia dziewczynki potrąconej przez ciężarówkę, która, mimo iż powinna w medycznego punktu widzenia, nie umiera, staje się tłem wielu wątków. Pokazuje historię małżeństwa rodziców Sherry, emocje które targają dwojgiem pogubionych ludzi. Przedstawia los chorych, ich niepewność, ale i niezłomną nadzieję i determinację, by szukać ratunku, nawet wbrew rozumowi. To opowieść o ludziach, którzy stają się silni w swoim cierpieniu i bólu, o ludziach, którzy odnajdują siebie...

Jedyne, co mnie zaskoczyło, to pewna dysproporcja - akcja książki rozwija się, napięcie narasta przez wiele stron, by potem rozwiązać bardzo gwałtownie. Zaskoczyło mnie nagłe zakończenie, miałam wręcz wrażenie, że czegoś brakuje... Ewidentnie zabrakło też jasnego dokończenia wątku jednej z pobocznych postaci (Leo).

Podsumowując - serdecznie polecam książkę "Kiedy dzieje się cud". Przeczytałam ją z zapartym tchem "od deski do deski", łącznie z podziękowaniami, napisanymi w bardzo zabawny, ciepły sposób. Robert Wiersema obiecuje w nich synowi, że w następnej książce napisze o magii, walce na miecze, rzucaniu się ze skał, ale nie o chomikach. Ja czekam na tą powieść z niecierpliwością!

Książka trafiła do mnie w sposób właściwie przypadkowy. Przechadzałam się między półkami, zobaczyłam okładkę... i niewiele się zastanawiając książkę kupiłam. Nie zawiodłam się!
Skoro już wspomniałam o okładce, dodam, że jest wyjątkowo urzekająca. To chyba dobre słowo. Widać, że książkę wydano ze starannością. Jednocześnie użyty rodzaj papieru sprawia, że jest lekka i...