Anglia, rok 1795. Balowe sale, koronkowe suknie z gorsetem i szalone tańce debiutantek do bladego świtu. Wtedy właśnie młoda Isabeau po raz pierwszy spotyka swojego oprawcę, który zniszczył jej dotychczasowe, beztroskie życie, mordując ją i przemieniając w słabego wampira. Dzięki pomocy szamanki i Ogarów dziewczynie udaje się wydostać z ziemi po ponad 200 latach, a świat, który widzi, po swoich ponownych narodzinach, zupełnie różni się od tego, który znała umierając. Niemniej jednak szybko odnajduje się w swojej roli i próbuje zemścić się na swoim stwórcy, z wiernymi i skorymi do walki psami u jej boku.

Okazuje się, że Isabeau została wyznaczona do negocjacji międzyplemiennych z królewskim rodem Drake’ów. W tym celu udaje się do ich siedziby, gdzie nie zostaje mile przywitana, ze względu na ataki ich wspólnego wroga, Montmartre’a, który chce pojąć za żonę nastoletnią Solange Drake, aby objąć panowanie nad wampirami. Właśnie dlatego, przyszła królowa i Matka Ogarów postanowiły połączyć swoje siły w polowaniu na przeciwnika. Jednakże Montmartre jest bardzo cwany i postanawia skłócić plemiona, aby walczyły przeciwko sobie, wtedy on sam chyłkiem dotrze do swojej wybranki. Na jego nieszczęście, nikt nie powiedział mu, żeby nie lekceważyć przeciwnika.

Co więcej, okazuje się, że Isabeau została obiecana jednemu z braci Drake – choć nie może przyjąć do wiadomości chociażby ewentualności flirtu z wampirem z królewskiego rodu, z czasem przekonuje się do Logana, który imponuje jej na wiele sposobów, chociaż by tym, że wiernie walczy u jej boku, choć znają się dosłownie chwile. Wydaje się, że oboje wyczuli jakąś niewidoczną więź, która splotła ich serca i nakazuje im żywić wobec siebie gorące uczucia.
Jak potoczy się romans nastolatków, którzy tak bardzo się od siebie różnią? Czy Montmartre wreszcie osiągnie swój cel?

„Pojedynki wampirów” autorstwa Alyxandry Harvey to początek nowego cyklu przygód o wampirach pod tytułem „Kroniki Rodu Drake’ów”. Pierwsze co rzuca się w oczy, sięgając po tę książkę, to okładka i soczyście zielone spojrzenia, które rzucają z niej postaci. Prócz tego napis, który może być zarówno obietnicą jak i czymś zniechęcającym: „Książka pełna pasji i przygód, wciągnie każdego fana Stephenie Meyer”. Może właśnie dlatego tak długo zwlekałam z przeczytaniem jej, bo bałam się, że znowu natknę się na oklepaną książkę, przez którą nie będę potrafiła przebrnąć. I tutaj się pomyliłam, bo jedyną rzeczą łączącą obie książki, są tylko i wyłącznie wampiry – żadnych powielanych schematów ze „Zmierzchu”, których jest na pęczki w ostatnim czasie.

Jestem bardzo mile zaskoczona, co do „Pojedynków wampirów” – wartka akcja, która sprawia, że nie ma czasu na nudę, ciekawe postaci o ciętym humorze. Naprawdę fajna książka, którą czyta się lekko i przyjemnie, aczkolwiek z zapartym tchem i z myślą, co się stanie dalej. Przyznaję, że przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania co do niej i bardzo się cieszę z tego powodu, bowiem kolejny raz mogłam przeczytać coś ciekawego o wampirach, do których mam słabość od czasów Draculi i Anne Rice ;) Świetna lektura dla fanów kłów i nieumarłych, tak więc polecam!

Anglia, rok 1795. Balowe sale, koronkowe suknie z gorsetem i szalone tańce debiutantek do bladego świtu. Wtedy właśnie młoda Isabeau po raz pierwszy spotyka swojego oprawcę, który zniszczył jej dotychczasowe, beztroskie życie, mordując ją i przemieniając w słabego wampira. Dzięki pomocy szamanki i Ogarów dziewczynie udaje się wydostać z ziemi po ponad 200 latach, a świat,...