Już początek tej opowieści robi niesamowite wrażenie:

"Czy istnieją jeszcze jakieś historie możliwe, historie godne pisarza? Jeśli ktoś nie chce mówić o sobie, romantycznie i lirycznie uogólniać swojej osobowości, jeśli nie czuje się zmuszony, aby opowiedzieć szczerze o swych nadziejach i porażkach, o tym, jak sypia z kobietami - jak gdyby prawdomówność mogła to wszystko podnieść do rangi uogólnienia, nie zaś w sferę medycyny lub w najlepszym razie psychologii - jeśli ktoś nie chce tego robić, woli zaś dyskretnie pozostać w cieniu, ukrywając taktownie sprawy osobiste, wpatrzony w swoje tworzywo jak rzeźbiarz w swój materiał, kształtując go, ucząc się jednocześnie na nim, jeśli jak pewien typ klasyków stara się nie popadać łatwo w zwątpienie - nawet kiedy nie da się zaprzeczyć, że czysty nonsens jawi się na każdym kroku - wówczas pisanie staje się czynnością trudniejszą i bardziej samotną, a także bardziej bezsensowną".

Dalej, na zaledwie kilkunastu stronach, Dürrenmatt udowadnia, że takie historie wciąż istnieją, a stworzona przez niego jest jedną z najciekawszych, jakie czytałem. Treść kojarzy mi się nieco z "Procesem" Kafki - balansowanie na granicy świata rzeczywistego i absurdu oraz ukazanie, jak można zniszczyć jednostkę przez instytucjonalną zmowę - niemniej jest to skojarzenie dalekie od podejrzenia o kopiowanie. Doskonała książka na wieczorne posiedzenie.

Już początek tej opowieści robi niesamowite wrażenie:

"Czy istnieją jeszcze jakieś historie możliwe, historie godne pisarza? Jeśli ktoś nie chce mówić o sobie, romantycznie i lirycznie uogólniać swojej osobowości, jeśli nie czuje się zmuszony, aby opowiedzieć szczerze o swych nadziejach i porażkach, o tym, jak sypia z kobietami - jak gdyby prawdomówność mogła to wszystko...