Kurcze naprawdę czuć klimat, że ta książka ma już swoje lata...ale to uczucie jest świetne.
Pomysły, narracja, pomysły dialogi... I mnogość rzeczy jaka się przez książkę przewija.

Jest jeden moment z zakonem, że jakoś lekko odleciałem że skupieniem ale ogólnie naprawdę polecam.
To jest całkowicie inna przyjemność niż u Campbella.

Kurcze naprawdę czuć klimat, że ta książka ma już swoje lata...ale to uczucie jest świetne.
Pomysły, narracja, pomysły dialogi... I mnogość rzeczy jaka się przez książkę przewija.

Jest jeden moment z zakonem, że jakoś lekko odleciałem że skupieniem ale ogólnie naprawdę polecam.
To jest całkowicie inna przyjemność niż u Campbella.

Harry’ego Harrisona (Harry Maxwell Harrison, właśc. Henry Maxwell Dempsey ur. 1925 zm. 2012) – amerykańskiego pisarza science fiction, sam nie wiem czemu, kojarzyłem bardzo dobrze. Chyba kiedyś, dawno dawno temu, czytałem jego powieść Planeta Śmierci i może coś jeszcze. Miałem też wrażenie, że Stalowy Szczur coś mi mówi, ale nie mogłem sobie przypomnieć, którą powieść z serii, w której jest on protagonistą, czytałem. Pragnąc sobie przybliżyć ten cykl powieściowy, i w dalszym zamyśle przeczytać wszystko w kolejności chronologii świata przedstawionego, sięgnąłem po Narodziny Stalowego Szczura, które wydane zostały jako szósta książka w serii, ale jak sam tytuł mówi, opowiadają początek całej historii.

Rzecz dzieje się w przyszłości, w której przestępców jest jak na lekarstwo; przypadki łamania prawa z reguły ograniczają się do infantylnych zakłóceń porządku, prostych zaborów mienia i wybuchów przemocy, a ich sprawcami są zwykle głupcy, którzy od razu ponoszą konsekwencje swoich czynów. Siedemnastoletni Jim di Griz postanawia zostać złodziejem, ale nie byle jakim złodziejem. Pragnie zostać mistrzem, którego wyczyny trafią na pierwsze miejsca serwisów informacyjnych całego świata, który nigdy nie zostanie ujęty, a jego prawdziwa tożsamość nigdy nie zostanie odkryta. Trudności zaczynają się już na etapie poszukiwania odpowiedniego nauczyciela w złodziejskim rzemiośle, a gdy już takiego znajdzie, nie będzie to wcale oznaczało ich końca, lecz wręcz przeciwnie.

Trzeba przyznać, że ta powieść Harry’ego Harrisona jest bardzo potoczysta. Słucha się jej (wybrałem wersję audio w interpretacji mako new) bez mentalnych zgrzytów, choć jednocześnie nie mogę o niej powiedzieć, by mnie do końca przez cały czas wciągała. Akcja jest wartka, pomysł na fabułę oryginalny, klimaty wykreowanego uniwersum wspaniałe, wszystko super, więc ten dysonans wynika chyba z samej konstrukcji protagonisty. Raz, że jest to typ postaci, której serdecznie nie cierpię, gdyż zawiera w sobie kardynalną sprzeczność. Geniusz, któremu zawsze wszystko się udaje, nawet w przypadku wpadki, gdyż poza planem A, ma plany B, C, D i ile tam jeszcze liter w alfabecie. Skoro jednak jest taki genialny, to jak mogło dojść do wpadki? Zamiast wielości planów wystarczyło zrobić jeden plan doskonały. Dwa, że na samym początku Jim di Griz, przyszły Stalowy Szczur, wykazuje niezwykłą infantylność nawet jak na swój wiek. Potem nagle „zgenialniał”? Miłośnicy psychologicznie rozbudowanych postaci raczej nie będą zadowoleni z tej lektury.

Jak wspomniałem, powieść ma niepowtarzalną atmosferę, a o wielkości talentu Harrisona może świadczyć fakt, że choć za steam punkiem nie przepadam, to jego techniczne elementy pojawiające się w Narodzinach w najmniejszym stopniu mnie nie zniesmaczyły.

Nie można tego niestety powiedzieć o sposobach, w jakich Stalowy Szczur wydostaje się z tarapatów, gdy już w nie wpada. Tutaj autor się nie wysilił. Jeśli na lewo jest infantylność, a na prawo realizm, to Narodziny Stalowego Szczura są bardziej na lewo niż James Bond, co razi tym bardziej, iż cała reszta nie jest w tak lekkiej i z przymrużeniem oka konwencji, jak 007.

Reasumując, Narodziny Stalowego Szczura to powieść nieco daleka od hard SF i chyba dość specyficzna. Na pewno nie dla każdego i sam nie wiem, czy sięgnę po część drugą zatytułowaną Stalowy Szczur idzie do wojska, czy też raczej ugryzę którąś z innych serii powieściowych tego autora, a jest w czym wybierać. Nie polecam, ale i nie odradzam.

źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2022/01/nie-az-tak-dobrze-harry-harrison-i.html

Harry’ego Harrisona (Harry Maxwell Harrison, właśc. Henry Maxwell Dempsey ur. 1925 zm. 2012) – amerykańskiego pisarza science fiction, sam nie wiem czemu, kojarzyłem bardzo dobrze. Chyba kiedyś, dawno dawno temu, czytałem jego powieść Planeta Śmierci i może coś jeszcze. Miałem też wrażenie, że Stalowy Szczur coś mi mówi, ale nie mogłem sobie przypomnieć, którą powieść z...

Przaśne to miejscami strasznie, ale ma jakiś niezaprzeczalny urok.

Przaśne to miejscami strasznie, ale ma jakiś niezaprzeczalny urok.

Kolejny powrót do lektur sprzed lat. Zasługuje na 4, ale dodatkowa gwiazdka z sentymentu ;)
Początek kariery Szczura opisany tak sobie, więcej przygodówki niż fantastyki, wolę inne przygody. Konwencja cyklu jednak już widoczna: główny bohater przechytrzy wszystkich, niby zły, a jednak dobry, waleczny, inteligentny itp. Wartka akcja. Obraz świata przyszłości na tyle jest mało istotny, że nie razi po tylu latach.

Kolejny powrót do lektur sprzed lat. Zasługuje na 4, ale dodatkowa gwiazdka z sentymentu ;)
Początek kariery Szczura opisany tak sobie, więcej przygodówki niż fantastyki, wolę inne przygody. Konwencja cyklu jednak już widoczna: główny bohater przechytrzy wszystkich, niby zły, a jednak dobry, waleczny, inteligentny itp. Wartka akcja. Obraz świata przyszłości na tyle jest...

Bardzo lubię tę serię, z przyjemnością wracam do niej po latach. Mogę się w pełni zrelaksować, bo nigdy nie martwię się o głównego bohatera - Jim di Griz zawsze daje sobie radę, ma plan B, C, D i jeszcze kilka innych, ale z drugiej strony na brak emocji tu nie można narzekać. Porządne łotrzykowskie s-f typu "pościgi, wybuchy, strzelaniny".

Bardzo lubię tę serię, z przyjemnością wracam do niej po latach. Mogę się w pełni zrelaksować, bo nigdy nie martwię się o głównego bohatera - Jim di Griz zawsze daje sobie radę, ma plan B, C, D i jeszcze kilka innych, ale z drugiej strony na brak emocji tu nie można narzekać. Porządne łotrzykowskie s-f typu "pościgi, wybuchy, strzelaniny".

Lekka i przyjemna opowiastka o złodzieju doskonałym. Za grosz w tym realizmu, czy nawet SF, trochę taki James Bond w kosmosie z tego Jima deGriza, ale czyta się super. Druga część powieści trochę nudnawa, niemniej całość daje radę i chyba sięgnę wkrótce po kolejne przygody Stainless Steel Rata.

Lekka i przyjemna opowiastka o złodzieju doskonałym. Za grosz w tym realizmu, czy nawet SF, trochę taki James Bond w kosmosie z tego Jima deGriza, ale czyta się super. Druga część powieści trochę nudnawa, niemniej całość daje radę i chyba sięgnę wkrótce po kolejne przygody Stainless Steel Rata.

Pochłonęłam ją w trzy dni(Naprawdę) i kiedyś do niej wrócę.

Pochłonęłam ją w trzy dni(Naprawdę) i kiedyś do niej wrócę.

Dla dziecie ;)

Dla dziecie ;)

Klasyczna przygodowa sf, trochę leciwa, ale można sobie wyobrazić, że akcja toczy się w latach 70. XX wieku w USA z użyciem gadżetów sf. Warka akcja, trochę humoru. Cały Harry Harrison.

Klasyczna przygodowa sf, trochę leciwa, ale można sobie wyobrazić, że akcja toczy się w latach 70. XX wieku w USA z użyciem gadżetów sf. Warka akcja, trochę humoru. Cały Harry Harrison.

Początek serii. Szybkie czytadło, nieustanna akcja. Ale czekam na więcej.

Początek serii. Szybkie czytadło, nieustanna akcja. Ale czekam na więcej.