Całkiem spoko

Całkiem spoko

Czy zmierzamy obecnie ku katastrofie tak jak w latach 1935-1939?
Mało jest książek, które wzbudzają we mnie takie emocje jak „Polityka Becka” Stanisława Cat-Mackiewicza. Z każdą kolejną stroną czułem upokorzenie i wstyd. Tak jakby to o mnie rozprawiało, a nie o ministrze polskiego rządu. Wspomnę tylko, że wcześniej nie śledziłem dokładnie wydarzeń z lat 30 XX wieku. Siedziały mi w głowie fałszywe mity. Dlatego ta książka dla mnie jest bardzo odkrywcza.
Książka opisuje jak można słabą polityką, kierowaniem się emocjami w dyplomacji, małostkowością doprowadzić naród do śmierci. Obecnie mówi się nawiązywaniu do drugiej Rzeczpospolitej i nawiązuje się… niestety. Niestety do ostatnich lat drugiej i próżnej Rzeczpospolitej.
Beck był uczniem Piłsudskiego – słabym uczniem. Piłsudski ostrzegał aby robić wszystko by do wojny wejść ostatnim. Polska weszła pierwsza.
Józef Beck reprezentował typowe polskie przywary. Próżny, przykładał uwagę do honorów, które (w jego odczuciu) mu się należą, lubił być doceniony. Straszny przykład próżności, gdy 1938 roku w czasie kryzysu monachijskiego nie zaproszono go do Monachium, w ramach żałosnego krzyku zagroził Czechom wojną jeśli nie oddadzą nam Śląska Cieszyńskiego.
Nie lubił francuzów, bo ichniejszy minister go nie przywitał na peronie. Ale za to Niemcy czy Anglicy, to byli profesjonaliści. Przykładem niech będzie wizyta Becka w Niemczech, gdzie ważniejsze od ustaleń, omówienia tematu Gdańska, negocjacji z Hitlerem (naówczas bardzo przychylnym Polsce) był fakt, że żołnierze widzieli w nim oficera. Anglicy - mistrzowie dyplomacji, znając małostkowość Becka, w dniu jego przyjazdu do Anglii (w celu podpisania wyroku śmierci, czyli gwarancji niepodległości) rozłożyli przed nim czerwony dywan.
Dlaczego? Anglia wiedziała, że Hitler chce ich zaatakować najpierw. Każdy wiedział, że pierwsze uderzenie Hitlera będzie śmiercionośne. Dlatego robili wszystko aby wejść do wojny ostatni. Anglia chciała skierować atak na Rosję, no i Polska w tym planie Anglii pomogła. Cytat: „Gwarancja więc niepodległości Polski dana przez Anglię nie tylko nie była żadną gwarancją naszej niepodległości, lecz wręcz przeciwnie, byłą spekulacją na jak najprędsze zlikwidowanie tej niepodległości. Anglia nie tylko chciała aby Polska poszła na pierwszy ogień wojny z Niemcami, ale chciała, jeszcze, aby Polska w tej wojnie była możliwie bezbronna, aby możliwie prędko tę wojnę przegrała.” Potem mieli zaatakować Rosję, nie Anglię.
Do tego czasu roku Hitler nie miał w planie ataku na Polskę. Na pewno nie w pierwszej kolejności. Atak późniejszy, siłami zmęczonymi wojną z Zachodem nie byłby tak śmiertelny. W momencie kiedy Beck spacerował po czerwonym dywanie obowiązywał w Niemczech już „Fall Weiss”, czyli plan uderzenia na Polskę.
Angielska dyplomacja ukazuje się jako niezrównana. Niech Angielską politykę opisują cytaty: „Anglia nie prowadzi inaczej wojen jak w koalicji”, dalej: „będzie prowadzić ją koalicja, w której ona, Anglia, będzie doradcą, ideologiem, natchnieniem, ogólnym kierownictwem i tak mało uczestnikiem, jak się tylko da”. Nic się w tej kwestii nie zmieniło.
Z książki wysuwa się ponury obraz polskich polityków: małostkowych, pragnących splendoru i chwały. W imię tej „chwały” gotowi poświęcić interes narodu. Dlatego też wielokrotnie byliśmy rozgrywani. Pytanie czy wiele się zmieniło? Czy dla dobrych słów polskojęzyczni politycy nie są gotowi na wszelkie ustępstwa i „gwarancje”? Czy nie wystarczy połechtanie słowami, że za wolność waszą i naszą przelewali krew, że Pułaski, Kościuszko, Jan Paweł II? Czy to nie wystarczy aby ryzykować istnieniem narodu?
Na koniec cytat:
„Wojny nigdy – moim zdaniem – ryzykować nie wolno. Minister, który decyduje się na wojnę, musi mieć pewność, że ją wygra, inaczej jest zbrodniarzem.”

Czy zmierzamy obecnie ku katastrofie tak jak w latach 1935-1939?
Mało jest książek, które wzbudzają we mnie takie emocje jak „Polityka Becka” Stanisława Cat-Mackiewicza. Z każdą kolejną stroną czułem upokorzenie i wstyd. Tak jakby to o mnie rozprawiało, a nie o ministrze polskiego rządu. Wspomnę tylko, że wcześniej nie śledziłem dokładnie wydarzeń z lat 30 XX wieku....

Bardzo dobra książka. W książce tej autor wytyka wszystkie błędy naszej polityki zagranicznej, która była niekonsekwentna i nielogiczna. Według autora to Minister Beck był główną osobą odpowiedzialną za doprowadzenie do klęski we wrześniu 1939 roku. Nie do końca zgadzam się z tą opinią bo moim zdaniem odpowiadał za to jeszcze Marszałek śmigły-Rydz i Prezydent Mościcki.

Bardzo dobra książka. W książce tej autor wytyka wszystkie błędy naszej polityki zagranicznej, która była niekonsekwentna i nielogiczna. Według autora to Minister Beck był główną osobą odpowiedzialną za doprowadzenie do klęski we wrześniu 1939 roku. Nie do końca zgadzam się z tą opinią bo moim zdaniem odpowiadał za to jeszcze Marszałek śmigły-Rydz i Prezydent Mościcki.

Mackiewicz ostro krytykuje Becka, ale poza tym jest to pouczająca i ciekawa analiza polskiej polityki międzynarodowej.
Książka cienką ale treściwa. Pokazuje problemy przed jakimi stała polska dyplomacja.

Mackiewicz ostro krytykuje Becka, ale poza tym jest to pouczająca i ciekawa analiza polskiej polityki międzynarodowej.
Książka cienką ale treściwa. Pokazuje problemy przed jakimi stała polska dyplomacja.

Warto ją przeczytać bo krytykuje świętość.

Króciutkia ale pouczająca lekcja historii oraz polityki. Po przeczytaniu Beck jawi się nam jako Nikodem Dyzma na stanowisku ministra spraw zagranicznych. Gawędziarski ton Mackiewicza zachęca do czytania kolejnych rozdziałów z towarzyszącą z tyłu głowy myślą "Wow! Naprawdę mogło być zupełnie inaczej?". Swoisty wszechobecny kult sanacji zostaje tu poddany próbie, pod którą moim zdaniem upada. Na koniec miałem wręcz wrażenie że gorszy minister niż Beck nie mógł nas spotkać. Warto przeczytać dla poszerzenia wiedzy chociaż nie zastąpi to poważniejszej pracy historycznej

Warto ją przeczytać bo krytykuje świętość.

Króciutkia ale pouczająca lekcja historii oraz polityki. Po przeczytaniu Beck jawi się nam jako Nikodem Dyzma na stanowisku ministra spraw zagranicznych. Gawędziarski ton Mackiewicza zachęca do czytania kolejnych rozdziałów z towarzyszącą z tyłu głowy myślą "Wow! Naprawdę mogło być zupełnie inaczej?". Swoisty wszechobecny kult...

Książka gorzka, smutna, mądra. Pokazuje, że dylemat polskiej polityki zagranicznej schyłku lat trzydziestych nie dotyczył tylko tego, czy należało iść z Niemcami na Rosję, ale także samej koncepcji relacji z Niemcami,których istniało kilka, a nie dwie opcje. Cat zarzuca Beckowi wiele, w tym najważniejsze: sprawił, że Polska weszła do wojny pierwsza, ściągając na siebie najpotężniejsze uderzenie Hitlera, wbrew wskazaniom Piłsudskiego, który przestrzegał przed takim scenariuszem. Podobnie Marszałek przestrzegał przed wojną na dwa fronty, do tego zaś doprowadziła polityka pułkownika artylerii konnej w fotelu szefa polskiej dyplomacji. Emocje i ambicje - tym, zdaniem Cata, kierował się przede wszystkim Beck w swojej polityce, nie potrafiąc, wbrew temu, co wielu historyków o nim sądzi, realizować spójnej koncepcji polityki polskiej. Miotał się od antyfrancuskich uczuć i nieodwzajemnionej sympatii do Anglii do prób porozumienia z Niemcami, które w końcu przekreślił, dając się złapać w pułapkę bezlitośnie cynicznej polityki Londynu, chcącej wywołać wojnę niemiecko-sowiecką poprzez ściągnięcie pierwszego uderzenia Wehrmachtu na Polskę. Takie są tezy historyczne tej publikacji. Ale ma ona charakter ponadczasowy, jasno wskazując, do czego prowadzi bezgraniczna wiara w sojuszników, ignorowanie geopolityki oraz przekonanie, że symboliczne gesty cokolwiek znaczą w brutalnej grze interesów narodowych, jaką jest światowa dyplomacja. Obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy mają jakikolwiek wpływ na politykę Rzeczypospolitej. A posiadają go wszyscy, którzy wybierają rządzących.

Książka gorzka, smutna, mądra. Pokazuje, że dylemat polskiej polityki zagranicznej schyłku lat trzydziestych nie dotyczył tylko tego, czy należało iść z Niemcami na Rosję, ale także samej koncepcji relacji z Niemcami,których istniało kilka, a nie dwie opcje. Cat zarzuca Beckowi wiele, w tym najważniejsze: sprawił, że Polska weszła do wojny pierwsza, ściągając na siebie...

Cóż można powiedzieć. Dla interesujących się tą tematyką, czyli polityką międzynarodową Polski w latach 30-tych, kierowaną przez Józefa Becka, książka ta nie wniesie nic nowego. Tematy remilitaryzacji Nadrenii, konferencji w Berlinie znanej z protokołów Hossbacha, Anschlussu Austrii, konferencji w Monachium, zminimalizowanego znaczenia Ligii Narodów, militaryzacji Niemiec, zajęcia przez Polskę Śląska Cieszyńskiego, kwestia Gdańska, paktów Polski z Niemcami, Rosją, Anglią, czy Francją są tematami dobrze zbadanymi i opisanymi. Cat Mackiewicz dokonuje swoistej analizy tych wydarzeń ułożonych w porządku chronologicznym i odsłania politykę Becka jaką prowadził, jako nieodpowiedzialną, niespójną i narażającą Polskę na ryzyko wojny. Beck zrywał tym samym z założeniami polityki jaką prowadził Piłsudski. Ryzykował wejście Polski do wojny jako pierwszej, przed czym Piłsudski przestrzegał. Ufał "egzotycznym" stronnikom, "egzotycznym" paktom, a do tego jak pisze o nim Mackiewicz był próżny i łasy na świadczone mu honory. Książka ciekawa, choć nie porywa... Powinna być przeczytana przez każdego Polaka, żeby uświadomić nam, jak wówczas, a śmiem twierdzić również i teraz, polityka ma niewiele wspólnego z honorem, natomiast kieruje się tylko i wyłącznie interesami danego kraju...

Cóż można powiedzieć. Dla interesujących się tą tematyką, czyli polityką międzynarodową Polski w latach 30-tych, kierowaną przez Józefa Becka, książka ta nie wniesie nic nowego. Tematy remilitaryzacji Nadrenii, konferencji w Berlinie znanej z protokołów Hossbacha, Anschlussu Austrii, konferencji w Monachium, zminimalizowanego znaczenia Ligii Narodów, militaryzacji Niemiec,...

Bardzo dobra książka. Ukazuje nam politykę naszego ministra spraw zagranicznych po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego. To czym się kierował (zadufany w sobie) i jaki miało to wpływ na dalsze losy państwa polskiego. Trzeba powiedzieć, iż jego politykę oceniam negatywnie, ponieważ idiosynkratyczny stosunek do pewnych narodów, a jednocześnie apoteoza własnej osoby sprawiły, że III Rzesza napadła na Polskę.

Bardzo dobra książka. Ukazuje nam politykę naszego ministra spraw zagranicznych po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego. To czym się kierował (zadufany w sobie) i jaki miało to wpływ na dalsze losy państwa polskiego. Trzeba powiedzieć, iż jego politykę oceniam negatywnie, ponieważ idiosynkratyczny stosunek do pewnych narodów, a jednocześnie apoteoza własnej osoby sprawiły,...

Książka nakreślająca całościowy obraz polityki zagranicznej Becka, rzucająca też światło na całokształt tego zagadnienia w odniesieniu do II RP. Zdumiewająco przenikliwa i miejscami porażająca analiza wpadek protegowanego Marszałka, który postępował zupełnie odwrotnie do jego przedśmiertnych zaleceń.

Cat przedstawia, jak w wyniku katastrofalnych posunięć ministra znaleźliśmy się pierwsi w kolejce do przyjęcia śmiercionośnego ataku Hitlera, chociaż on sam w 1937 r. planował rozpocząć wojnę od konfrontacji z Zachodem, a o Polsce w kontekście agresji nawet nie wspomniał! Autor demaskuje niekompetencję ministra-pułkownika, który w układaniu naszych stosunków zagranicznych nie baczył na sprawy militarne, opierając nasze bezpieczeństwo na Francji – kraju nastawionym na wskroś pacyfistycznie i defensywnie oraz na Anglii – państwie odległym, wyspiarskim, niemającym jakiegokolwiek interesu w utrzymaniu niepodległości Polski!
Mackiewicz daje wyobrażenie o tym, jak Beck usiłował uczynić z dopiero co przywróconego na mapę Europy państwa mocarstwo przekonane o swoim prawie do dyktowania warunków innym i wiążącej się z tym ulubionej metody quasi-dyplomatycznej ministra „zajmowania stanowiska” zamiast prowadzenia negocjacji wtedy, kiedy były one jeszcze możliwe.

Autor maluje portret psychologiczny człowieka bardziej od realizmu politycznego ceniącego sobie oznaki zewnętrznej kurtuazji, które z całą premedytacją wykorzystał najpierw Hitler, zapewniając naszego ministra o pokojowym nastawieniu względem Polski, a później „sojusznicy”, zwłaszcza Wielka Brytania, która nie zawahała się przekazaniem II RP wiarołomnych gwarancji rzucić ją do wojny jako pierwszą. W szerszym kontekście Cat charakteryzuje fiasko polityki równowagi obliczonej na niewiązanie się z żadnym spośród sąsiadów, co ostatecznie zamiast pokojowych stosunków z III Rzeszą i ZSRS obróciło się w jednakową ich wrogość wobec Polski i zbliżenie, rozstrzygające o wybuchu wojny.

Książka nakreślająca całościowy obraz polityki zagranicznej Becka, rzucająca też światło na całokształt tego zagadnienia w odniesieniu do II RP. Zdumiewająco przenikliwa i miejscami porażająca analiza wpadek protegowanego Marszałka, który postępował zupełnie odwrotnie do jego przedśmiertnych zaleceń.

Cat przedstawia, jak w wyniku katastrofalnych posunięć ministra...

Odjaskrawia wizerunek Becka. Rzetelna analiza działań politycznych naszego ministra

Odjaskrawia wizerunek Becka. Rzetelna analiza działań politycznych naszego ministra