Wśród siedmiu zamieszczonych tu opowiadań tylko jedno jest bardzo dobre ("Moralność dawnych czasów"). Reszta jest albo przeciętna, albo wręcz słaba.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu opowiadań tylko jedno jest bardzo dobre ("Moralność dawnych czasów"). Reszta jest albo przeciętna, albo wręcz słaba.

Nieco sceptycznie podchodziłem do latynoamerykańskich opowiadań Fuentesa. Niesłusznie. To naprawdę wybitny cykl opowiadań, świetnie oddający różnice pomiędzy innymi pisarzami, którym zadedykował swoje odpowiedzi. Każde opowiadanie jest inne i każde wyjątkowe.

Nieco sceptycznie podchodziłem do latynoamerykańskich opowiadań Fuentesa. Niesłusznie. To naprawdę wybitny cykl opowiadań, świetnie oddający różnice pomiędzy innymi pisarzami, którym zadedykował swoje odpowiedzi. Każde opowiadanie jest inne i każde wyjątkowe.

Zbiór opowiadań, z których po pół roku mgliście pamiętam jedno. Nic szczególnego niestety. Potwierdzone – nie jestem fanem krótkiej formy.

Zbiór opowiadań, z których po pół roku mgliście pamiętam jedno. Nic szczególnego niestety. Potwierdzone – nie jestem fanem krótkiej formy.

„Pieśń ślepców”. Wszyscy jesteśmy ślepi, wszyscy potrzebujemy przewodnika, wszyscy błądzimy dotykając ścian wszędobylskimi dłońmi. Zwodzi nas wzrok gdy patrzymy w lustro, a co dopiero wyczyniają zmysły gdy przyglądamy się bliźniemu. Ten sam człowiek śledzony wzrokiem tu, w tym miejscy, od pięciu minut, zmienia się w obiekt naszych marzeń, przedmiot nienawiści czy zarzewie smutku, gdy mielimy w głowie wspomnienie o nim. Tego samego człowieka odbieramy inaczej w zaciszu czterech znajomych ścian a zupełnie odmiennie w obcym otoczeniu. Ja, matka, córka, żona, sekretarka, sąsiadka, petent. Niby ciągle ja a wcielenia różne.

Cóż to za dziwy, cóż to za cuda. „Pieśń ślepców”, ot, cała zagadka.

„Pieśń ślepców”. Wszyscy jesteśmy ślepi, wszyscy potrzebujemy przewodnika, wszyscy błądzimy dotykając ścian wszędobylskimi dłońmi. Zwodzi nas wzrok gdy patrzymy w lustro, a co dopiero wyczyniają zmysły gdy przyglądamy się bliźniemu. Ten sam człowiek śledzony wzrokiem tu, w tym miejscy, od pięciu minut, zmienia się w obiekt naszych marzeń, przedmiot nienawiści czy zarzewie...

Zbiór opowiadań, które są swoistym rozrachunkiem rzeczywistości a także opisem życia społecznego, obyczajowego i kulturalnego lat 60-tych (nie tylko w Mexico D.F.). Każde opowiadanie jest dedykowane innemu autorowi literatury iberoamerykańskiej. Każde opowiadanie jest inne pod względem treści, wydźwięku i charakteru. Motywem przewodnim jest miłość i jej wszystkie przejawy. Można tu znaleźć cechy powieści obyczajowej, kryminalnej, thrillera psychologicznego i romansu, a także wątki kompletnie zdeprawowane. Autor pisze bardzo poetyckim językiem, pobudza do filozoficznych refleksji stosując niedomówienia. Tym też przeraża i szokuje. Nakierowuje czytelnika na to co niewidoczne, nieosiągalne i niedosięgłe. Opowiadania opisują jak różnić się mogą oczekiwania i rzeczywistość; jak wiele można stracić podążając za czymś; jak wiele można zyskać przypadkiem. Nie ma opowiadania tytułowego. Kim zatem są tytułowi ślepcy? Autor sugeruje, że to ci co wierzą w szczęśliwą miłość, którzy uważają, że życie jest przewidywalne i nie widzą, że pozory mylą, że rzeczywistość można interpretować w wieloraki sposób.
Tak przynajmniej ja to widzę...

Zbiór opowiadań, które są swoistym rozrachunkiem rzeczywistości a także opisem życia społecznego, obyczajowego i kulturalnego lat 60-tych (nie tylko w Mexico D.F.). Każde opowiadanie jest dedykowane innemu autorowi literatury iberoamerykańskiej. Każde opowiadanie jest inne pod względem treści, wydźwięku i charakteru. Motywem przewodnim jest miłość i jej wszystkie przejawy....

Niesamowity język, niesamowita wyobraźnia.
Dwie eleny - zaskakujące.
Królowa lalek - jeszcze bardziej.
Tego chciał los - miła dedykacja Marquezowi. Piękne, niesamowite po raz kolejny.
Moralność dawnych czasów - kolejna dedykacja, genialna historia chrystianizacji na siłę opowiedziana z humorem i szokującym zakończeniem, jeśli chodzi o zachowanie bohaterów oraz ich decyzje.
Koszty życia - też dedykowane; piorunujące.
Czysta dusza - same dedykacje, pięknie przerażające.
Wąż morski - tym razem dedykacja dla Cortazara. Doskonały klimat, chociaż fabuła przewidywalna. Smutna historia. Widziałam już coś podobnego. I to z Rickmanem. Może reżyser to czytał.

Niesamowity język, niesamowita wyobraźnia.
Dwie eleny - zaskakujące.
Królowa lalek - jeszcze bardziej.
Tego chciał los - miła dedykacja Marquezowi. Piękne, niesamowite po raz kolejny.
Moralność dawnych czasów - kolejna dedykacja, genialna historia chrystianizacji na siłę opowiedziana z humorem i szokującym zakończeniem, jeśli chodzi o zachowanie bohaterów oraz ich...

Jeden z bardziej pozostających w pamięci zbiorów opowiadań, jakie kiedykolwiek wpadły mi w ręce. Nieco nierówne, co być może wynika z faktu, że Fuentes w każdym z nich próbuje naśladować styl jednego ze znanych latynoskich pisarzy. To jednak niczego im nie ujmuje. Wszystkie łączy niedopowiedzenie, zawieszenie, niepewność co do tego, czego tak naprawdę dotykają. Wszystkie odkrywają tylko częściowo jakiś sekret, tajemnicę - zawsze intrygującą, czasami mroczną, nieprzyjemną, trudną, może dramatyczną. A ich uniwersalność wynika z zajmowania się podszewką relacji międzyludzkich, ich zaskakującym rewersem, ukrytą lub umyślnie i skrzętnie ukrywaną stroną. To takie memento o przewrotności i nieprzewidywalności wchodzenia w związki z drugim człowiekiem.

Jeden z bardziej pozostających w pamięci zbiorów opowiadań, jakie kiedykolwiek wpadły mi w ręce. Nieco nierówne, co być może wynika z faktu, że Fuentes w każdym z nich próbuje naśladować styl jednego ze znanych latynoskich pisarzy. To jednak niczego im nie ujmuje. Wszystkie łączy niedopowiedzenie, zawieszenie, niepewność co do tego, czego tak naprawdę dotykają. Wszystkie...

Zwykle ciężko jest dokonać oceny zbioru opowiadań. Jednak "Pieśń ślepców" jest zbiorem opowiadań, mówiących o zaślepieniu, najczęściej miłością. To właśnie to uczucie wprowadza zamęt w naszym systemie wartości i wszystko postrzegane jest przez różowe okulary. Jednakże kiedy spojrzymy na miłość, lub stan zakochania po latach może okazać się tak jak w "Królowej lalek", że rzeczywistość zmienia się wraz z wiekiem. A najlepsze z opowiadań "Wąż morski" jak bardzo nawiązuje do dość częstych zawierzeń wszystkiego kochanej osobie. Ktoś z innych autorów napisał - że nie wiemy nic o innym człowieku, bo nie wiemy co sobie myśli. Warto sięgnąć po temn zbiorek opowiadań, który może tylko opisem miejsc się różni od współczesności, ale mimo lat owe pieśni ślepców, a może zaślepionych, nie straciły nic a nic na aktualności.

Zwykle ciężko jest dokonać oceny zbioru opowiadań. Jednak "Pieśń ślepców" jest zbiorem opowiadań, mówiących o zaślepieniu, najczęściej miłością. To właśnie to uczucie wprowadza zamęt w naszym systemie wartości i wszystko postrzegane jest przez różowe okulary. Jednakże kiedy spojrzymy na miłość, lub stan zakochania po latach może okazać się tak jak w "Królowej...