Nie tylko brak czasu sprawił, że z tą tragedią Szekspira motałem się długo. Ale tak wiele nagromadzonego, niczym nieuzasadnionego zła, tragedii, krwawych czynów, dawno nie czytałem. A ponieważ Szekspir tworzył niezmiernie plastyczne dzieła, mogłem sobie wyobrażać poszczególne sceny. I już nie dziwię się, że tak rzadko to dzieło jest wystawiane. Tak wiele zbrodni, tak wiele bezeceństw, i jeszcze jedyny sprawiedliwy, tytułowy Tytus, który także uczestniczy w tej orgii krwi i zagłady. Straszne. Przerażające. Ale może prawdziwe dla czasów autora? Może uzasadnione oczekiwaniami ówczesnych widzów? Nie wiem.
To oczywiście znakomity dramat, pełen wyrazistych postaci (choćby młody Lucjusz), to bardzo tragiczna opowieść, lecz dla mnie nieco zbyt straszna.
Na marginesie - tak jednoznacznie zarysowany gwałt (rzecz jasna nie ma mowy o wystawieniu takiej sceny w teatrze Szekspirowskim, a cóż mówić o czasach współczesnych, choć z reżyserami to różnie bywa...) rzadko pojawia się w literaturze. Podobnie jak jego jednoznaczne potępienie.
Wydanie podobne do poprzednich tomów, choć wyraźnie lepsze od strony edytorskiej. Brakuje - w tym tomie szczególnie, bo i są wtręty po łacinie, i odwołania do dziejów Rzymu - kilku przypisów wyjaśniających.
I za to jedna gwiazdka mniej.

Nie tylko brak czasu sprawił, że z tą tragedią Szekspira motałem się długo. Ale tak wiele nagromadzonego, niczym nieuzasadnionego zła, tragedii, krwawych czynów, dawno nie czytałem. A ponieważ Szekspir tworzył niezmiernie plastyczne dzieła, mogłem sobie wyobrażać poszczególne sceny. I już nie dziwię się, że tak rzadko to dzieło jest wystawiane. Tak wiele zbrodni, tak wiele...