Aleksander I to syn Pawła, ale przede wszystkim wnuk Katarzyny Wielkiej, której był ulubieńcem. To ona miała największy wpływ na kształtowanie charakteru przyszłego władcy, sama zrobiła dokładnie to samo, co uczyniono niegdyś jej - zabrała dziecko matce. Katarzyna II miała w tym swój cel - Aleksander miał być jej następcą, a swojego syna, Pawła, chciała pominąć.

Wysiłki czynione przez Katarzynę i nauczycieli przyszłego cara dały jednak efekt niejednorodny, na który zwraca uwagę Bazylow: "[...] od Laharpe'a i Murawiowa nauczył się liberalizmu, a raczej tylko metod gładkiego rozprawiania na liberalną modłę, na dworze przywykły do obłudy i pozy, lektura utworów literackich wyrobiła w nim skłonność do patosu i fałszywej czułostkowości. Przeżycia gatczyńskie też odegrały swoją rolę, budząc w nim brutalność i bezwzględność, zawsze zresztą starannie maskowane - pod tym względem Aleksander był prawdziwym mistrzem. Nie pozostała wreszcie bez wpływu i głębokich następstw sytuacja, w jakiej objął władzę". A w jaki sposób objął władzę można się domyślić - spisek, morderstwo jego ojca, koronacja.

Takim człowiekiem był "Pogromca Napoleona", a zbiór tych wszystkich jego cech nigdy nie usposabiał mnie specjalnie przychylnie. Podobnie nie przepadam za jego oponentem, Napoleonem, więc trochę wymęczył mnie ich konflikt.

Książka "Aleksander I Pogromca Napoleona" była czwartą i (na szczęście) ostatnią przeczytaną przeze mnie biografią rosyjskich władców tego autora. Właściwie zarzuty mam ciągle te same - szukanie sensacji, przesadne ubarwianie i pewna zamierzona rozrywkowość mająca ułatwić czytanie ludziom mniej zainteresowanym historią. Możliwe, że jestem już uprzedzona do Troyata, ale tak właśnie odbieram jego książki. Osobiście uważam, że książka o historii powinna być pisana w odwrotny sposób - nawet o wydarzeniach kontrowersyjnych i okrutnych powinno pisać się w sposób wyważony.

Aleksander I to syn Pawła, ale przede wszystkim wnuk Katarzyny Wielkiej, której był ulubieńcem. To ona miała największy wpływ na kształtowanie charakteru przyszłego władcy, sama zrobiła dokładnie to samo, co uczyniono niegdyś jej - zabrała dziecko matce. Katarzyna II miała w tym swój cel - Aleksander miał być jej następcą, a swojego syna, Pawła, chciała pominąć.

Wysiłki...