Science-Fiction, jeśli chodzi o kreowanie poczucia życia w idealnym świecie, który z pozoru wydaje się być idyllą, w ogólnym popkulturowym pojęciu, czy to w literaturze czy to w mediach: filmie oraz serialach, to dość częsta tematyka wśród współczesnych twórców niniejszego, wszechobecnego już gatunku. Mimo wszystko, jest to jednak grząski grunt, w który nie można zbyt głęboko wdepnąć, gdyż trzeba wiedzieć jak umiejętnie posługiwać się swoją wyobraźnią, talentem i stylem by nie stworzyć czegoś co nie zniechęci odbiorcy w przyswojeniu i zrozumieniu tego co chce przekazać reżyser, pisarz bądź inny autor.

Sztuczna rzeczywistość lub postrzeganie tego co nas otacza jako jednostajne, i zupełnie prawdziwe, gdzie wszystko się udaje i każdy jest uśmiechnięty od ucha do ucha i kolorowy jak „złote łany pszenicy”, to dla twórcy: albo droga do jego stabilnej kariery albo do szybkiego ,,ukamienowania” przez opinię publiczną. „Pamięć Absolutna” – czyli powieść Anthony’ego Piersa, to beletrystyczna adaptacja filmu z 1990r., z Arnoldem Szchwarzeneggerem w roli głównej, która nie jest tak dosadna i właściwa w przekazie tematyki ułudy i bycia czymś niezmiennym, jakby nasza osobowość, cała sylwetka dostosowywałaby do siebie okalającą nas rzeczywistość, jak jej hollywoodzki pierwowzór. Odtwórcę Cyborga, którego wysłano do przeszłości w celu likwidacji Sarah Connor – zagrażającej potężnemu Skynetowi rebeliantki – zagrał wyżej wspomniany Schwarzenegger, którego to rolę jako Douglasa Quaida w „Pamięci Absolutnej” uznano za najważniejszą w jego życiu. Nowelizacja tak znaczącego filmu science była śmiałym posunięciem. Warto dodać, iż czytelnik po „zliteraturyzowaniu” dzieła na pewno wiele nie oczekiwał, gdyż produkcja kinowa i tak pokazała już wszystko. Zresztą w takim celu powstała. Książka po filmie może jedynie dodać kilka wątków do filmowego obrazu lub upiększyć go w słowa. Sporo do powiedzenia w tej kwestii ma sam gatunek filmu, którego treść chcemy przenieść na formę powieści. Dlatego też, nie wiem czy takowy zabieg w przypadku „Pamięci absolutnej” wyszedł zgodnie z oczekiwaniami. Anthony zrobił to tak, jakby chciał motywy non-fiction umieścić w science fiction.

Już od początków książki – tak samo jak i filmu – zastanawiałem się, co by było gdybym znalazł się w takiej sytuacji jak Douglas Quaid. Czy tak samo jak bohater „Pamięci Absolutnej” zrobiłbym wszystko by wyjaśnić dręczące mnie wizje i wyjechałbym w tym celu na ,,wakacje” bez ruszania się z salonowego fotela? Wgranie sobie tzw. wszczepu – czyli dowolnie modyfikowanych wspomnień mogłoby być swoistym remedium na ludzkie pragnienia i marzenia nie do zrealizowania. Jednym słowem, pojechałbym na wypoczynek i z niego wrócił, czy zrobiłbym cokolwiek bym chciał, zanim bym się w to zaangażował lub zanim bym o tym pomyślał. W kontekście powieści, spółka Rekall pozbawiała ludzi motywacji i samorealizacji. Dochodziło do tego, że napełniała sobie kiesę pieniędzmi po same brzegi, a ludzi robiła okropnie gnuśnymi. Dla Duoglasa – robotnika budowlanego – życie wyglądało całkiem normalnie. Dobra praca, satysfakcjonujące mieszkanie i kochająca żona. Czy aby na pewno to jest prawdziwe ? Jak po wejściu do równoległego świata, wszystko zmienia się gdy Quaid udaje się do Rekall i zamiast uzyskania wspomnień z dwutygodniowej wycieczki na Marsa przywraca mu się tożsamość i pamięć tej osoby, którą był naprawdę, a którą myślał, że będzie tylko w zaaplikowanych przez system sztucznych informacjach. Powieść „Pamięć Absolutna” należy przeczytać po obejrzeniu produkcji na podstawie, której ona powstała, gdyż ów twór literacki, będzie jedynie dopełniał tego, jak ukazano to w co wpakował się robotnik. A było to wielkie korporacyjne bagno, w którym najważniejsza stała się walka o finansową i terytorialną dominację, o turbinyt – minerał mający spory potencjał energetyczny, którego pozyskania i to na wyłączność pragnął Vilos Cohaagen. W skrócie, pozwoliłoby mu to na przejęcie kontroli nad ludzkimi koloniami na Marsie, a każdy kto chciał tam przebywać musiał płacić korporacyjnemu nikczemnikowi za każdy gram zdalnej do oddychania sztucznej atmosfery.

O tym, że Quaid stoi po drugiej i chyba nie właściwej stronie szczytu, bohater przekonał się, gdy zamiast wszczepu konkretnych wspomnień, doszło do anulowania blokady pamięci, którą mu narzucono. Wypoczynek na Marsie, tajemnicza nieznajoma i wgrana tożsamość tajnego agenta. Wszystko to było prawdą, a sam Quiad i to kim jest w tym ciele: fikcją. Zmanipulowano całość środowiska, przestrzeni, która go otaczała. Obdarto go z godności i zaufania do innych osób. Cohaagen podstawił mu Lori, która nigdy nie była jego żoną, tylko agentką pilnującą sztucznej tożsamości Douglasa. Brudy nie mogą ot, tak wyjść na jaw. Quaid jest członkiem Agencji i człowiekiem działającym w ramach Frontu Wyzwolenia Marsa. Jego prawdziwa osobowość to Hauser – persona której nienawidziły korporacyjne szychy od momentu zdradzenia Cohaagena.

Podążanie tropem prawdziwej tożsamości jest dla Douglasa czymś nowym, ale z czasem co raz bardziej wciągającym mimo ,,wielkiego oka” – czyli nieustannego odczucia, że ktoś go ściga, ktoś go obserwuje. Ów agent nie jest nawet Douglasem. Często dostaje jakby resetu, zaburzenia pamięci, co można porównać do niekompletnego odblokowania się prawdziwej osobowości. Skutkuje to tym, iż wydaje mu się, że jest jednocześnie i Quaidem i Hauserem. W powieści tego raczej nie czuć, ale na filmowym ekranie gubiący się w swoich wspomnieniach agent, którego gra umięśniony i wysoki Schwarzenegger, sprawia, iż wygląda to dość humorystycznie.

Cywilizacja No’ui, którą rozumiem jako prastarą rasę Istot Obcych, to jeden z najbardziej tajemniczych wątków w całej powieści i filmie. Jej wstawienia do charakteru dzieł można było uniknąć. „Pamięć absolutną” zamkniętoby wtedy w obrębie Quaida, odkrycia jego prawdziwego ,,ja” oraz uciekania agenta przed ludźmi Cohaagena niczym słynny Jason Bourne. Z drugiej strony dobrze, że do tego nie doszło, gdyż obecność No’ui, tak bardzo podkreśla fantastyczno-naukowy obraz książki i filmu, że bez tej Cywilizacji oba pop-kulturowe twory przypominałyby coś w stylu gatunkowej sensacji lub thrillera. Istoty te dały Hauserowi dostęp do wspomnień, z których wynikało, że istnieje proces zwany ,,posiewem”, który umożliwia wytworzenie na Marsie naturalnej atmosfery, przypominającą ziemską. W konsekwencji ludzkość mogłaby na stałe osiedlić się na Czerwonej Planecie i założyć kolonie, które w przyszłości urosłyby do rangi Narodów. Technologia przekazana przez No’ui była zatem bramą do lepszego jutra i ostatecznego zwycięstwa nad Imperium Cohaagena.

Quaid lub jak kto woli Hauser zaufał starożytnym. Zyskał sprzymierzeńców, dzięki którym odkrył nie tylko swoją tajemnicę, ale nadzieję rzeszy ludzi przemienił w rzeczywistość. Dzięki takim osobowościom jak ów robotnik , a później agent Douglas, i ogólnemu zamysłowi fabularnemu, w którym kto wie czy więcej rzeczy nie można byłoby wykreować jako realizacja sztucznych wspomnień, „Pamięć Absolutna” zyskuje nie tylko w mojej, ale i opinii wielu widzów i czytelników jako coś kultowego i kanonicznego. Nie każdemu literacka wersja niniejszego dzieła przypadnie do gustu, ale moim zdaniem powinno się doświadczyć tych obu specyficznych tworów. Zyskamy za to gwarancję zrozumienia i skompletowania „od deski do deski” słynnej „Pamięci absolutnej”.

Science-Fiction, jeśli chodzi o kreowanie poczucia życia w idealnym świecie, który z pozoru wydaje się być idyllą, w ogólnym popkulturowym pojęciu, czy to w literaturze czy to w mediach: filmie oraz serialach, to dość częsta tematyka wśród współczesnych twórców niniejszego, wszechobecnego już gatunku. Mimo wszystko, jest to jednak grząski grunt, w który nie można zbyt...