Natrafiłam na nazwisko Carvera w powieści Pineiro. Jedna z bohaterek posyła ojcu jego opowiadanie "Katedra". Chciałam je przeczytać, ale moja biblioteka miała tylko zbiór pt. "Na skróty", a tam go nie było. Pomyślałam jednak, że poznam tę krótką książkę z dziewięcioma opowiadaniami i poematem.
Na pewno jest to interesująca proza. Mnie wprawiła w nastrój niepokoju i niepewności związanej z niedopowiedzeniami i możliwością interpretowania po swojemu pokazywanych wydarzeń. W sumie to lubię taki właśnie stan. Bohaterowie są zarysowani kilkoma kreskami, jest to tylko jakiś mały wycinek z ich życia, często, dodam, niezbyt udanego. Nie mają pracy, podejrzewają współmałżonka o zdradę, są samotni.
Dużą rolę gra tu przypadek. Drobne zdarzenie powoduje zamęt w życiu bohaterów. Gesty i słowa ranią, czasem nie są rozumiane. Pozostaje wyjście do baru, piwo czy inny alkohol. Rozmowy są bardzo oszczędne, nie dają szansy porozumienia się; zostawiają czytelnika w pewnym zawieszeniu, trzeba sobie dopowiedzieć ciąg dalszy.
Na 130 stronach zmieściło się parę takich ludzkich dramatów, mniejszych i większych. Najbardziej poruszyło mnie opowiadanie "Tyle wody tak blisko domu", "Coś dobrego" i "Powiedz dziewczynom, że jedziemy".
Ten zbiór stał się podstawą scenariusza filmu Roberta Altmana. Ciekawa jestem, jak zaistnieli na ekranie bohaterowie Carvera.

Natrafiłam na nazwisko Carvera w powieści Pineiro. Jedna z bohaterek posyła ojcu jego opowiadanie "Katedra". Chciałam je przeczytać, ale moja biblioteka miała tylko zbiór pt. "Na skróty", a tam go nie było. Pomyślałam jednak, że poznam tę krótką książkę z dziewięcioma opowiadaniami i poematem.
Na pewno jest to interesująca proza. Mnie wprawiła w nastrój niepokoju i...

The Best of Raymond Carver. Najlepsze opowiadania z jego najlepszego (z wydanych po polsku) tomiku „Katedra”, kawałek z „O czym mówimy…” plus kilka smakowitych niespodzianek. Parada ludzkich ogryzków co się zowie. Ludzkich ogryzków maszerujących przez niszczarkę zwaną życiem. Ogryzków mocno uszkodzonych na których drodze pojawiają się kolejne pułapki.
Przygotowując swoje słynne „Na skróty” Robert Altman bardzo uważnie przejrzał dorobek Carvera. Odrzucił pijackie kawałki budujące podkręcający sprzedaż mit następcy Bukowskiego i depresyjne rozliczenia ze „Słonia”. Zostawił crème de la crème skromnego dorobku Carvera, esencję opowieści o ludziach, którym wiatr zawsze wieje w oczy – nieudaczników, którzy nie mogą nawet spokojnie utonąć w swojej szarzyźnie i nijakości – los wciąż rzuca im kłody pod nogi, stawia przed wyzwaniami sprawiającymi, że dotychczasowy czyściec codzienności wydaje się rajem.
Postaci skreślone przez Carvera są jak myszy. Na dodatek myszy otępiałe lub po prostu głupie. Wlazły do pułapki w której nawet nie było sera. Co najwyżej istniała nadzieja, że stwórca sypnie kilka jego okruchów. To głupie myszy, ale na swój sposób imponujące. Pułapka ich nie zabiła, nie przetrąciła ich rachitycznych kręgosłupów. Choć nacisk rośnie wciąż się wiją, wciąż próbują uwolnić, spróbować na nowo. Tyle, czy są na tyle rozgarnięte, żeby ominąć kolejną, stojącą tuż obok pułapkę?
Jest w „Na skróty” mały wyjątek od tej naszej „myszowatości”. Znane już z „Katedry” (i w trochę inne wersji z „O czym mówimy…” opowiadanie „Drobna przyjemność”. To niezwykły jak na Carvera hołd dla człowieczeństwa, tej naszej małej podłej egzystencji i jednocześnie próba zdiagnozowania przyczyn tej choroby. Oto wystarczy krótka, szczera rozmowa i drobna przyjemność, by ten czyściec zwany życiem był znośny. Pytanie tylko, czy stać nas na taki luksus jak szczerość.

The Best of Raymond Carver. Najlepsze opowiadania z jego najlepszego (z wydanych po polsku) tomiku „Katedra”, kawałek z „O czym mówimy…” plus kilka smakowitych niespodzianek. Parada ludzkich ogryzków co się zowie. Ludzkich ogryzków maszerujących przez niszczarkę zwaną życiem. Ogryzków mocno uszkodzonych na których drodze pojawiają się kolejne pułapki.
Przygotowując swoje...

Wybór opowiadań Carvera to powściągliwość którą lubię. Rzadko się zdarza u amerykańskich pisarzy, przynajmniej ja ma takie doświadczenia, aż taka doza nieprecyzyjności i nieodkreślenia.
Nie wiem, czy Carver uczestniczył w jakimś kursie pisarskim, tak popularnym w USA, ale jeśli tak to kompletnie nie zastosował się do tej całej szkoły pisarstwa amerykańskiego. Świetnie się ona sprawdza, przepis na sukces i pierwsze miejsca bestsellerów znakomity - marniacy mogą liczyć na jednorazową popularność, ci lepsi na wierne grono czytelników i miliony dolarów.
Z pewnością Carver nie jest w głównym nurcie literatury tego rodzaju. A może właśnie dlatego wybrał opowiadania, żeby skracać rozwiązłość opisów, tłumaczenia każdej okoliczności i opisywania drobiazgowego przyczyn wystąpienia danej sytuacji, tragedii. Może chciał ograniczać słowa by trafiać do tych bardziej wyrobionych, bardziej wytrwałych i twórczych - pochlebiam sobie ciut.. To może już skończę.

Wybór opowiadań Carvera to powściągliwość którą lubię. Rzadko się zdarza u amerykańskich pisarzy, przynajmniej ja ma takie doświadczenia, aż taka doza nieprecyzyjności i nieodkreślenia.
Nie wiem, czy Carver uczestniczył w jakimś kursie pisarskim, tak popularnym w USA, ale jeśli tak to kompletnie nie zastosował się do tej całej szkoły pisarstwa amerykańskiego. Świetnie się...

Carver to geniusz. I to nie taki pierwszy lepszy geniusz, a geniusz, który swoim przejrzystym, nieco surowym, powściągliwym, a jednocześnie przepełnionym emocjami językiem onieśmiela i powoduje zawał. A trzeba wiedzieć, że mało który geniusz potrafi spowodować dobry zawał. Carver powoduje najlepszy.

Carver to geniusz. I to nie taki pierwszy lepszy geniusz, a geniusz, który swoim przejrzystym, nieco surowym, powściągliwym, a jednocześnie przepełnionym emocjami językiem onieśmiela i powoduje zawał. A trzeba wiedzieć, że mało który geniusz potrafi spowodować dobry zawał. Carver powoduje najlepszy.

Opowiadania o małych i wielkich ludzkich katastrofach... Carver nie zamienia prozy życia w poezję, to zadanie zostawia czytelnikowi...

Opowiadania o małych i wielkich ludzkich katastrofach... Carver nie zamienia prozy życia w poezję, to zadanie zostawia czytelnikowi...

Szukanie skrótów przez życie

Ktoś kiedyś powiedział, że życie pisze najlepsze scenariusze. Z podobnego założenia wychodzi najwyraźniej Raymond Carver, amerykański prozaik, który najczęściej stara się ująć właśnie życie prostych ludzi, ścierających się od czasu do czasu z niezwykłymi sytuacjami i toksycznymi relacjami. Efektem tego typu pisarstwa jest zbiór opowiadań „Na skróty”.

Tom liczy dziewięć opowiadań oraz jeden poemat. Carver pisze przede wszystkim o Ameryce takiej, jaką widzi na co dzień – pozbawionej blichtru i nowobogactwa, przytłoczonej nudnymi obowiązkami, nałogami i problemami, związanymi z relacjami damsko-męskimi. Tematem przewodnim jest ludzka natura, zgłębiana poprzez ukazywanie rozmaitych reakcji na niecodzienne sytuacje, które spotykają bohaterów. Pisarz porusza między innymi takie wątki, jak wyjawiona po wielu latach małżeństwa zdrada, niespodziewana śmierć kilkuletniego syna, utrata dającej życiowe spełnienie pracy czy lojalność w relacjach damsko-męskich. Ta ostatnia zresztą wydaje się być wspominana najczęściej – motyw zdrady i wzajemnych podejrzeń pojawia się w prawie każdym tekście.

Kolejnym ciekawym elementem opowiadań jest ich niejednoznaczność. Większość tekstów ma bardzo niejasne zakończenie, które można interpretować na różne sposoby; pewnych faktów natomiast trzeba się po prostu domyślać. Sprawia to, że teksty stają się uniwersalne, a każdy może dojrzeć w nich nieco inny sens.

Ukoronowaniem świetnego zbioru jest minimalistyczny styl pisarza. Carver pisze językiem pozbawionym emocji; posługuje się masą lakonicznych zdań, których zadaniem jest jedynie przekazanie informacji. Daje to ciekawy efekt, gdyż emocje czytelnika nie są pobudzane przez wykwintne słownictwo i rozbudowane sentencje, a poprzez historie poszczególnych bohaterów. Dodatkowo prosty, wręcz dziennikarski styl świetnie komponuje się z przytłaczającą, toksyczną atmosferą poniektórych opowiadań. Interesująco wypadają także pełne symboliki, niejednoznacznie dialogi.

Można być pewnym, że podczas pracy nad opowiadaniami zawartymi w omówionym zbiorze, autor nie poszedł na skróty. Każdy tekst jest wart swej ceny, czego zasługą jest przede wszystkim nietypowy, suchy styl Carvera, jego wrażliwość na problemy prostych Amerykanów oraz zdolność obserwacji społeczeństwa i wytykania jego największych wad. Takie połączenie jeszcze nigdy nie zawiodło.

Zapraszam na http://villmar.blogspot.com/

Szukanie skrótów przez życie

Ktoś kiedyś powiedział, że życie pisze najlepsze scenariusze. Z podobnego założenia wychodzi najwyraźniej Raymond Carver, amerykański prozaik, który najczęściej stara się ująć właśnie życie prostych ludzi, ścierających się od czasu do czasu z niezwykłymi sytuacjami i toksycznymi relacjami. Efektem tego typu pisarstwa jest zbiór opowiadań „Na...

Strzelam, że autor dwa, trzy zdania zasłyszane w barze rozwija, dopowiadając sobie, co działo się chwilę przedtem, lub potem. Potem szybciutko do druku, bez zbędnych ozdobników, żeby nie uciekł sens. Wyszło nawet ciekawie.

Strzelam, że autor dwa, trzy zdania zasłyszane w barze rozwija, dopowiadając sobie, co działo się chwilę przedtem, lub potem. Potem szybciutko do druku, bez zbędnych ozdobników, żeby nie uciekł sens. Wyszło nawet ciekawie.

jak to Carver! jest świetnie!

jak to Carver! jest świetnie!

Zwykły, powszedni koniec świata, opisany w najprostszych słowach.

Zwykły, powszedni koniec świata, opisany w najprostszych słowach.