Hiromu Arakawa nabiera rozpędu w drugiem tomie "Fullmetal Alchemist". Bracia Edward i Alphonse nie przestają poszukiwać sposobu na odzyskanie swoich dawnych postaci. Trafiają do Shosu Tuckera i z ta postacią wiąże się jedna z najbardziej poruszających historii, jakie dane mi było czytać w mangach (choć od razu muszę przyznać, że wiele ich w życiu jeszcze nie przerobiłem ;P). Jeśli historia przedstawiona za pomocą za pomocą obrazków potrafi poruszyć takiego zimnego drania jak ja - to musi być dobra ;P.

Jednak nie samym pierwszym rozdziałem człowiek żyje. Dalej też jest ciekawie. Miesza pojawienie się Człowieka z Blizną, a sam pojedynek z tą postacią przedstawiony jest niezwykle ciekawie. Fabuła, mimo, że nadal podzielona na krótsze części bardziej się z sobą wiąże, niż miało to miejsce w tomie 1. A najważniejsze jest to, że całość wciąga jak bagno. Ponowie autorka zaplusowała u mnie faktem, że nie przekłada obrazków nad historię. Znam mangi, w których rzeczony pojedynek trwałby pół komiksu, miałby rysunki na całą stronę, i nie uświadczylibyśmy żadnych dialogów.

Same rysunki... no te to są naprawdę mocno nastrojowe. Hiromu Arakawa przykłada się do swojej pracy. Są pełne detali, kiedy trzeba spokojne, ale potrafią też być bardzo dynamiczne. Świetna jest mimika bohaterów, chyba nawet lepsza niż w poprzedniej części.

I jedyna rzecz, która mnie w tej mandze irytuje (i zdaje się, że będzie irytowała do końca serii) to wiele komediowych wtrętów, które momentami rozbijają ciężki klimat opowieści. Ja wiem, że taki był zamysł autorki, ale sądzę, że bez tego było by jeszcze lepiej.

Całość mimo wszystko gorąco polecam.

Hiromu Arakawa nabiera rozpędu w drugiem tomie "Fullmetal Alchemist". Bracia Edward i Alphonse nie przestają poszukiwać sposobu na odzyskanie swoich dawnych postaci. Trafiają do Shosu Tuckera i z ta postacią wiąże się jedna z najbardziej poruszających historii, jakie dane mi było czytać w mangach (choć od razu muszę przyznać, że wiele ich w życiu jeszcze nie przerobiłem...